"Τενοντίτιδα επιγονατιδικού τένοντα".
Μια διάγνωση που ούτως ή άλλως δεν ακούγεται φέρελπις, μοιάζει χειρότερη αν ήλπιζες σε ένα "σήκω και πάτα το". Οι οδηγίες του ορθοπεδικού περί αποκατάστασης, μαζί με τις παραινέσεις για ξεκούραση που συνόδευσαν το ιατρικό συμπέρασμα, συμπυκνωμένα στο "απόφυγε τις σκάλες", αντιλάλησαν εκκωφαντικά στο μυαλό μου υπό μορφή ενός σφάχτη στο αριστερό γόνατο τη στιγμή που πήγα να σκαρφαλώσω κονιόρδος στο Raptor.
Αυτό το Ford μπορούσε να κορδώνεται, εγώ δεν έπρεπε. Συνέχιζα να καταριέμαι το ύψος του, μέχρι που, φτάνοντας στα διόδια Αττικής Οδού, αντί να κάνω το αναπόφευκτο stretching για να πληρώσω το αντίτιμο της διέλευσης, κατέβασα το παράθυρο και έσκυψα προς τα κάτω.
Στην πιο άνετη καταβολή διοδίων της ζωής μου μακάρισα τα 26,5 εκ. της απόστασης από το έδαφος. Και φαντάσου, το προβοκατόρικο ανάστημα του Ford Ranger με αναβολικά είναι η ελάσσων από τις υπερβολές του.
Το Raptor είναι μια μετρήσιμη ακρότητα μαζί με ένα αναρίθμητο συναίσθημα, που συγκατοικούν κάτω από το ίδιο αμάξωμα. Όλα, από τον εξακύλινδρο κινητήρα στο 10τάχυτο κιβώτιο και από την πολυμήχανη ανάρτηση στο βαρέων βαρών πλαίσιο τύπου "σκάλας", καταλήγουν στην κατάφωρη διασκέδαση, με ένα αυτοκίνητο που η μοίρα το συγκατέλεξε στις λίστες των επαγγελματικών.
Ο ρόλος του "κακού"
Αλήθεια, ποιος είναι αυτός που θα δώσει περίπου 70.000 ευρώ για να φορτώνει ζαρζαβατικά, τσιμεντόλιθους, υαλοπίνακες, σκαλωσιές (με διαζευκτικά "ή" μεταξύ τους, γιατί το ΚΑΔ ενός τέτοιου επαγγελματία υπάρχει μόνο στον νοσηρό νου ενός εφοριακού); Η απάντηση ξεκινά από το "κανείς" και με το ζόρι φτάνει μέχρι το "ελάχιστοι".
Παρά τη σταυροφορία εναντίον τους, υπάρχουν ακόμη αρκετά pick up στο casting για τον ρόλο του υποζυγίου, όταν το Raptor προκρίνεται για να παίξει τον "κακό", αυτόν όμως που, τελικά, οι περισσότεροι θεατές ταυτίζονται.
Σε διάφορα μήκη και πλάτη του κόσμου τα pick up είναι η απάντηση στην αθρόα προσέλευση των SUV, που ήρθαν ήμερα, να διώξουν τα άγρια (τετρακίνητα). Αυτά με τα φορτηγίδικα πλαίσια, τις κοντές σχέσεις και τα διαφορικά που ξέρουν να μοιράσουν τη ροπή, αυτά που σαστίζουν στην άσφαλτο και αναθαρρεύουν στα χώματα.
Αντί για ζαρζαβατικά, ή τσιμεντόλιθους, ή υαλοπίνακες, ή σκαλωσιές, κάποιοι που είδαν κι απόειδαν με τα ουσιώδη "jeep" να βαίνουν μειούμενα βρήκαν την υγειά τους κλείνοντας τα μάτια στα ημίμετρα και φόρτωσαν mountain bike, καταδυτικές φιάλες, σκηνές, σχοινιά, μπατόν και μποντριέ σε "διπλοκάμπινα". Ή, αλλιώς, ένα βασίλειο που ηγεμονεύει το Raptor. Αλλά η Ford προχώρησε πολύ πιο πέρα από την πρακτικότητα ενός lifestyle, που τα SUV δεν ενδιαφέρθηκαν καν να πριμοδοτήσουν, γιατί είχαν την έγνοια να μαντρώσουν τους οδηγούς στις πόλεις.
