H Ferrari είναι το διασημότερο brand στο παγκόσμιο motorsport και πιθανότατα είναι η μοναδική εταιρεία αυτοκινήτων που χαίρει τέτοιας οπαδικής συμπεριφοράς από τους θαυμαστές της. Ο λόγος είναι απλός και έχει άμεση σχέση με την εμπλοκή της στο motorsport αλλά κυρίως στην Formula 1.
Οι επιτυχίες της και οι θρίαμβοι, οι αποτυχίες της και οι μακρές περίοδοι χωρίς τίτλους, έχουν "χτίσει" ένα πάθος μέσα στις δεκαετίες από το 1950 και μετά και έχουν αφήσει και μια σπουδαία αυτοκιντική παρακαταθήκη.
Ferrari 250 Testa Rossa
Η 250 Testa Rossa θεωρείται κορυφαία καθαρά από στατιστική σκοπιά χάρη στις τρεις νίκες γενικής κατάταξης στον 24ωρο αγώνα του Le Mans (το 1958, το 1960 και το 1961), που οδήγησαν τη Ferrari να κατακτήσει τους τίτλους των κατασκευαστών τις ίδιες χρονιές. Αλλά η TR είναι, επίσης, το πιο συγκλονιστικά όμορφο αγωνιστικό αυτοκίνητο που έχει κυκλοφορήσει ποτέ. Οι πιο γνωστές Testa Rossa ήταν μεταξύ των πρώτων 34 που κατασκευάστηκαν και διέθεταν το εντυπωσιακό αμάξωμα "pontoon", του οποίου τα σκαμμένα μπροστινά φτερά ήταν ένα αυτοσχέδιο βοήθημα για την ψύξη των φρένων. Όταν αυτή η διαμόρφωση αποδείχτηκε ότι δεν πρόσφερε αρκετή σταθερότητα στις υψηλές ταχύτητες, υιοθετήθηκε ένα πιο συμβατικό αμάξωμα. Tα πιο αναγνωρισμένα αγωνιστικά αυτοκίνητα αντοχής της εποχής αρκούνταν αρχικά σε ταμπούρα, ένα στιβαρό πλαίσιο, κιβώτιο τεσσάρων ταχυτήτων και έναν ζωηρό πίσω άξονα με φύλλα σούστας. Δεν ήταν ιδιαίτερα προηγμένα, ακόμα και το 1958, αλλά ήταν αποτελεσματικά. Αργότερα τα εργοστασιακά αυτοκίνητα απέκτησαν πίσω άξονα De Dion και πιο αεροδυναμικά αμαξώματα.
Ferrari 156 "Sharknose"
Το 1961 νέοι τεχνικοί κανονισμοί στην F1 μείωσαν τη χωρητικότητα του κινητήρα από 2.5 σε 1.5 λίτρα και η Ferrari μπήκε στη μάχη με την 156 "Sharknose", ένα αυτοκίνητο το οποίο έμελλε να κερδίσει στα πέντε από τα οκτώ GP εκείνης της σεζόν. Ο σχεδιαστής κινητήρων Carlo Chiti είχε δημιουργήσει ένα νέο V6 που του επέτρεπε να "κάθεται" χαμηλότερα στο πλαίσιο για να βελτιστοποιεί το κέντρο βάρους και τη δομική ακαμψία. Ο Αμερικανός οδηγός Phil Hill και ο Γερμανός Wolfgang von Trips κέρδισαν από δύο αγώνες, ενώ ο Ιταλός Giancarlo Baghetti κατάφερε να επιβιώσει σε ένα δραματικό Γαλλικό GP στη Reims, κάνοντας slipstream στον Dan Gurney και παίρνοντας τελικά τη νίκη λίγο πριν από τη γραμμή του τερματισμού. Παραμένει ο μοναδικός οδηγός που κερδίζει αγώνα της F1 στο ντεμπούτο του, η οποία ήταν και η μοναδική φορά. Ο Hill πήρε το Πρωτάθλημα Οδηγών, αλλά η νίκη ήταν γλυκόπικρη: ο von Trips είχε ατύχημα στη Monza, στο οποίο σκοτώθηκαν ο ίδιος και 14 θεατές. Αυτό μπορεί να εξηγήσει γιατί ο Enzo Ferrari έδωσε εντολή να καταστραφούν όλες οι 156, ενώ μερικά από τα εξαρτήματά τους κατέληξαν να αναμειχθούν με το μπετόν που χρησιμοποιήθηκε για την κατασκευή ενός νέου δαπέδου εργοστασίου.
