Κάποια καθόρισαν την αισθητική της φίρμας, άλλα μπήκαν στο συρτάρι, κάποια ήταν πλατφόρμες δοκιμών συστημάτων και μερικά απλά έπεσαν σε αλλαγή ιδιοκτησιακού καθεστώτος. Αυτά είναι εννέα πρωτότυπα supercars που δεν μπήκαν στην παραγωγή αλλά κάποια εξ αυτών έχουν μείνει στο αυτοκινητικό υποσυνείδητο ως υπέροχες μηχανές εξελιγμένης τεχνολογίας και ταχύτητας.
Bentley Hunaudières
Η ιστορία ξεκινάει στα τέλη της δεκαετίας του 1990 όταν ο επικεφαλής της VW Ferdinard Piech αποφάσισε η αυτο-κρατορία του να κατασκευάσει το πιο δυνατό και γρήγορο supercar. Αυτό που δεν ήξερε ακόμα ήταν πιο έμβλημα θα φέρει. Τελικά κατέληξε να είναι η Bugatti αυτή η φίρμα αλλά πριν υπάρξει ως πρωτότυπο η Bentley Hunaudières, μια 16κύλινδρη Bentley εμφανίστηκε στο Σαλόνι της Γενεύης το 1999.
Η πρωτότυπη κεντρομήχανη Bentley πήρε το όνομά της από το Circuit de la Sarthe’s Hunaudières ενώ η βάση της είναι η Lamborghini Diablo (η VW είχε πάρει το 1998 Bentley, Bugatti και Lamborghini). Κινητήρας 8λιτρος W16, ο οποίος απέδιδε 623 ίππους και 760 Nm ροπής ενώ η τελική της ταχύτητα πλησίαζε τα 350 km/h, νούμερα αν μη τι άλλο εντυπωσιακά για την δεκαετία του 1990. Επίσης είχε μηχανικό κιβώτιο 5 σχέσεων. Τελικά προτιμάτε αυτή ή την Veyron;
Volkswagen W12 Syncro
Το εκπληκτικό με το W12 Syncro ήταν ότι δούλευε κανονικά, εκτελώντας δύο υπηρεσίες. Μία ως κράχτης για την έκθεση του Τόκιο το 1997 και μία σαν όχημα δοκιμής του κινητήρα W12, τον οποίο λίγο μετά βρίσκαμε στα VW Phaeton και Touareg, Audi A8 και στην Bentley Continental GT (ενώ η παραλλαγή του W16 μπήκε στην Bugatti Veyron).
To project έγινε κατ' απαίτηση του Ferdinand Piech και τον σχεδιασμό είχε αναλάβει η Italdesign. Κεντρομήχανο και αυτό με 414 ίππους από τον W12, τετρακίνητο και με μηχανικό κιβώτιο. Ένα χρόνο μετά η VW παρουσιάζει το πισωκίνητο Roadster και το 2001 το W12 Nardo με 591 ίππους. Το 2002 το πρωτότυπο W12 έσπασε πολλά ρεκόρ ταχύτητας ενώ στην οβάλ πίστα του Nardo κατάφερε να γυρνά για 24 συνεχόμενες ώρες, με μέση ωριαία ταχύτητα πάνω από 330 km/h...
Ford GT90
Πίσω στη δεκαετία του 1990, η Ford κατείχε την Jaguar, επομένως δεν είναι καθόλου περίεργο ένα από τα πιο διάσημα concept της εποχής του Blue Oval (που δημιουργήθηκε βιαστικά πριν από το Σαλόνι Αυτοκινήτου του Ντιτρόιτ το 1995) δανείστηκε κομμάτια του XJ220.
Το πεντατάχυτο μηχανικό κιβώτιο ταχυτήτων και η ανάρτηση με διπλά ψαλίδια του GT90 προήλθαν από τη Jaguar και βασίστηκαν σε μια επιμηκυμένη έκδοση του αλουμινένιου μονοκόκ πλαισίου αυτού του XJ220. Αλλά αντί για τον υπερτροφοδοτούμενο V6 του 220, η Ford χρησιμοποίησε έναν πανίσχυρο 6,0 λίτρων V12 με τέσσερα turbo που θα απέδιδε 720 ίππους. Τα 0-100 km/h τα έπιανε σε λιγότερα από τρία δευτερόλεπτα και τελική ταχύτητα -θεωρητικά- ξεπερνούσε τα 350 km/h.
