Η πλήρης γκάμα της Ferrari περιλαμβάνει ξεχωριστά αυτοκίνητα που καλύπτουν πολλά και διαφορετικά γούστα, με κοινό παρανομαστή το πάθος για την οδήγηση, την εναρμόνιση με την τεχνολογία και τον σεβασμό στην ιστορικότητα του Cavallino Rampante. Τα 5 αυτά αυτοκίνητα όμως, το καθένα για διαφορετικό λόγο έχουν κερδίσει τη θέση τους σε αυτό το Top 5 που αφορά τα αυτοκίνητα δρόμου που έχουν βγει απο το Maranello.
Ferrari 250 GT California Spyder
Η σειρά 250 αποτέλεσε τη βάση πάνω στην οποία χτίστηκε το πανίσχυρο οικοδόμημα της Ferrari και μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’50. Η California Spyder αποτέλεσε το όραμα του John von Neumann, ατζέντη της Ferrari στη Δυτική Ακτή των ΗΠΑ, ο οποίος σκέφτηκε ότι ένα αγωνιστικό κάμπριο θα ταίριαζε στο ολοένα και μεγαλύτερο πελατολόγιό του, που είχε ως βάση ανθρώπους της showbiz. Ο Luigi Chinetti, πρώην νικητής του Le Mans για τη Ferrari, έπεισε τον Κομεντατόρε να το υποστηρίξει. Έχοντας λανσαριστεί το 1958 σε έκδοση με μακρύ μεταξόνιο, το αυτοκίνητο σύντομα μεταμορφώθηκε στο κατά 200 mm μικρότερο και 30 mm χαμηλότερο μοντέλο μικρού μεταξονίου. Η Cali Spyder σχεδιάστηκε και κατασκευάστηκε από τον Scaglietti. Μόλις 106 αντίτυπα όλων των τύπων κατασκευάστηκαν, πολλά συμμετείχαν σε αγώνες, και ανάμεσα στους ιδιοκτήτες του αυτοκινήτου ήταν και το είδωλο του γαλλικού σινεμά Alain Delon καθώς και ο Χολιγουντιανός σταρ James Coburn. Μια ρέπλικα του μοντέλου πρωταγωνίστησε και καταστράφηκε στην κλασική ταινία της δεκαετίας του ’80 Ferris Bueller’s Day Off.
Ferrari 365 GTB4 "Daytona"
Η Ferrari έχει αποσπάσει το περίφημο πλέον 1-2-3 στις 24 Ώρες της Daytona το 1967, και η ονομασία "Daytona" ήρθε και έδεσε όταν το νέο GT των Ιταλών έκανε την εμφάνισή του την επόμενη χρονιά. Ο ταλαντούχος νεαρός σχεδιαστής του οίκου Pininfarina, Leonardo Fioravanti, φαντάστηκε ένα αμάξωμα που ήταν προχωρημένο ακόμα και για εκείνη την προοδευτική εποχή, με ρύγχος που θύμιζε καρχαρία και αυλακώσεις στο πλάι που αποτελούσε ένα αυτοκίνητο-γέφυρα ανάμεσα στην κλασική και την επικείμενη μοντέρνα εποχή της Ferrari. Η Daytona έθεσε το πρότυπο για το επιβλητικό διευρωπαϊκό "playboy" express με κινητήρα μπροστά και έξι τεράστια καρμπυρατέρ Weber να προετοιμάζουν το μείγμα καυσίμου γι’ αυτό τον πανίσχυρο V12 κινητήρα των 4.390 cc. Τα πρώτα αυτοκίνητα έκρυβαν τους προβολείς τους κάτω από ένα κάλυμμα από plexiglas. Μερικοί σκέφτηκαν ότι το αυτοκίνητο παραήταν αμερικάνικο σε εμφάνιση και φιλοσοφία, μια αίσθηση που επιβεβαιώθηκε από το γεγονός ότι κέρδισε στον πρώτο coast-to-coast αγώνα Cannonball Run, όταν ο Brock Yates και ο Dan Gurney οδήγησαν μία Daytona από τη Νέα Υόρκη στο Ρεντόντο Μπιτς της Καλιφόρνια σε 35 ώρες και 54 λεπτά.