Εκεί που σε οποιοδήποτε αυτοκίνητο βλέπεις "εμπρός μέρος" στο Raptor υπάρχει μια πορτοκαλί κάθετη εικόνα, μια μάσκα που κόπηκε από το μάθημα της αεροδυναμικής, ένα λογότυπο της Ford απ’ άκρη σ’ άκρη, μια ποδιά που είναι αμείλικτη με τις πέτρες, καίτοι αστραφτερή και μπάνικη.
Ένα σε πορτοκαλί, παρακαλώ...
Η αναφορά στο χρώμα είναι αναπόφευκτη περιπτωσιολογία και αυτός που αποφάσισε να υπάρχουν και άλλα –πλην του πορτοκαλί– πρέπει να απολυθεί. Όποιος δε πάτησε πόδι για να υπάρξει στην Ευρώπη η συγκεκριμένη έκδοση να προαχθεί. Εδώ, που το δίκαιο της βιωσιμότητας επιβάλλει αυστηρότερες ποινές σε σχέση με την ανέμελη –φερειπείν– Αυστραλία, το μάξιμουμ που μπορούμε να έχουμε είναι 292 ίπποι.
Διαβάστε Επίσης
Και μολονότι η επιεικής αποδοχή "εντάξει, ας είναι" ισοδυναμεί με συγκεκαλυμμένο θράσος, συνεχίζω να αναρωτιέμαι: Αν το Raptor κάνει ό,τι κάνει με τον V6 των 3 lt υποβαθμισμένο, για να περάσει (;) κάτω από τα ραντάρ της ανθρακικής αστυνομίας, τι θα έκανε με τα 400 άλογα που αποδίδει αχαλίνωτο σε άλλες αγορές;
Σε μια φάση της ιστορίας, που το αυτοκίνητο υποβαθμίζεται σε όχημα, που νοιαζόμαστε περισσότερο για το μεταφορικό έργο παρά για το μέσο, που οι πάντες συνωστίζονται στον προθάλαμο της ηλεκτροκίνησης και οι περισσότεροι δεν έχουν απάντηση στο ερώτημα για την οδηγική διασκέδαση, το Raptor με το πρόσχημα του επαγγελματία γνέφει καταφατικά και χαμογελάει σαρδόνια.
Οι σκάρτοι 300 ίπποι (αστείο νούμερο την εποχή των παχιών ιπποδυνάμεων από τους ηλεκτροκινητήρες) δεν πτοούνται από τα 2.529 κιλά και τα περιπαίζουν με 7,9 δευτερόλεπτα για τα 0-100 km/h. Για να φτάσουμε από τους μεν στα δε, έχει μεσολαβήσει το αυτόματο κιβώτιο της Getrag με τις 10 σχέσεις, που το πλήθος τους εγγυάται την πυκνότητά τους και, όσο το αφήνεις και κάνει αυτό που ξέρει, η απόκρισή του είναι φανταστική, ανεξάρτητα από το οδηγικό mode.
Στη χειροκίνητη λειτουργία είναι πειθήνιο όταν του προστάζεις μεγαλύτερη σχέση, αλλά και ράθυμο στα κατεβάσματα, ίσως περισσότερο απ’ όσο προϋποθέτει η μέριμνα για την προστασία του κινητήρα.
Ζωή να ’χουν, υπάρχουν επτά οδηγικά προγράμματα που συνδυάζονται με τέσσερις επιλογές μετάδοσης. Και ενώ μέχρις εδώ ακόμα δεν έχουμε απομακρυνθεί ιδιαίτερα από τον ρεαλισμό των pick up, αυτά που ακολουθούν είναι υπέροχες εκκεντρικότητες.
Τρία κουμπιά στο τιμόνι επιλέγουν άμεσα και ανεξάρτητα από τα άλλα προγράμματα τη σκληρότητα του τιμονιού, την απόσβεση της ανάρτησης και, άκουσον άκουσον, την ένταση –και τη χροιά– του ήχου από την εξάτμιση, με την πιο heavy metal, ονόματι "Baja", να συνοδεύεται από το disclaimer "off road use only".
