Η Mercedes-Benz 300 S (W 188) ήταν το αστέρι του περιπτέρου της Mercedes-Benz στο σαλόνι αυτοκινήτου του Παρισιού τον Οκτώβριο του 1951. Με αυτό το μοντέλο, η μάρκα της Στουτγάρδης ξεπέρασε τον πήχη που είχε θέσει μόλις τον Απρίλιο του ίδιου έτους με το διάσημο Mercedes-Benz 300 (W 186) Saloon: το φυλλάδιο πωλήσεων περιέγραφε το μοντέλο 300 ως "αυτοκίνητο που κάνει τα όνειρα πραγματικότητα". Στη φθινοπωρινή εκδήλωση αυτοκινήτου στο Παρίσι, η μάρκα παρουσίασε τις δίθυρες παραλλαγές ως πολυτελή σπορ οχήματα που προσκαλούσαν τους επισκέπτες να ονειρευτούν ακόμη περισσότερο.
Τρεις εκδόσεις για το νέο καμάρι της Mercedes
Το 300 S ήταν διαθέσιμο ως Cabriolet, Coupé και Roadster. Και οι τρεις παραλλαγές διέθεταν μια σχεδίαση που συνδύαζε την κομψότητα με τη σπορτίφ διάθεση - που εκφράζεται, για παράδειγμα, από το επιμηκυμένο καπό - μια σχετικά χαμηλή οροφή και ένα ρέον πίσω μέρος. Το 300 S κατασκευάστηκε από το τμήμα ειδικών εκδόσεων του εργοστασίου Sindelfingen, και ως εκ τούτου ήταν χειροποίητο. Στο εσωτερικό χρησιμοποιήθηκαν τα καλύτερα υλικά -αρωματικό δέρμα, εξωτικό ξύλο, γυαλιστερό μέταλλο. Το αποτέλεσμα δεν ήταν μόνο ένα εξαιρετικά εκλεκτό αυτοκίνητο, καθώς κάθε δείγμα ήταν μοναδικό. Διότι, όπως και πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, το τμήμα ειδικών εκδόσεων εκπλήρωνε πρακτικά κάθε επιθυμία της εύπορης πελατείας του. Έτσι, πρακτικά δεν υπάρχουν δύο πανομοιότυπα παραδείγματα του 300 S.
Η εταιρεία είχε επίγνωση της σημασίας του νέου μοντέλου στο πλαίσιο της δικής της ιστορίας πολυτελών και σπορ αυτοκινήτων: "Η Daimler-Benz AG πάντα αφιέρωνε ιδιαίτερη προσοχή και φροντίδα στα μοντέλα της διεθνούς πολυτελούς κατηγορίας. Το μοντέλο 300 S δημιουργήθηκε για τον κύκλο των ενθουσιωδών που έχουν υψηλότερες απαιτήσεις σε σχέση με την κομψότητα, την άνεση, τις επιδόσεις, την ταχύτητα και την οδική συμπεριφορά", για να παραθέσουμε το φυλλάδιο για το 300 S του 1951.
Η ιστορία του 300 S ξεκίνησε τέσσερα χρόνια πριν από την παγκόσμια πρεμιέρα του: "Ένα όχημα που θα προσθέσει και πάλι τη χρυσή πινελιά στο όνομα Mercedes-Benz", διατύπωσε ο Dr. Wilhelm Haspel, Γενικός Διευθυντής της Daimler-Benz AG, σε μια συνεδρίαση του Διοικητικού Συμβουλίου τον Δεκέμβριο του 1947. Ένας γενναίος ισχυρισμός: ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος είχε τελειώσει μόλις δύο χρόνια πριν. Πεδία ερειπίων διακρίνονταν ακόμα σε πολλές πόλεις, ιδρύματα και επιχειρήσεις πάλευαν με ελλείψεις υλικών και εξειδικευμένων εργατών και οι ανησυχίες σκίαζαν την καθημερινότητα πολλών ανθρώπων.