Διαβάστε Επίσης
Τo αμάξωμα ήταν από ανθρακονήματα, είχε έναν γυάλινο θόλο για να καλύψει τους επιβάτες και πίσω αεροροτομή που άλλαζε κλίση στις υψηλές ταχύτητες. Το GT90 ήταν επίσης η πρώτη φορά που είδαμε τη σχεδιαστική φιλοσοφία "New Edge", την γωνιώδη αισθητική που θα χαρακτήριζε την φίρμα στα τέλη της δεκαετίας του 1990 και αρχή του 2000.
Audi Avus Quattro
Μπορείτε να πιστέψετε ότι αυτό το πρωτότυπο έκανε το ντεμπούτο του το 1991; Εμπνευσμένο από τα αγωνιστικά Auto Union της δεκαετίας του 1930, το Avus έδειξε την εμμονή της Audi με το αλουμίνιο. Βασίστηκε σε ένα σασί – χωροδικτύωμα από αλουμίνιο και διέθετε χειροποίητα, άβαφα (αν και γυαλισμένα) πάνελ αμαξώματος αλουμινίου που είχαν πάχος μόλις 1,5 mm.
Ο κινητήρας δεν ήταν κατασκευασμένος από εξωτικά υλικά. Άλλωστε το Avus ήταν ο τρόπος του Ομίλου VW να παρουσιάσει τον νέο του κινητήρα W12 στον κόσμο. Μόνο που κανένα δεν ήταν έτοιμο, οπότε η Audi κατασκεύασε μια μακέτα από ξύλο και πλαστικό, την έβαψε για να μοιάζει με αληθινό και το παρουσίασε σε σαλόνι αυτοκινήτου. Ένα λειτουργικό W12 δεν θα εμφανιζόταν δημόσια μέχρι το VW W12 Syncro του 1997.
Διαβάστε Επίσης
Η Audi είχε αναφέρει κάποια υποθετικά στοιχεία απόδοσης και επιδόσεων – είπε ότι το Avus θα είχε 509 ίππους, θα μπορούσε να επιταχύνει 0-100 km/h σε 3 δευτερόλεπτα και θα είχε τελική ταχύτητα 318 km/h.
Lamborghini Calà
Η Lamborghini ήθελε να ρίξει στην αγορά ένα entry level υπεραυτοκίνητο, κάτι για να αντικαταστήσει το Jalpa (που στμάτησε το 1988) και να ανταγωνιστεί τη Ferrari 355. Όλα αυτά πολύ πριν κυκλοφορήσει η Audi-era Gallardo το 2003.
Το Calà ήταν πλήρως λειτουργικό όταν έκανε το ντεμπούτο του στο Σαλόνι Αυτοκινήτου της Γενεύης το 1995, με έναν V10 395 ίππων που τροφοδοτούσε τους πίσω τροχούς μέσω ενός εξατάχυτου μηχανικού κιβωτίου.
Διαβάστε Επίσης
Με σχεδίαση από το Italdesign Giugiaro, προφανώς το Calà προοριζόταν για παραγωγή, αλλά όταν η VW αγόρασε τη Lamborghini από τη Megatech το 1998, διέκοψε το project Cala και άρχισε να εργάζεται για το Gallardo. Ευτυχώς το πρωτότυπο υπάρχει ακόμα και κυκλοφορεί. Η φωτό είναι από συγκέντρωση – εορτασμό για την 50η επέτειο της Lamborghini.
Mercedes-Benz C112
Άμεσος απόγονος του αγωνιστικού C11 Group C του 1990, το C112 αποκαλύφθηκε στην Έκθεση Αυτοκινήτου της Φρανκφούρτης το 1991. Έμοιαζε ξεχωριστό αλλά αυτά που το έκαναν ξεχωριστό δεν φαίνονται με τα μάτια. Η αλήθεια είναι ότι έπαιξε περισσότερο το ρόλο πλατφόρμας δοκιμών για μελλοντικές τεχνολογίες της φίρμας.
Το 6,0-λίτρων, 12κύλινδρο Mercedes είχε το ενεργό σύστημα ανάρτησης "Active Body Control" που δεν θα έβγαινε στην παραγωγή για τα επόμενα οκτώ χρόνια, τέσσερις κατευθυντήριους τροχούς, ενεργή αεροδυναμική (συμπεριλαμβανομένης της ρύθμισης αερόφρενου όπως στην SLR του 2003), εξελιγμένη παρακολούθηση πίεσης ελαστικών και cruise control μεταξύ άλλων. Α, και φυσικά gullwing πόρτες. Η Mercedes-Benz προφανώς είχε παραγγελίες, αλλά ποτέ δεν το έβαλε στην παραγωγή.