Το "Baja", καθόλου συμπτωματικά, είναι και ένα από τα οδηγικά modes. Μια άνομη πολιτεία όπου μπορείς να ζήσεις ελεύθερος, χωρίς συστήματα ελέγχου πρόσφυσης και ευστάθειας. Τα απενεργοποιείς κατά βούληση και ολοκληρωτικά, 100%, δίχως "ναι μεν τίθεμαι εκτός, αλλά αν κάνεις την κουτσουκέλα, θα είμαι εδώ να σου τραβήξω το αυτί". Το κρίμα στον λαιμό σου, αλλά τι περίμενες από ένα mode που έλκει το όνομά του περισσότερο από αγώνες σε αμμοθίνες απ’ ό,τι σε τοπωνύμιο;
Τα κουμπιά της χαράς
Πάντως, ειλικρινά, έχει ενδιαφέρον αυτή ακριβώς η ευκολία στην ακολασία: Ένας περιστροφικός διακόπτης οδηγικών modes για κάθε πιθανό περιβάλλον και απίθανο γούστο (που περικλείει και τις επιλογές της μετάδοσης), τα τρία κουμπιά της χαράς στο τιμόνι και άλλο ένα κανονικότατο κουμπί για την απενεργοποίηση των συστημάτων πρόσφυσης και ευστάθειας. Τέλος.
Εννοώ ότι αυτό που σε άλλα αυτοκίνητα ανάγεται σε ανατεθειμένο password από κάποιο πρόγραμμα που σε θεωρεί ανίκανο να συνδυάσεις κεφαλαία, πεζά, αριθμούς και σύμβολα στο Raptor είναι το όμορο σημείο που αναπαύονται τα δάχτυλά σου, μια push-and-play ευκαιρία στην αμαρτία.
Προορίζεται από την κατασκευαστική του φύση –και– για σοβαρό off road. Εξάλλου, μεταξύ των προγραμμάτων υπάρχει και το χαρακτηριστικό "Rock Crawl". Μπορείς, αν θέλεις, να παραστήσεις τον καπετάνιο σε μια θάλασσα από βράχους, κροκάλες, νεροφαγώματα και ανατριχιαστικές κλίσεις.
Υπάρχει μάλιστα και η επιλογή "Trail Control": Με ταχύτητα μικρότερη από 32 km/h (επαφίεσαι γι’ αυτά στο cruise control), η ταχυδακτυλουργία των διαφορικών σε συνεννόηση με τα πάντα, από τα συστήματα πρόσφυσης και ευστάθειας μέχρι το κιβώτιο και τα φρένα, αναλαμβάνει να κάνει αυτά που πρέπει κι εσύ μένεις με τα χέρια στο τιμόνι να νομίζεις ότι αυτό είναι "σοβαρό off road".
Φταίει που είμαι θετικά διακείμενος απέναντι σε μια εταιρεία που διαχρονικά καταθέτει τεκμήρια οδηγοκεντρικότητας; Φταίνε τα Fiesta ST και τα Focus RS, ακόμα και τα Mondeo; Μήπως η Mach E; Ή η εμπλοκή με το WRC και ο θρύλος του Le Mans; Ακόμα κι αν μονώσω την αυθυποβολή μου, κλείσω τα αυτιά μου στις σειρήνες και τα μάτια μου στις περγαμηνές της μάρκας, το Raptor είναι αυτοτελώς πολύ καλό.
Αυτά που θα ’θελα, για την τιμή των όπλων, να με διαολίσουν μου φάνηκαν ευχάριστες ιδιοτροπίες. Το τιμόνι έχει περίπου 3,5 στροφές από τέρμα σε τέρμα, παλεύεις απ’ άκρη σ’ άκρη, το δέχεσαι και συνεχίζεις. Αλλά ο τζόγος του είναι σωτήριος για τα δάχτυλά σου όταν εφορμάς σε δρόμο με κροκάλες και όχι εκνευριστικός στις ασφάλτινες ευθείες.