Ταυτόχρονα, υπήρχε μια άποψη που συμμερίζονταν πολλοί: να επιστρέψουμε στην κανονικότητα και να προχωρήσουμε μπροστά. Εκεί έβλεπε ο Γενικός Διευθυντής με τη διεκδίκησή του, και για τη Mercedes-Benz αυτό σήμαινε να ανακτήσει τη θέση της στην κορυφή της διεθνούς αυτοκινητοβιομηχανίας. Για να τοποθετήσουμε την προνοητικότητα του Haspel στο πλαίσιο: το 1947 η Mercedes-Benz παρήγαγε μόνο την 170 V (W 136), η οποία βασιζόταν ακόμα σε προπολεμικό σχέδιο, και μόνο σε αρκετά μικρούς αριθμούς με μέτριο επίπεδο εξοπλισμού. Όμως, στα τέλη του 1947, το Διοικητικό Συμβούλιο πήρε ορισμένες διορατικές αποφάσεις: έθεσε την πορεία για τα κορυφαία μοντέλα 300 και 300 S, τα οποία παρουσιάστηκαν το 1951.
Πιο σπάνια από Mercedes 300 SL
Είναι ακόμα και σήμερα ένα περιζήτητο συλλεκτικό κομμάτι. Και μάλιστα ένα σπάνιο: Μόλις 560 Mercedes-Benz 300 S κατασκευάστηκαν μέχρι τον Αύγουστο του 1955 (216 Coupé, 203 Cabriolet As και 141 Roadster). Επιπλέον, 200 κομμάτια του επόμενου 300 Sc με κινητήρα ψεκασμού καυσίμου (98 Coupé, 49 Cabriolet As και 53 Roadsters). Αυτό σημαίνει ότι παρήχθησαν συνολικά μόλις 760 αποκλειστικά δίθυρα μοντέλα. Συγκριτικά, ακριβώς 1.400 εκδόσεις Coupé της 300 SL, οι οποίες είναι επίσης πολύ δημοφιλείς μεταξύ των συλλεκτών, παρήχθησαν από το 1954 έως το 1957, και άλλα 1.858 Roadsters μέχρι το 1963.
Ιστορία των μοντέλων Mercedes-Benz 300 S και 300 Sc
Η τεχνολογική εξέλιξη πραγματοποιήθηκε υπό την αιγίδα του επικεφαλής της εξέλιξης καθηγητή Fritz Nallinger. Η 300 S βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό στο μοντέλο 300, αλλά είχε πλαίσιο με κοντύτερο κατά 150 χιλιοστά μεταξόνιο. Ο τρίλιτρος κινητήρας έφερε την ονομασία M 188 λόγω των πολυάριθμων αλλαγών σε σχέση με τον κινητήρα της λιμουζίνας. Εκεί, με δύο καρμπυρατέρ, απέδιδε 115 hp στις 4.600 rpm. Στην 300 S, με υψηλότερη συμπίεση, "ρυθμισμένο" εκκεντροφόρο και τρία καρμπυρατέρ, η ισχύς αυτή αυξήθηκε στα 150 hp στις 5.000 rpm. Η σημαντική προσπάθεια αποδείχθηκε ότι άξιζε τον κόπο: η τελική ταχύτητα ήταν 175 km/h.
Η παραγωγή των τριών παραλλαγών ξεκίνησε μεταξύ Ιουνίου και Σεπτεμβρίου 1952. Παρεμπιπτόντως: το τμήμα εξέλιξης έδωσε αρχικά στο 300 S την ονομασία της σειράς μοντέλων W 186/3 ή W 186 Sport. Μόνο αργότερα το δίθυρο μοντέλο έλαβε την εσωτερική ονομασία W 188. Τον Σεπτέμβριο του 1955, στη Διεθνή Έκθεση Αυτοκινήτου (IAA) στη Φρανκφούρτη, η μάρκα παρουσίασε επίσης την ανανεωμένη έκδοση του αποκλειστικού δίθυρου μοντέλου, το 300 Sc, μαζί με το 300 c Saloon.