Ferrari F40
Η F40, η τελευταία Ferrari που επέβλεψε προσωπικά το αφεντικό, χρησιμοποίησε ένα σωληνωτό ατσάλινο πλαίσιο τύπου χωροδικτυώματος, με ενσωματωμένα πάνω του πάνελ από kevlar, ενώ οι πόρτες, το καπό και το κάλυμμα του πίσω μέρους ήταν κατασκευασμένα από ανθρακονήματα. Ο κινητήρας ήταν ένας 2.936 cc V8, twin-turbo που απέδιδε 478PS, εκτοξεύοντας την F40 στα 100 km/h σε 3,7 sec μέχρι την εργοστασιακή τελική ταχύτητα των 320 km/h. Το 1987 αυτό ήταν πραγματικά κατόρθωμα. Ζύγιζε μόλις 1.100 kg και απαιτούσε πραγματικές ικανότητες από τον οδηγό της, ενώ δεν ανέχεται καθόλου τους ανίκανους. Η Ferrari σχεδίαζε να κατασκευάσει 400 κομμάτια, αλλά στα τέλη της δεκαετίας του ’80, που το χρήμα έρρεε άφθονο, η παραγωγή αυξήθηκε στα 1.315 αυτοκίνητα λόγω της υπερβολικής ζήτησης. Οι αεραγωγοί και η εντυπωσιακή πλήρους μήκους πίσω αεροτομή σηματοδοτούν, για πολλούς, τη σπουδαιότερη Ferrari όλων.
Ferrari 458 Speciale
Φλερτάραμε έντονα με την ιδέα να συμπεριλάβουμε την F12 berlinetta ή την 812 Competizione. Άλλωστε, λίγα αυτοκίνητα σε εξιτάρουν περισσότερο από μία Ferrari με κινητήρα V12 μπροστά. Αλλά το αίμα της 458 Speciale είναι της ίδιας ομάδας μ’ εκείνο που ρέει στις φλέβες των 360 CS και την 430 Scuderia, δύο "γυμνά" αυτοκίνητα που συγχρόνως πρωτοπορούν σε καυτές νέες τεχνολογίες. "Έχουμε εξαντλήσει το όριο του τι μπορούμε να κάνουμε με έναν ατμοσφαιρικό κινητήρα" μου είπε ο Gaetano Cecchinelli, ένας από τους μηχανικούς κινητήρων της Ferrari όταν λανσαρίστηκε η 458 Speciale. Και αυτή ακριβώς είναι η αίσθηση: η απόλυτη γιορτή της αχαλίνωτης εσωτερικής καύσης. Η 458 Speciale είναι το τέλος μιας εποχής για τη Ferrari, ένα αυτοκίνητο στο οποίο έριξαν όλες τις γνώσεις τους πολλοί εξαιρετικά έξυπνοι και παθιασμένοι άνθρωποι. Μιλάμε για 597 ps εδώ, από έναν V8 κινητήρα 4.5 λίτρων που περιστρέφεται στις ιλιγγιώδεις 9.000 rpm, έναν κινητήρα που βρίσκεται στην καρδιά του πλαισίου, του οποίου το e-diff και το λογισμικό επιτρέπουν στον οδηγό να διαγράφει πλαγιολισθήσεις με ακρίβεια χιλιοστού.
Ferrari 296 GTB
Η 296 GTB είναι ένα απτό παράδειγμα για το πώς αξιοποιείται η πρόσθετη ενέργεια που παράγει ένα υβριδικό. O V6 των 2.9 λίτρων έχει περιεχόμενη γωνία 120ο, με δύο turbo της IHI μέσα στο άνοιγμα των κυλίνδρων, με αποτέλεσμα να είναι χαμηλός και φαρδύς εξασφαλίζοντας ένα υπέροχο κέντρο βάρους. Ο κινητήρας αποδίδει από μόνος του 654 ps και συνεργάζεται με ένα 8τάχυτο κιβώτιο διπλού συμπλέκτη και ένα ηλεκτρονικό διαφορικό, ενσωματωμένο με ένα τοποθετημένο ηλεκτροκινητήρα στο πίσω μέρος που παράγει επιπλέον 165 ps. Η Ferrari χρησιμοποιεί μια συσκευή που ονομάζεται TMA (Τransition Μanager Αctuator) και ιδιόκτητο λογισμικό που επιβλέπει και βελτιστοποιεί τη ροή ενέργειας μεταξύ ηλεκτροκινητήρα και κινητήρα εσωτερικής καύσης. Αυτό γίνεται απρόσκοπτα, αλλά ο piccolo V12 –όπως ήταν το υποκοριστικό του στη φάση εξέλιξης– πραγματικά τραγουδάει. Και το πλαίσιο μπορεί να είναι ένα από τα πιο προσιτά που έχει δημιουργήσει ποτέ η Ferrari. Ίσως αυτό το υβριδικό πράγμα να μην είναι τόσο άστοχη ιδέα τελικά. Α, επίσης είναι πολύ όμορφο.
* Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην έντυπη έκδοση του Top Gear που κυκλοφορεί στα περίπτερα.
