Το αρχικό Hummer H1 –η πολιτική έκδοση του στρατιωτικού Humvee της εποχής του Πολέμου του Κόλπου, που το βλέπουμε ακόμη και σήμερα να ανεμίζει τον μιλιταρισμό του στα πεδία των μαχών– ήταν ένα υπερβολικό άγευστο έκτρωμα.
Αλλά, τουλάχιστον, ήταν πολύ υπερβολικό, ό,τι έπρεπε για ένα τετράτροχο εκδημοκρατισμού.
Αν πάρκαρες ένα H1 στον δρόμο σου –ή, μάλλον, στον δρόμο σου συν ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του μπροστινού σου αυτοκινήτου–, θα έπειθες ότι πρόκειται να λείψεις για Σαββατοκύριακο, για να αποικήσεις μια μικρή χώρα.
Όμως, το Hummer H2, που μας ήρθε μία δεκαετία μετά το H1 με έναν V8 6.0 λίτρων –αλλά, με κάποιον τρόπο, με χρόνο για τα 0-100 χλμ./ώρα που μετρούσε πάνω από 10 δευτερόλεπτα–, έπεσε αδέξια ανάμεσα σε δύο συνθήκες: Ήταν ένα 4x4 για τον σταυροφόρο, που, ενώ αρχικά ήταν φανατικός για να προσαρτήσει ένα άτακτο κράτος ή να εγκαθιδρύσει μια βολική δικτατορία, τελικά, αφού το εξέτασε λεπτομερώς, ανακάλυψε ότι η εισβολή ή/και το πραξικόπημα είχε πολλή γραφειοκρατία και είπε να το αφήσει.
Πάρε, για παράδειγμα, τα χαρακτηριστικά καπάκια των τροχών, τα οποία στο H1 κάλυπταν ένα στρατιωτικό σύστημα πλήρωσης ελαστικών.
Διαβάστε Επίσης
Φούσκωνες και ξεφούσκωνες τα λάστιχα κατά βούληση και, κατά φαντασία για να οδηγήσεις στην έρημο, στην πραγματικότητα για να εντυπωσιάσεις την/τον συνεπιβάτη σου με ένα βασανιστικά αργό lowrider. E, το Η2 είχε τα καλύμματα για εφέ, γιατί δεν είχε τέτοιο σύστημα. Οπότε, η μόνη λειτουργία που επιτελούσαν ήταν να φαίνονται βλακώδη.
Τα ίδια και με τις λαβές του καπό. Οι χειρολαβές του H1 ήταν σταθερά τοποθετημένες στο σασί του και επέτρεπαν να μεταφερθεί στον αέρα κάτω από ένα ελικόπτερο Chinook. Στο Η2 δεν ήταν στερεωμένες πουθενά.
Αν επιχειρούσες να κρεμάσεις ένα H2 από τα στεφάνια του καπό, θα έπεφτε απλά στο έδαφος και αυτό, σε γενικές γραμμές, ίσως να ήταν καλύτερο. Το Η2 υπήρξε μόνο για να τονίσει την υπέροχη ματαιότητα του H1 και να βολέψει περισσότερο από το H1 στις αστικές διαδρομές – της Ανταρκτικής ή κάποιας άλλη λιγότερο πυκνοκατοικημένης ηπείρου.