Οι σημαντικότερες αλλαγές αφορούσαν τον πίσω άξονα και τον κινητήρα. Ο κινητήρας διέθετε λίπανση ξηρού κάρτερ και το μίγμα δεν σχηματιζόταν πλέον μέσω τριών καρμπυρατέρ, αλλά με άμεσο ψεκασμό. Σε συνδυασμό με την αυξημένη σχέση συμπίεσης, αυτό αύξησε την απόδοση του κινητήρα στα 175 hp.
Το αμάξωμα υπέστη επίσης αλλαγές: το 300 Sc διέθετε φώτα στα πλαϊνά παράθυρα και μεγαλύτερα φλας εμπρός και πίσω. Άλλα διακριτικά χαρακτηριστικά ήταν δύο οριζόντιες εισαγωγές αέρα με διακοσμητικές λωρίδες χρωμίου και στις δύο πλευρές κάτω από το καπό και ένα λεπτό, συνεχές στοιχείο επένδυσης από το μπροστινό έως το πίσω άνοιγμα των τροχών, συμπεριλαμβανομένου του μαρσπιέ των θυρών. Ο ισχυρότερος κινητήρας υποδηλωνόταν από την επιχρωμιωμένη επιγραφή "EINSPRITZMOTOR" (κινητήρας ψεκασμού) στη μέση του πίσω προφυλακτήρα. Η παραγωγή του 300 Sc τερματίστηκε τον Απρίλιο του 1958.
Πώς το έκρινε ο ειδικός Τύπος της εποχής
Το περιοδικό αυτοκινήτου "Das Auto Motor und Sport" στο τεύχος 21/1951 αναφέρει: "Συνεχίζοντας την παράδοση που ξεκίνησε κάποτε με το 6λιτρο μοντέλο K, συνεχίστηκε με τα διάσημα μοντέλα S- και SS και εκπροσωπήθηκε τελευταία από το 540 K, το 300 S εμφανίστηκε τώρα στο Σαλόνι Αυτοκινήτου του Παρισιού ως ένα άνετο σπορ αυτοκίνητο τουρισμού. Και αυτή ακριβώς η ταξινόμηση είναι το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της: ταχύτητα, σπορτίφ και ασφάλης οδήγηση σε συνδυασμό με άνεση, ευκολία και στιβαρότητα".
Η "Motor Revue" κατέληξε στα ακόλουθα συμπεράσματα στην δοκιμή της (τεύχος 4/1952): "Η εξωτερική εντύπωση είναι ήδη επιβλητική. Οι αρμονικές γραμμές του φαρδιού, χαμηλού αμαξώματος αποπνέουν επιδόσεις και αγωνιστικότητα, το κλασικό στυλ της Mercedes ευγένεια και κύρος. Η προσανατολισμένη στην παράδοση μορφή μπορεί να είναι τεχνικά λιγότερο επίκαιρη από ένα σύγχρονο αυτοφερόμενο αμάξωμα, αλλά για ένα σαφώς πολυτελές όχημα, αυτή η ατομικιστική ιδιοσυγκρασία είναι ίσως πιο βαρύνουσα από το πιθανό κέρδος σε ταχύτητα και κατανάλωση καυσίμου. [...] Δεν είναι λιγότερο εντυπωσιακό το πολυτελές εσωτερικό αυτού του αυτοκινήτου, το οποίο διατίθεται προαιρετικά ως κάμπριο, κουπέ ή roadster".
