Τα 10 χειρότερα supercars που κατασκευάστηκαν ποτέ

Τα όνειρα δεν βγαίνουν πάντα αληθινά και ορισμένες εταιρείες αυτοκινήτου, στην πορεία αυτής της μακράς ιστορίας που έχει γράψει η αυτοκίνηση, έχουν κατά διαστήματα, εμπιστευτεί λίγο περισσότερο από όσο θα έπρεπε τα όνειρα των στελεχών τους. Κρίνοντας πάντα εκ του αποτελέσματος και της απήχησης του τελικού προϊόντος, υπήρξαν περιπτώσεις που έμενες με το στόμα ανοιχτό. Όχι με την καλή έννοια.

Weber Faster one (2008)

Ο Roman Weber είναι ένας από τους πρωτομάστορες αυτού του κόσμου στο "Όλο μέλι-μέλι και τηγανίτα τίποτα". Το 2007, παρουσίασε στο χλιδάτο Top Marques Monaco το Faster One. Ένα υπεραυτοκίνητο 900 ίππων με εξωτικά υλικά. Μια ελαφριά κατασκευή που είχε τη δυνατότητα να κινείται με 260χλμ./ώρα. Στα χαρτιά, γιατί ποτέ κανείς δεν το οδήγησε. Ο Weber ξεκίνησε την εταιρεία του με αντικείμενο τα ιατρικά εργαλεία. Στην πορεία απέκτησε τεχνογνωσία στην κατασκευή parts υψηλών απαιτήσεων για τη F1 και το DTM, έτσι στην ανακοίνωση του Faster One ανέφερε τα καλύτερα. Ηλεκτρονικά ελεγχόμενα διαφορικά, σειριακά κιβώτια που άλλαζαν σχέσεις σε millisecond, 12πίστονες δαγκάνες σε κεραμικά φρένα. Το Faster One που παρουσιάστηκε στο Πριγκηπάτο, δεν είχε τίποτα από όλα αυτά και το project εγκαταλείφθηκε αμέσως. Ίσως γιατί έμοιαζε με BMW Z4 έπειτα από αποτυχημένη εγχείρηση πλαστικού χειρουργού.

DeLorean DMC-12 (1981)

To DeLorean συγκαταλέγεται στα Supercars λόγω κυρίως του τρόπου με τον οποίο άνοιγαν οι πόρτες του και, ας πούμε, της εμφάνισής του συνολικά, δεδομένου ότι μιλάμε για μια εποχή που τα υπεραυτοκίνητα ήταν πολύ διαφορετικά από ότι σήμερα. Ήταν όμως αργό. Πολύ αργό! Οι 130 ίπποι από τον 2.85 lt V6 κινητήρα της σύμπραξης Peugeot, Renault και Volvo καθιστούσαν το DMC-12 ιδανικό για ταξίδι στο χρόνο. Ξεκινούσες τώρα φρεσκοξυρισμένος και όταν έφτανες τα 100 km/h (που για να τα μετρήσεις ήθελες ημερολόγιο, όχι χρονόμετρο) είχες βγάλει γένια.

Vector M12 (1995)

O Jerry Wiegert προφανώς ενθουσιάστηκε πολύ όταν το 1994 η εταιρεία του, η Vector Aeromotive, εξαγοράστηκε από τον Ινδικό κολοσσό Megatech. Η Megatech τότε είχε την Lamborghini στις αυτοκινητικές δραστηριότητές της και ο Wiegert σκέφτηκε πως αυτή ήταν μια καταπληκτική συγκυρία για να δημιουργήσει ένα supercar που θα έμενε στην ιστορία. Όντως, έμεινε στην ιστορία ως το χειρότερο supercar που έχουν οδηγήσει γνωστοί και μη εξαιρετέοι σε αυτή τη ζωή, με πρώτο και καλύτερο τον Jeremy Clarkson, ο οποίος το "έθαψε", όπως εξάλλου κι ολόκληρος ο βρετανικός Τύπος. Το Vector Μ12 ήταν μια ανακατασκευασμένη και ανασχεδιασμένη (ελαφρώς) Lamborghini, αλλά ήταν φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Μεγαλύτερη πορεία έχει τώρα πια ως αυτοκίνητο gaming, καθώς εμφανίζεται σε αρκετά video games ανάμεσα στα οποία το Gran Turismo 2 και το GTA παρά ως κανονικό αυτοκίνητο, καθώς κατασκευάστηκαν ουσιαστικά 14 αντίγραφα και γρήγορα χάθηκαν τα ίχνη τους.

