Ο Κώστας και ο Τηλέμαχος λένε ιστορίες από τα ταξίδια τους στην Ισλανδία. Εγώ, που δεν έχω πάει, οδηγώ και δοκιμάζω το adaptive cruise control και το lane assist του Subaru Forester. Πάντα οι αυτοκινητόδρομοι προσφέρουν –για τους τυχερούς– ιστορίες για αγρίους (εν προκειμένω, μεθυσμένων Ισλανδών) και καλοτάξιδα αυτοκίνητα. Οδηγώ στα όρια ταχύτητας και ο δίλιτρος boxer του Forester γουργουρίζει και επιταχύνει σαν να μην τον βαραίνουν τρεις άνδρες με ατέλειωτο ορειβατικό και φωτογραφικό εξοπλισμό.
Σε μια τέτοια αποστολή το βάρος είναι θέμα, ακόμα και αν πρόκειται για τον ρουχισμό. Λόγω εποχής δεν ξέρεις τι ακριβώς να φορέσεις: την ημέρα λιώνεις και το βράδυ τρέμεις. Οι σωστές ενδυματολογικές επιλογές είναι ένας γρίφος, που στη δική μας περίπτωση λύθηκε από την Camel Active. Γιατί, στις υπαίθριες δραστηριότητες (και κυρίως στο βουνό), δεν υπάρχει κακός καιρός, αλλά μόνο κακή προετοιμασία και ακατάλληλος εξοπλισμός.
Πώς γιορτάζεις 50 χρόνια Subaru AWD
Προορισμός τα Καλύβια Ελασσόνας και μετά το Καταφύγιο Χρηστάκη στον Όλυμπο. Σκεφτήκαμε ότι τα 50 χρόνια από το πρώτο ιαπωνικό τετρακίνητο μη τζιποειδές παραγωγής, το Subaru Leone, έπρεπε να τα τιμήσουμε με την υψηλότερη διαδρομή της χώρας μας. Ναι, το Καταφύγιο Χρηστάκη είναι η υψηλότερη διαδρομή στην Ελλάδα που μπορεί να φτάσει αυτοκίνητο. Όχι, δεν μπορούν να φτάσουν όλα τα αυτοκίνητα εκεί και όσα φτάσουν δεν είναι δεδομένο ότι δε θα αφήσουν καμιά μετατόπιση σπονδύλου σε επιβάτες και οδηγό.
Έχουμε ξεκινήσει από την Αθήνα και έχουμε μπροστά μας περίπου 400 χιλιόμετρα ασφάλτου. Το project σχετικά απλό αλλά πολύωρο. Από τα Καλύβια θα οδηγούσαμε μια διαδρομή περίπου 22 χλμ. μέχρι το Καταφύγιο Χρηστάκη. Είναι απαραίτητο το 4x4 σε αυτή τη διαδρομή; Ναι, είναι. Υπό συγκεκριμένες συνθήκες μπορείς να την κάνεις με ένα ψηλό αυτοκίνητο, με κίνηση στους 2 τροχούς και τα κατάλληλα λάστιχα. Αλλά με τετρακίνητο είναι σαφώς ασφαλέστερο. Ενδεικτικά, γι’ αυτά τα 22 χλμ. της διαδρομής χρειάζεσαι πάνω από μία ώρα!
Είναι από τις περιπτώσεις που οι αριθμοί λένε μια αλήθεια. Και όταν σκοπεύεις από το Καταφύγιο Χρηστάκη να ανέβεις στο Σκολιό, τη δεύτερη ψηλότερη κορυφή της Ελλάδας στα 2.912 μ., μόλις 6 μ. λιγότερα από τον Μύτικα, με ελάχιστο ύπνο, θέλεις να φτάσεις στη "γραμμή εκκίνησης" όσο το δυνατόν πιο ατσαλάκωτος. Αυτό σ’ το προσφέρει το αυτοκίνητο. Στην περίπτωσή μας το Forester. Ένα αυτοκίνητο που πλέον δεν το συναντάς συχνά στον δρόμο, την ίδια στιγμή που βλέπεις κατά κόρον αυτοκίνητα ίδιας τιμής (από 40 έως 50.000 ευρώ) που δεν μπορούν να κάνουν αυτά που κάνει το Forester. Αλλά ακόμα κι αν κάποια από αυτά είναι τετρακίνητα, δεν μπορούν να κάνουν τα πράγματα με τον τρόπο του Forester.