BMW Nazca M12
Σχεδιασμένο από τον 26χρονο τότε γιο του Giorgetto Giugiaro, η BMW Nazca M12 εμφανίστηκε στην Έκθεση Αυτοκινήτου της Γενεύης το 1991. Η ισχύς προερχόταν από τον V12 της 850i, τοποθετημένος στο κέντρο για την περίσταση και απέδιδε περίπου 300 ίππους. Σας φαίνονται λίγοι εε; Ιδίως αν σκεφτούμε ότι το C112 της Mercedes είχε άνετα πάνω από 400 ίππους -αλλά το Nazca ζύγιζε μόνο 1.100 κιλά.
Ήταν και μεγάλο. Δύο μέτρα πλάτος και πολύ πάνω από τέσσερα μέτρα μήκος, αλλά με ύψος λίγο πάνω από ένα μέτρο, είχε συντελεστή οπισθέλκουσας 0,26. Εξαιρετικό για το ’91, αλλά σήμερα μια Mercedes A-Class έχει καλύτερη αεροδυναμική. Η BMW και η Italdesign παρουσίασαν μια ενημερωμένη M12, που ονομάστηκε C2, περίπου ένα χρόνο αργότερα. Μέχρι τότε η Alpina (η οποία πρόσφατα πέρασε στην ιδιοκτησία της BMW) είχε απελευθερώσει άλλους 50 ίππους από τον V12 και το βάρος του ήταν ωραία και στρογγυλά 1.000 κιλά.
Φυσικά δεν βγήκε ποτέ στην παραγωγή, αλλά ο θρύλος λέει ότι ο Σουλτάνος του Μπρουνέι έριξε αρκετά χρήματα στην Italdesign και έφτιαξαν άλλο ένα μόνο για αυτόν.
Alfa Romeo Scighera
Βγήκε από το μυαλό του ίδιου ανθρώπου που έκανε την BMW M12 -υπεύθυνος σχεδιασμού ήταν ο γιος του Giorgetto Giugiaro Fabrizio. Tο Scighera των Alfa Romeo / Italdesign (προφέρεται "σιγκίρα") εμφανίστηκε το 1997. Φυσικά είχε τον διάσημο V6 των 3,0 λίτρων αλλά με δύο turbo (γιατί ένα ίσον κανένα) για να αποδίδει πάνω από 400 ίππους, δίνοντας κίνηση και στους τέσσερις τροχούς μέσω ενός έξυπνου 6τάχυτου σειριακού μηχανικού κιβωτίου. Η Alfa Romeo Scighera έκανε 0-100 km/h σε τέσσερα δευτερόλεπτα και είχε τελική 300 km/h.
Η Italdesign ήθελε να το βγάλει σε μια περιορισμένη παραγωγή και φυσικά υπήρχε ο στόχος των αγώνων. Για κάποιο λόγο τίποτα από τα δύο δεν συνέβη και πολύ κρίμα.
Yamaha OX99-11
"Χτισμένο" γύρω από έναν πραγματικό κινητήρα της Yamaha F1, το OX99-11 έφτασε εκνευριστικά κοντά στο να βγει στην παραγωγή. Τρία πρωτότυπα εξελίχθηκαν και κατασκευάστηκαν στη Βρετανία, με κινητήρα 3,5 λίτρων V12, πριν η Yamaha τραβήξει την πρίζα το 1994, έχοντας αποφασίσει ότι το εξωφρενικό supercar της απλά δεν θα πουλούσε. Η προβλεπόμενη τιμή υποτίθεται ότι ήταν περίπου 800.000 δολάρια (τότε δε υπήρχαν ευρώ αλλά περίπου 730 χιλιάδες).
Τουλάχιστον τα τρία πρωτότυπα εξακολουθούν να υπάρχουν (φωτογραφήθηκαν μαζί σε μια εκδήλωση το 2018). Με τον V12 των 400 ίππων να γυρνάει στις 10.000 σ.α.λ. και βάρος μόνο ενός τόνου -χάρη στα πολλά ανθρακονήματα που χρησιμοποιήθηκαν στην κατασκευή του- το OX99-11 θα μπορούσε να πετύχει τα 0-100 km/h σε κάτι περισσότερο από τρία δευτερόλεπτα και είχε τελική ταχύτητα πολύ πάνω από 320 km/h.
A, και όταν είδατε εδώ το Czinger και μιλήσατε για καινοτομία -λόγω του καθίσματος στο κέντρο- να θυμάστε ότι το OX99-11 το έκανε αυτό πριν από 28 χρόνια.