Caparo T1 (2007)

Με DNA από την θρυλική McLaren F1, το Caparo T1 είχε όλα τα φόντα να είναι ένα "μονοθέσιο Formula 1 για τον δρόμο", σλόγκαν που είχε χρησιμοποιηθεί στο λανσάρισμά του. Τα μονοθέσια της Formula 1 όμως βγάζουν και έναν αγώνα 300 χιλιομέτρων, το Caparo T1 δεν άντεχε ούτε μια δοκιμή από τις κορυφαίες βρετανικές εκπομπές αυτοκινήτου. Η αρχή έγινε με τον Jason Plato όταν, τη στιγμή που ο Βρετανός πρώην πρωταθλητής του BTCC το οδηγούσε, το αυτοκίνητο τυλίχτηκε στις φλόγες. Η συνέχεια ήρθε με την κατάρρευση του πατώματος όταν το οδηγούσε ο Clarkson και το φινάλε δόθηκε με τον Ben Scott-Geddes, μηχανικό της McLaren F1 και ιδρυτή της Caparo να προσπαθεί να δικαιολογηθεί, εξηγώντας τα ανεξήγητα.

Panther 6 (1977)

Supercar ταλαιπωρία ήταν το Panther 6 τουλάχιστον για τον δημιουργό του. Ο Robert Jankel, ιδρυτής της Panther Westwinds, όταν είδε το 1976 την Tyrrell P34 με τους έξι τροχούς ενθουσιάστηκε τόσο πολύ που αποφάσισε να φτιάξει ένα supercar με τρεις άξονες. Σχεδιαστικά εμπνεύστηκε από την Lamborghini Countach και για να τονώσει τον χαρακτήρα του υπεραυτοκινήτου του αποφάσισε να χρησιμοποιήσει έναν 8.2 lt V8 κινητήρα από την Cadillac Eldorado. Μαζί με το κιβώτιο, τα τοποθέτησε όλα μαζί κάπως τέλος πάντων, καθώς η Cadillac ήταν εμπροσθοκίνητη και το Panther πισωκίνητο με τον κινητήρα στο κέντρο, αλλά η απόδοση δεν ξεπέρασε τους 390 ίππους. Τελικά άλλαξε γνώμη και τοποθέτησε μερικά (2 δηλαδή) turbo με τη βοήθεια ενός μαέστρου των αμερικανικών hot rod και ανακοίνωσε 600 ίππους για το updated Panther. Όχι ότι τους πέτυχε κιόλας, αλλά λέμε τώρα. Πάντως, υπάρχουν ακόμη και τα δύο Panther 6 που κατασκευάστηκαν ποτέ.

Ferrari 400 (1976) 

Για να είμαστε απολύτως ειλικρινείς χρειάστηκε πολύ σκέψη πριν περάσει σε αυτήν τη λίστα η Ferrari 400 του 1976, γιατί ό,τι και να λέμε τώρα δεν παύει να είναι μια Ferrari. Η οποία μάλιστα δεν ήταν και τόσο αποτυχημένη τελικά στο εμπορικό κομμάτι, όσο στο αισθητικό και στο συναισθηματικό. Ήταν το συντηρητικό σχήμα της, το οποίο βγήκε από την καλλιτεχνική πένα του Pininfarina, αλλά δεν συγκίνησε και πολλούς και ήρθε το αυτόματο κιβώτιο να βάλει μια τεράστια ταφόπλακα πάνω στους απανταχού Ferraristi που δεν μπόρεσαν να δεχτούν ότι από το Maranello βγήκε ένα αυτοκίνητο με τόσο μεγάλους συμβιβασμούς σε δομικά στοιχεία, ώστε να διαθέτει οτιδήποτε άλλο από ένα χειροκίνητο κιβώτιο ταχυτήτων. Κατά τα άλλα ήταν όπως είπαμε μια Ferrari, με έναν άκρως αποδοτικό V12 4,8lt με έξι καρμπυρατέρ Weber και απόδοση 360 ίππων. 