Η διαχείριση της απίθανης μάζας στις στροφές δεν είναι δυσεπίλυτος γρίφος: Την αφήνεις να σε παρασύρει, αφού καλό είναι να μην αντιμάχεσαι από την αρχή 2,5 τόνους και μετά είναι στο πόδι σου (κυρίως το δεξί) να την εξισορροπήσεις στην έξοδο.
Βλέπεις, όταν η ζωή σού δίνει λεμόνια, κάνε λεμονάδα. Όταν σου δίνει χώμα, κάνε πλαγιολισθήσεις.
Στην προσφιλή μου επιλογή Baja, που γνωριστήκαμε τόσο, ώστε να τη θέτω εκτός εισαγωγικών, τα turbo παραμένουν σε λειτουργία όταν σηκώνεις το πόδι σου από το γκάζι και συνεχίσουν να περιστρέφονται για 3 δευτερόλεπτα παρά τη διακοπή παροχής των καυσαερίων, στέλνοντας την υστέρηση από κει που ήρθε.
Το 70άρι προφίλ των ελαστικών, με το στρατευμένο για τα χώματα πέλμα, στην άσφαλτο διαπρέπει. Με αδέξιο τρόπο, αλλά διαπρέπει. Διπλώνει, κρατάει και σε προειδοποιεί με έναν βαρύτονο ήχο ότι η πρόσφυση όπου να ’ναι τελειώνει.
Διαβάστε Επίσης
Κι έπειτα είναι η ανάρτηση. Η ευθύνη που της ανατέθηκε είναι τεράστια: Επωμίστηκε το βάρος, φρόντισε για την απόσταση από το έδαφος, αλλά είχε τον νου της στα μειωμένα κιλά τής –κατά περίπτωση– άδειας καρότσας και στην αδιάλειπτη επαφή των πίσω τροχών με τον δρόμο, περιόρισε τις κλίσεις και τη μεταφορά φορτίου, προστάτεψε το πλαίσιο, που με τη σειρά του προνοεί για τη μακροημέρευση του μη αυτοφερόμενου αμαξώματος.
Με το μαγικό χέρι της Fox (σε ένα σύνολο από το μαγικό μυαλό της Ford Performance), τα αμορτισέρ έχουν μεταβλητή απόσβεση κατά μήκος της διαδρομής τους και αυτό είναι απολύτως αντιληπτό σε τερέν με "φυτεμένη" πέτρα, όταν και περιμένεις να νιώσεις την αναπήδηση κυρίως από τον πίσω άξονα, εις μάτην μπας και μπορέσεις να του προσάψεις κάτι.
Δεν είναι εύκολο. Για την ακρίβεια, είναι πολύ δύσκολο. Οδηγικά μιλώντας, αδύνατο.
Στην κρίση της αγοράς
Τα 70.000 ευρώ, περίπου, είναι πολλά λεφτά. Αλλά κανένα ποσό δεν είναι μεγάλο, αν υπάρχει κοινό για να το καταβάλλει. Όπως και οποιοδήποτε καταναλωτικό προϊόν, έτσι και το Raptor θα τεθεί στην κρίση της αγοράς. Είναι ακόρεστο.
H κατανάλωση των 13,8 lt κατά WLTP παρατίθεται σαν ένα ανοδικά κλιμακούμενο ψέμα, που μπορεί εύκολα να ξεπεράσει τα 20 lt, ακόμα κι αν ο αυτοέλεγχος είναι πληρέστερος των φωτογραφιών.
Πρόκειται, αναντίρρητα, για ένα ειδικό αυτοκίνητο, με περιορισμούς χρήσης. Μελετημένο, με βάθος, εξαιρετικά σαφές ως προς το τι παρέχει και απαιτεί, ουσιωδέστερο από την αμηχανία που προκαλεί η εικόνα του και τη δημοφιλία που εγγυάται το εκτόπισμά του, ακλόνητο.
Αν όντως επιβιώσουν μόνο οι κατσαρίδες μετά από μια πυρηνική σύρραξη, θα είναι γιατί κατέφυγαν σε κάποιο Raptor.
Πριν φτάσει αυτή η στιγμή της γραφικότητας στο μέλλον, που θα το μνημονεύουμε σαν κομμάτι του ευυπόληπτου παρελθόντος, ας χαιρόμαστε που υπάρχει στο παρόν.