Προορισμός καταφύγιο Χρηστάκη στα 2.453 μέτρα
Μετά από μια σύντομη στάση στα Καλύβια για καφέ και πορτοκαλάδα –χωρίς ανθρακικό για τον οδηγό που αποφεύγει τις έντονες συγκινήσεις του CO2– ξεκινάμε για το Καταφύγιο Χρηστάκη. Είχα ακούσει ότι θα δω ξεχωριστή πανίδα, αλλά μπορεί να μην είσαι πάντα τόσο τυχερός. Τουλάχιστον ήξερες ότι, αν σταματούσες για φωτογραφίες σε σημείο με κλίση πάνω από 12° με ένα βαρύ αυτοκίνητο και φορτωμένο με σχεδόν το 80% του βάρους που είναι σχεδιασμένο να μεταφέρει, δε θα είχες πρόβλημα να ξεκινήσεις ξανά και μάλιστα χωρίς οι τροχοί να σπινάρουν ούτε μία μοίρα. Ούτε μία. Έτσι, για να νιώσεις το off road της υπόθεσης. Αυτές οι λεπτομέρειες δίνουν αυτοπεποίθηση στον οδηγό –έμπειρο και μη– και είναι οι στιγμές που ευχαριστείς τους Ιάπωνες της Subaru που δημιούργησαν 50 χρόνια πριν το AWD και το παρέδωσαν στον αυτοκινητικό πολιτισμό.
Δε γίνεται να μην εντυπωσιαστείς με το Forester. Δε γίνεται να μη σου αφήσει την καλύτερη εντύπωση ο τρόπος με τον οποίο δουλεύει το AWD. Για την ανάβαση επέλεξα τη ρύθμιση "χιόνι/χώμα", η οποία αυτόματα δίνει στη μικρή οθόνη στο κέντρο του επάνω μέρους του ταμπλό πληροφορίες για την κλίση του αμαξώματος και στους δύο άξονες. Αν θέλεις, το αλλάζεις, αλλά είναι ωραίο να βλέπεις τι κάνεις. Με έτρωγε, όμως, η περιέργεια: Σίγουρα χρειάζεται αυτή την επιλογή για να ανέβει το Forester αυτό τον δρόμο; Το έβαλα ξανά στη νορμάλ τετρακίνηση. Προφανώς, δεν άλλαξε τίποτα. Αυτό το αυτοκίνητο χρειάζεται πολύ πιο δύσκολες καταστάσεις για να ζοριστεί και να χάσει την πρόσφυσή του. Και υπάρχει και ακόμα μία, πιο ακραία, ρύθμιση για λάσπη και βαθύ χιόνι. Eντάξει… Δηλαδή, αυτή τι κάνει; Hoovering; Σηκώνει το Forester για να περνάει από παντού, ανεξαρτήτως τερέν;
Τα υπέροχα ελληνικά άλογα μαζί με τα ιαπωνικά
Αυτό το σύστημα λέγεται X-Mode και μάλλον λειτουργεί πιο έξυπνα από τον οδηγό του οχήματος. Διατηρεί την επιλεγμένη λειτουργία σε αναμονή, καθώς δε λειτουργεί σε υψηλές ταχύτητες όταν δε χρειάζεται, και την επαναφέρει όταν το αυτοκίνητο κινείται με χαμηλότερες ταχύτητες. Δε χρειάζεται καν να πάρεις τα χέρια σου από το τιμόνι ή το βλέμμα σου από τον δρόμο και να κοιτάξεις κάτω δεξιά, όπου βρίσκεται ο περιστροφικός επιλογέας του X-Mode. Εννοείται ότι υπάρχει και Hill Descent Control. Και όταν κινείσαι σε διαδρομές που αριστερά ή δεξιά χάσκουν πλαγιές που υπερβαίνουν σε ύψος το 1 χλμ., δε θες –και δεν πρέπει– να παίρνεις τα μάτια από τον δρόμο και τα χέρια σου από το τιμόνι. Τελικά, έστω και για λίγο, χρειάστηκε να πάρω το βλέμμα μου από τον δρόμο. Περνώντας το υψόμετρο των 1.800 μ., εμφανίστηκαν αυτά τα υπέροχα πλάσματα για τα οποία μου μιλούσε ο Τηλέμαχος με τόσο ενθουσιασμό: τα άγρια άλογα του Ολύμπου. Τι χάρη, τι μεγαλείο, τι υπέροχος συνδυασμός με το τοπίο που σταδιακά χάνει τη βλάστησή του. Εδώ πάνω υπάρχουν λίγα χόρτα. Πλησιάζεις στην αλπική ζώνη του βουνού των θεών και όλα αλλάζουν.
