Κάποτε όταν φτάναμε με ένα Fiat 127 μέχρι την κεντρική Πελοπόννησο, νιώθαμε ήρωες, σαν εξερευνητές και στο νεανικό μας μυαλό, ίσως λίγο ριψοκίνδυνοι. Κάτι όμως που τελικά με τα σημερινά δεδομένα, δεν απέχει και πολύ από την αλήθεια.
Ο λόγος είναι ότι τα σημερινά μικρά, μόνο "μικρά" δεν είναι! Ένα από αυτά, το SEAT Ibiza, βρέθηκε στα χέρια μου και για λίγες ημέρες θα ξέφευγα στις πλαγιές των Αθαμανικών Όρων, ή αλλιώς Τζουμέρκα.
Κείμενο-Φωτογραφίες: Κώστας Κατσίγιαννης
"Οι απότομοι και οδοντωταί κορυφαί εγείρουν στην καρδιά των θεατών το τραχύ και άγριον ορεινό αίσθημα, παρόμοιον με αυτό που εγείρει η θέα μυστηριωδών πύργων του Μεσαίωνα…”, έγραφε ο πεζογράφος και ποιητής Κ. Κρυστάλλης περιγράφοντάς τα δίνοντας με τον καλύτερο τρόπο την εικόνα που περιμένει κάποιος να συναντήσει εκεί.
Έτσι κρύβοντας μέσα μου μια μικρή ανησυχία, για την ικανότητα του μικρού Ibiza, το φόρτωσα κι έφυγα. Η πρώτη εντύπωση θετικότατη με την πολύ καλή αίσθηση του τιμονιού και το μικρό, σαφή όγκο του να σε κάνουν να νιώθεις οικία από την πρώτη στιγμή.
Το μοτέρ του ήδη στην Αττική Οδό δείχνει τις δυνατότητές του με τις γρήγορες ασφαλείς προσπεράσεις, ενώ η άριστη αίσθηση και δύναμη των φρένων με έκαναν να νιώθω σιγουριά.
Μέχρι τη γέφυρα του Ριο ακόμα δεν είχα μάθει τις πληροφορίες του ταμπλό του, αλλά μου αρκούσε ότι κάθε τόσο όλο και κάτι ανακάλυπτα.
Έφυγα σχετικά αργά το απόγευμα και καθώς δεν ήθελα να με προλάβει η νύχτα, μετά τη γέφυρα, είχα αρχίσει να πιέζω τα όρια ταχύτητας.
Σύντομα συνειδητοποίησα ότι παρασυρμένος και από την λιγοστή κίνηση της Ιονίας Οδού, βρέθηκα να ταξιδεύω με 140-160 χλμ. με το μικρό Ibiza να πατάει με σιγουριά στο δρόμο, ενώ οι αεροδυναμικοί θόρυβοι γι αυτές τις ταχύτητες ήταν ανύπαρκτοι καθώς δεν ενοχλούσαν καθόλου στην επικοινωνία με την συνεπιβάτη μου. Μεσολόγγι, Αμφιλοχία, Άρτα έμειναν γοργά πίσω και μόνο τα ακριβά διόδια μας έκοβαν τον ρυθμό.
Μαζί με τη νύχτα ήρθε και η ψιλή βροχή μειώνοντας δραματικά την ταχύτητα, αλλά πλέον φτάναμε στον Αμμότοπο (χωριό). Αφήνοντας την Ιονία Οδό στρίψαμε δεξιά και πλέον ο στενός δρόμος ανεβοκατέβαινε ανάμεσα σε πυκνή βλάστηση και βουνά.
Για τις συνθήκες ο ρυθμός ήταν σχετικά ψηλός, αλλά ο ζωηρός κινητήρας, το τιμόνι και τα φρένα έκαναν τη διαδρομή διασκεδαστική ενώ κάποια ψιλογλιστρήματα λόγω υγρασίας στο οδόστρωμα, το Ibiza τα διόρθωνε πριν καλά-καλά τα αντιληφθώ, (μια χαρά, σκέφθηκα, λειτουργεί το TCS).
Γρήγορα προσπεράσαμε το χωριό Ροδαυγή κι αφήνοντας πίσω μας το Ξηροβούνι (1.754μ.), αρχίσαμε να κατηφορίζουμε προς την Πλάκα. Εκεί θα ήταν και η βάσης μας για τις υπόλοιπες ημέρες, με την νυχτερινή βροχή και την ομίχλη που έχει σκεπάσει τα πάντα, να μας προετοιμάζουν για ένα πολύ ενδιαφέρον τριήμερο στα βουνά της Ηπείρου.
Κι ας είναι η οδήγηση στα Τζουμέρκα απαιτητική λόγω των ανώμαλων, στενών δρόμων και των απότομων στροφών, το μικρό Ibiza πήγε παντού. Ακόμα και στη ψηλότερη ασφάλτινη διαδρομή της χώρας, τον Μπάρο (1.904μ.).