Ferrari 250 GTO
Η πιο διάσημη Ferrari όλων ξεκίνησε τη ζωή της ως μια ρεαλιστική απάντηση στον εντεινόμενο ανταγωνισμό στην παγκόσμια αρένα αγώνων των σπορ αυτοκινήτων. Το σασί ήταν παρόμοιο μ’ εκείνο της αειθαλούς 250 GT SWB και αποτελούνταν από ένα σωληνωτό ατσάλινο πλαίσιο. Ειδικά σημεία πρόσδεσης στο πλαίσιο προστέθηκαν σε βασικά εξαρτήματα, όπως το κιβώτιο ταχυτήτων, το ψυγείο και τα ρεζερβουάρ καυσίμου και λαδιού. Οι περισσότερες GTO είχαν δύο εισαγωγές αέρα ψύξης στα μπροστινά φτερά. Μερικές είχαν τρία. Το αμάξωμα ήταν επίσης επανασχεδιασμένο. Το project επέβλεψε αρχικά ο Giotto Bizzarrini, ο οποίος σύντομα θα έφευγε από το εργοστάσιο κατά τη διαβόητη "επανάσταση του παλατιού" στα τέλη του ‘61. Ο παλιός φίλος του Enzo Sergio Scaglietti επιφορτίστηκε στη συνέχεια να ολοκληρώσει το αυτοκίνητο. Τυπικά, από τις 36 GTO που κατασκευάστηκαν στην πρώτη περίοδο παραγωγής μεταξύ 1962-1964 καμία δεν ήταν ίδια. Ήταν και παραμένει εξαιρετική στην οδήγηση.
Ferrari 312 T
Η οπτικά εντυπωσιακή 312 T έκανε το ντεμπούτο της στο GP Νοτίου Αφρικής το 1975 – το T σηματοδοτούσε το εγκάρσια τοποθετημένο κιβώτιο, το οποίο βελτίωσε την ισορροπία χειρισμού του αυτοκινήτου. Παρόλο που ο Lauda απέτυχε να τερματίσει ψηλότερα από την 5η θέση στους πρώτους τέσσερις αγώνες της σεζόν, κατάφερε να κερδίσει τελικά στο Μονακό, στο Βέλγιο, στη Σουηδία και στις ΗΠΑ, με τον ομόσταβλό του, Clay Regazzoni, να θριαμβεύει στην Ιταλία. Ο Lauda κατέκτησε τον τίτλο των οδηγών και η Ferrari των κατασκευαστών – το πρώτο της από το 1964. Η 312 T χρησιμοποιούσε ένα αλουμινένιο μονοκόκ, ανασχεδιασμένο σύστημα ανάρτησης και είχε βελτιωμένη αεροδυναμική. Ο flat-12 κινητήρας ήταν αξιόπιστος και καλός για τους 500 ps που απέδιδε. Το χαρακτηριστικό φιλτροκούτι απαγορεύτηκε με βάση τους νέους κανονισμούς της σεζόν του 1976, τη χρονιά που ο Lauda επέζησε από τύχη μετά το τρομακτικό του ατύχημα στο Nürburgring. Η 312 T έγινε πιο εντυπωσιακή, καθώς εξελίχθηκε κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’70, αποκτώντας μια ασυνήθιστα φαρδιά μύτη.
Ferrari F2004
Στον μηχανοκίνητο αθλητισμό πιστεύουμε ότι όλα στο παρελθόν ήταν κατά κάποιον τρόπο καλύτερα. Αλλά όταν πρόκειται για την F2004 της Ferrari, κάθε αντίσταση είναι μάταιη. Δεν είναι τόσο όμορφη όσο η 312 του 1967 ή η 641 του 1990, αλλά είναι πολύ πιο επιτυχημένη, ένα αριστούργημα με V10 κινητήρα που χάρισε στον Michael Schumacher τον 7ο και τελευταίο τίτλο του στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της F1. Κέρδισε τους 13 από τους 18 αγώνες της σεζόν, ενώ ο ομόσταβλός του, Rubens Barrichello, πήρε δύο ακόμα νίκες.
Η κυριαρχία της F2004 κατά κάποιον τρόπο παραβλέπεται, επειδή σηματοδότησε το ζενίθ της εποχής των Ross Brawn, Rory Byrne και Schumi, μιας περιόδου θριάμβων που απέφερε πέντε συνεχόμενους τίτλους οδηγών και έξι κατασκευαστών, ρεκόρ που αναπόφευκτα κούρασε το κοινό, παρά το ότι η Ferrari το απόλαυσε. Τα ελαστικά της Bridgestone σήμαιναν ότι η Ferrari δεν ήταν κυρίαρχη στις κατατακτήριες δοκιμές, αλλά το μονοθέσιο, ο πιλότος και οι γκουρού της στρατηγικής στο pitlane ένωσαν τις δυνάμεις τους για να έχουν απίστευτα αποτελέσματα.