Ο Κώστας (φωτογράφος της αποστολής και άνθρωπος που έχει αλωνίσει ψηλά βουνά σε αρκετά σημεία του πλανήτη) μου ζητάει να σταματήσω σε απόσταση για να μην τα φοβίσουμε. Ήθελε στο ίδιο φωτογραφικό κάδρο την αρχαία φυλή αλόγων της Ελλάδας δίπλα σε μια νέα φυλή αλόγων της Ιαπωνίας. Λογικό, δεν έχεις κάθε μέρα αυτή την ευκαιρία. Είναι τεράστια και αγέρωχα. Σε πιο μακρινή απόσταση ένα ζεύγος άγριων αλόγων διαιωνίζει το είδος – τα αφήνουμε στην ησυχία τους. Εμείς, ξανά μέσα στο αυτοκίνητο, συνεχίζουμε να διαιωνίζουμε τη σχέση ανθρώπου, τροχών και φύσης. Το Forester κινείται με απόλυτη βεβαιότητα, μας κουνάει λίγο, αλλά δε μας κουράζει καθόλου. Είναι ο τρόπος που αναφέραμε πριν. Κανένα χτύπημα, κανένας τριγμός, καμία διαμαρτυρία από το πλαίσιο, τις αναρτήσεις, τον κινητήρα, του οποίου έχει αρχίσει να μειώνεται το οξυγόνο. Είναι σαν ένα όχημα που φτιάχτηκε από ένα κομμάτι υλικό. Σαν να ρίχνεις το υλικό αυτό σε ένα καλούπι και να βγαίνει ένα έτοιμο αυτοκίνητο. Μια συνοχή που κρατάει και δεν είναι απλώς μια πρώτη εντύπωση. Το αυτοκίνητο που οδηγούμε έχει ήδη μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα στην πλάτη του.
Στην αλπική ζώνη του Ολύμπου
Έχουμε πια περάσει τα 2.000 μέτρα. Το τοπίο έχει αρχίσει να γίνεται απόκοσμο, υπάρχουν ακόμη αρκετές παρέες αλόγων και κάποιες αγελάδες που το ζουν διαφορετικά από άλλες που βασανίζονται σε εκτροφεία. Ξαφνικά βλέπουμε κάτι να κινείται στην πλαγιά. Ρωτάω τον Τηλέμαχο τι είναι. Μου απαντά ότι είναι αγριόγιδα, αλλά βλέπω ότι τα πόδια τους είναι ιδιαίτερα ψηλά. "Ναι", μου απαντά ο Τηλέμαχος, "γιατί στην ουσία δεν είναι γίδια, αλλά είδος αντιλόπης που υπάρχει μόνο εδώ".