Aston Martin Virage (1989) 

H Virage αποτέλεσε τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 90 την κορωνίδα της Aston Martin, η οποία στήριξε πάνω της μια εποχή σημαντικής ανανέωσης για την φίρμα. Πόνταρε πολλά πάνω στο καλαίσθητο σχήμα της που ήταν σαφώς μελετημένο, αλλά παγιδεύτηκε στην αναζήτηση της πρωτοτυπίας και κατέληξε να έχει μια ελαφρώς εκτρωματική όψη. Δεν ήταν όμως αυτό το πρόβλημα. Το ζήτημα ήταν πως ήταν ένα ακριβό αυτοκίνητο που κόστιζε πάνω από 120.000 λίρες, χωρίς να προσφέρει την προσδοκόμενη οδηγική ικανοποίηση λόγω κακής ανάρτησης και χωρίς να προσφέρει και συγκίνηση από την δύναμή του, δεδομένου πως για την Aston Martin ήταν σημαντικό να εναρμονιστεί με τις εκπομπές ρύπων και την κατανάλωση καυσίμου, παρά την αστείρευτη ιπποδύναμη. Και στο κάτω κάτω ήταν μια Aston Martin με φανάρια από Audi 80. Έλα μωρέ τώρα...

Mitsuoka Orochi (2005) 

Το χαμογελαστό Ιαπωνικό supercar έχει κερδίσει σε πολλές ψηφοφορίες για το πιο άσχημο supercar, εδώ και πολλά χρόνια. Μάλιστα έχει καταφέρει να αποτελεί σημείο αναφοράς για τέτοιου είδους συγκρίσεις, όμως έχει χτίσει την φήμη του πάνω σε αυτήν την  ασχήμια! Ο οίκος Mitsuoka είχε ανέκαθεν μια έφεση στο να ασελγεί σε σχήματα, γραμμές, καμπύλες και στην αισθητική, γενικότερα. Το έχει δουλέψει πάρα πολύ εδώ και δεκαετίες και μέσα από μοντέλα και επιλογές κατέληξε να βρει το trademark του, στα ανοιχτά χειλάκια του Οrochi. Η εμπρός μάσκα και το άνοιγμά της, ήταν θεωρητικά συμπληρωματικού χαρακτήρα στο ανασηκωμένο εμπρός τμήμα για λόγους διαχείρισης του αέρα. Αυτά είναι ψιλά γράμματα όμως όταν ο καταναλωτής αισθάνεται αποστροφή και στην περίπτωση του Orochi, αυτή αποδεικνύεται παροιμιώδης. 

Lamborghini Jalpa (1981) 

H Lamborghini των φτωχών, όπως ονομαζόταν η Jalpa που κυκλοφόρησε από το 1981 έως το 1988, δεν έθελξε και πάρα πολύ ούτε τους φτωχούς, ούτε τους πλούσιους που είχαν να ασχοληθούν με την Countach. Το supercar ήταν entry level και το υποστήριζε αυτόν τον ρόλο με την τιμή του, αλλά δυστυχώς και με τα υλικά του τα οποία απογοήτευσαν σημαντικά το κοινό. Αυτό αντικατοπτρίστηκε και στους ρυθμούς παραγωγής της Jalpa, καθώς μόλις 410 μοντέλα φτιάχτηκαν στην πολυετή ιστορία της, έτσι παραμένει και κάπως σπάνια. Το άλλο που δεν ικανοποίησε το κοινό ήταν η απόδοση του V8 των 3,5 lt, καθώς ήταν κοινώς αποδεκτό ότι ήταν λειψή.

Jaguar XJ220 (1992)

H XJ220 έχει συμβάλλει σημαντικά στην φήμη της Jaguar. Με ρεκόρ ταχύτητας που γράφτηκε στο βιβλίο Γκίνες και με εμφάνιση που ήταν καθηλωτική το supercar της βρετανικής φίρμας ήταν εντυπωσιακό. Δεν ήταν όμως έτσι όταν το οδηγούσε κανείς, αφού αποδείχθηκε βαρύ, φαρδύ, δύστροπο, δεν βολευόταν πουθενά παρα μόνο στην πίστα ή σε καμία μεγάλη ευθεία για να πιάσει τα 217 μίλια/ώρα. Η "φούσκα" της XJ200 έσκασε όταν οι παραγγελίες από τους μελλοντικούς ιδιοκτήτες άρχισαν να επιστρέφονται με αποτέλεσμα η στοχευόμενη παραγωγή να πέσει, να αρχίσει η φθίνουσα πορεία και να οριστικοποιηθεί το τέλος λίγο αργότερα. Πάντως επιτυχημένο μπορεί να μην ήταν αυτό το supercar, αλλά στο Υπερ Ατού ήταν σιγουράκι από τα λίγα.