Η "Automobil Revue" με έδρα τη Βέρνη ξεκίνησε το κείμενο της δοκιμής της στο τεύχος 54/1952 με μια σαφή δήλωση του τίτλου: "Ένα νέο αυτοκίνητο για την ελίτ του κόσμου, που συνδυάζει ύψιστη οδηγική ασφάλεια, εκλεπτυσμένη πολυτέλεια για δύο άτομα και τα χαρακτηριστικά ενός αθλητικού καθαρόαιμου". Και στη συνέχεια: "Πάνω απ' όλα, το 300 S ενσαρκώνει μια σπάνια ή ποτέ άλλοτε επιτυγχανόμενη σύνθεση μεταξύ των απαιτήσεων ενός αυτοκινήτου τουρισμού και ενός σπορ αυτοκινήτου. [...] Εκτός από τα οδηγικά χαρακτηριστικά, δεν είναι λιγότερο το αμάξωμα και ο εξοπλισμός του 300 S που κάνουν τα μακρινά ταξίδια σκέτη απόλαυση". Το ίδιο, πάντα πολύ κριτικό και αντικειμενικό περιοδικό αυτοκινήτου ανέφερε και ένα αρνητικό στοιχείο: "Ένα σημείο στη λίστα των επιθυμιών μας είναι ο φωτισμός του ντουλαπιού, ο οποίος εξακολουθεί να λείπει".
Το πιο ακριβό αυτοκίνητο της Γερμανίας - ποιοι διάσημοι το απέκτησαν
Η τιμή πώλησης επιβεβαίωσε επίσης την τοποθέτηση του 300 S στην κορυφή της αγοράς. Το 1951 ήταν το πιο ακριβό αυτοκίνητο που κατασκευάστηκε στη Γερμανία, με κόστος 34.500 μάρκα και επομένως πάνω από 10.000 μάρκα περισσότερο από το Mercedes-Benz 300 Saloon. Ο στάνταρ εξοπλισμός ήταν εντυπωσιακά πλήρης και περιελάμβανε τα εξής στοιχεία: θέρμανση με ανεμιστήρα δεξιά και αριστερά, φλας πορείας, δύο προβολείς ομίχλης, φως οπισθοπορείας, επενδυμένο πτυσσόμενο κάθισμα περιστασιακής χρήσης, βαλίτσα και σεντόνι. Το 300 S παρέμεινε μακράν το ακριβότερο μοντέλο, ακόμη και όταν το 1954 εμφανίστηκε το 300 SL Coupé (W 198): η τιμή του ήταν 29.000 μάρκα. Η κατάσταση ήταν παρόμοια και το 1957: το 1957 η 300 Sc είχε τιμή λίστας 36.500 DM. Η 300 SL Roadster που λανσαρίστηκε την ίδια χρονιά κόστιζε 32.500 μάρκα, δηλαδή 4.000 μάρκα λιγότερα.
Άλλη μια σύγκριση: εκείνη την εποχή, ένας οδηγός που ήθελε μια Mercedes μπορούσε ήδη να κυκλοφορεί πολύ άνετα με μια Mercedes-Benz 180 "Ponton" (W 120) που κόστιζε 8.700 DM. Φυσικά, οι περισσότεροι άνθρωποι στα μέσα της δεκαετίας του 1950 ονειρεύονταν ακόμα να αποκτήσουν το δικό τους αυτοκίνητο και στη Γερμανία θα ήταν περισσότερο από ικανοποιημένοι με ένα Lloyd 400 για 3.350 μάρκα, ένα Volkswagen "Beetle" για 3.750 μάρκα ή ένα BMW 600 για 3.985 μάρκα, για παράδειγμα.
Ο βασιλιάς της Ελλάδας, ο Henry Ford II, ο Bing Crosby, ο Gary Cooper: αυτοί και πολλοί άλλοι εστεμμένοι αρχηγοί, επιχειρηματίες και αστέρες του θεάματος απέκτησαν ένα 300 S. Ένα συγκεκριμένο παράδειγμα της "κληρονομιάς" του μοντέλου είναι ο Dr Ignacio Barraquer, ένας διεθνώς γνωστός ειδικός στην οφθαλμολογία: το 1938 αγόρασε ένα 540 K "Autobahn Courier" (W 29), μια εξαιρετικά σπάνια παραλλαγή αμαξώματος. Το 1953 επέλεξε ένα 300 S ως διάδοχό του.