Μου μπαίνουν τρελές σκέψεις, που δεν εκφράζω στους συνταξιδιώτες. Θα μπορούσα άραγε να βγω εκτός διαδρομής και να ανέβω στην πλαγιά με το Forester; Την εγκαταλείπω άμεσα, αν και θα έμενε περισσότερο στο μυαλό μου στην περίπτωση που το αυτοκίνητο ήταν εφοδιασμένο με off road ελαστικά. Πολύ θα ήθελα να δω τη δεύτερη επιλογή του X-mode εν δράσει, αλλά, όπως λένε και οι Rolling Stones, "δεν μπορείς πάντα να έχεις ό,τι θέλεις". Σοφό και σίγουρα πιο ασφαλές για την περίπτωσή μας.
Λίγο πριν τον "Γολγοθά"
Πλησιάζουμε στο Καταφύγιο Χρηστάκη και έχει αρχίζει να χιονίζει. Είναι η στιγμή της ετοιμασίας για μια διαδρομή που ξεκινά από το καταφύγιο με πρώτο προορισμό την κορυφή Σκολιό, μετά τον περιβόητο Γολγοθά, συνέχεια στα Ζωνάρια και μετά στο Καταφύγιο Χρήστος Κάκαλος στο Οροπέδιο του Μουσών. Με τον Τηλέμαχο ετοιμάζουμε τον ορειβατικό εξοπλισμό μας και ο Κώστας ετοιμάζει τον δικό του –φωτογραφικό– εξοπλισμό.
Έχουμε ξεκινήσει και μετά από λίγες εκατοντάδες μέτρα η κλίση πια είναι έντονη. Ο Κώστας μάς ακολουθεί για λίγο και μετά επιστρέφει προς το καταφύγιο. Περίπου στα 2.700 μ. γυρίζω και κοιτάζω πίσω. Δίπλα στο καταφύγιο το Forester, ακίνητο, δείχνει στο στοιχείο του. Δε θα είναι μόνο του, ο Κώστας θα του κάνει παρέα και αυτό θα τον βοηθήσει να βγάλει κάποιες από τις φωτογραφίες που απολαμβάνεις. Θα το ξαναδούμε σε περίπου 40 ώρες. Όταν θα έχει ακόμα πιο δύσκολη αποστολή: να επιστρέψει δύο ξεθεωμένους ορειβάτες –και τον Κώστα– στη βάση τους.
Μια επιστημονική αποστολή στον Όλυμπο
Φτάνουμε στο Οροπέδιο των Μουσών. Γνωρίζαμε από πριν ότι θα είναι εκεί ο Μιχάλης Στύλλας, γεωλόγος και ένας από τους κορυφαίους ορειβάτες της Ελλάδας. Ο Μιχάλης δεν είναι μόνος του εκεί. Είναι επικεφαλής μια διεθνούς επιστημονικής αποστολής η οποία απαρτίζεται από επιστήμονες διαφόρων ειδικοτήτων. Έχει ανακαλύψει μια σπηλιά απέναντι από το Οροπέδιο των Μουσών, στην οποία έχουν ήδη ξεκινήσει να κατεβαίνουν οι επιστήμονες και να αφαιρούν "καρότα" από τον πάγο για να βρουν οργανική ύλη, η οποία μπορεί να είναι ακόμα και 8.000 ετών.
Την αποστολή καταγράφει το κανάλι Αrte, καθώς θα είναι μέρος ενός ντοκιμαντέρ που (μάλλον) θα λέγεται Μυστικά του Ολύμπου. Θα θέλαμε πολύ να βρεθούμε τουλάχιστον στην είσοδο της σπηλιάς, αλλά είναι δύσκολο και έτσι παρακολουθούμε από μακριά με τον τηλεφακό. Οι ώρες κυλάνε μαγικά στο Οροπέδιο των Μουσών. Η θέα στο Στεφάνι (ή"θρόνο του Δία") από τη μία και στο Αιγαίο από την άλλη δε σου αφήνει περιθώρια για πολλές κουβέντες. Απλώς ρεμβάζεις. Λίγο πριν από την επιστροφή φτάνουν άσχημα νέα. Ένας Σλοβάκος ορειβάτης, 40 ετών, μόλις σκοτώθηκε στη θέση Λούκι. Βουβαμάρα. Δύσκολη η επιστροφή με αυτή τη σκέψη. Ο Όλυμπος μπορεί να μην είναι 8.000 μ., αλλά "εσφαλμένα θεωρείται εύκολο βουνό ενώ δεν είναι", όπως ακριβώς το διατύπωσε και φίλος έμπειρος ορειβάτης.
Επιστροφή εκεί που μας περιμένει το Forester
Πλησιάζουμε στο Καταφύγιο Χρηστάκη. Το Forester φαίνεται από μακριά, ο Κώστας όχι ακόμη. Φτάνουμε και ετοιμαζόμαστε για την επιστροφή.
Είμαστε κουρασμένοι, αλλά από την ένταση και την αδρεναλίνη δεν το καταλαβαίνουμε. Τα καθίσματα του Forester είναι άνετα και ανατομικά: το καταλάβαμε όταν ερχόμασταν, αφού κατεβήκαμε μετά από πέντε ώρες σερί οδήγηση και δεν ήμασταν πιασμένοι. Όσοι κάνουν πολύωρα ταξίδια ξέρουν πόσο σπάνιο είναι αυτό. Πλέον, μοιάζουν εφάμιλλα μιας πολυθρόνας Chesterfield. Νυχτώνει και το περιβάλλον της καμπίνας είναι ιδανικό. Ο φωτισμός όπως πρέπει, πολλά "κανονικά" χειριστήρια και άκρως εύκολο interface στην οθόνη αφής. Το cruise control δουλεύει υπερωρίες και καλού-κακού έχω ενεργοποιήσει και το lane assist. Τώρα τα χρειάζομαι πραγματικά, δεν παίζω απλώς, όπως στην αρχή του ταξιδιού.
Το Forester, χάρη και στον boxer κινητήρα, δε γέρνει ακόμα και όταν στρίβεις με υψηλές ταχύτητες. Δε ζορίζει –κουρασμένους– επιβάτες και οδηγό με περιττές κλίσεις που σε αναγκάζουν να βάζεις δύναμη, που δε σου έχει μείνει. Με πονάει το αριστερό γόνατο, αλλά ευτυχώς το Forester διαθέτει το αυτόματο κιβώτιο CVT Lineartronic και δε χρειάζεται να πατάω πεντάλ και να κάνω μορφασμούς πόνου. Η συνεργασία του με τον e-boxer είναι ιδανική. Δε σου είπα, όμως, για τον e-boxer. Βλέπεις το e; Αυτό το Forester είναι mild υβριδικό, τόσο όσο να μπουστάρει όταν χρειάζεται τον ατμοσφαιρικό δίλιτρο όταν και όπου το χρειάζεται. Η συνολική κατανάλωση ήταν 9 λίτρα ανά 100 χιλιόμετρα. Δεν είναι λίγη, αλλά, αν αναλογιστείς πόσο μεγάλο είναι το Forester και τι κουβαλούσε, δεν αποτελεί πεδίο κριτικής. Φτάσαμε στη βάση μας ταχύτατα, άνετα και με ασφάλεια. Είναι Δευτέρα πρωί και πρέπει να το παραδώσω στη "μαμά" του. Δεν είναι εύκολο. Τελικά, σε αυτή την αποστολή δεν ήμασταν τρεις και το Forester. Ήμασταν τέσσερις ταξιδιώτες.
Η Camel Active είναι μία από τις κορυφαίες εταιρείες στην casual και μοντέρνα ένδυση με ρούχα και αξεσουάρ υψηλής ποιότητας. Καλύπτοντας τις ανάγκες των ανθρώπων που αναζητούν τη δράση και την περιπέτεια, η Camel Active δημιουργεί εμφανίσεις που συνδυάζουν κομμάτια από φυσικά υλικά με λειτουργικά στοιχεία. Τις συλλογές Camel Active μπορείτε να τις βρείτε σε επιλεγμένα καταστήματα σε όλη την Ελλάδα.
Φωτογραφίες: Κώστας Κατσίγιαννης
