Πότε ακριβώς εκπαιδεύονται οι αστροναύτες για να γίνονται βρωμόστομοι; Κάποιες διαστημικές ατάκες έχουν μείνει στην ιστορία. Ο βετεράνος του Απόλλων 14, Edgar Mitchell, μας είπε: "Από εκεί πάνω η διεθνής πολιτική μοιάζει τόσο ασήμαντη. Θέλεις να αρπάξεις έναν πολιτικό από τον λαιμό, να τον σύρεις εκατοντάδες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά και να του πεις 'κοίτα αυτό, παλιομ@λ@κ@'".
Ο John Glenn, ο πρώτος Αμερικανός που μπήκε σε τροχιά γύρω από τη Γη, περιέγραψε την ένταση κατά τη διάρκεια της αντίστροφης μέτρησης ως εξής: "Γνωρίζεις ότι κάθεσαι πάνω σε δύο εκατομμύρια εξαρτήματα, όλα κατασκευασμένα από τον φθηνότερο πάροχο με τη βούλα της κυβέρνησης".
Πάντως, την καλύτερη περιγραφή για εκτόξευση διαστημικού λεωφορείου έχει δώσει ο Hoot Gibson, απόφοιτος του πραγματικού Top Gun, ο οποίος συμμετείχε σε πέντε από τις 135 αποστολές του. "Απλά ακούς μια τεράστια έκρηξη και προσεύχεσαι να ανέβεις".
Κλείνεις τα μάτια σου για ένα δευτερόλεπτο και σκέφτεσαι το σκάφος. Φαντάζεσαι την εκτόξευση: Μια θεαματική ακολουθία μηχανικών, χημικών και ηχητικών διαδικασιών, καθώς μια μάζα 2.000.000 κιλών, ανθρώπων και καυσίμων ξεκολλάει με βρυχηθμό από την πλατφόρμα εκτόξευσης, κάνοντας το 0-100 χλμ./ώρα πιο αργά από ένα Honda Civic Type R, αλλά σπάζοντας στη συνέχεια το φράγμα του ήχου σε λιγότερο από ένα λεπτό, πιάνοντας τα 28.163 χλμ./ώρα. Οχτώ χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο.
Η επιστροφή του τροχιακού οχήματος –ουσιαστικά το "σπίτι" του πληρώματος– στη Γη ήταν εξίσου επικίνδυνη με την εκτόξευσή του. Είμαι σίγουρος ότι γνωρίζεις ότι η ουσία του διαστημικού λεωφορείου ήταν η δυνατότητα επαναχρησιμοποίησης.
Σε αντίθεση με τους πυραύλους Mercury και Apollo, που σχεδιάστηκαν για να ξεφορτώνονται τα αναλώσιμα κομμάτια στη θάλασσα, το τροχιακό όχημα ήταν ένα "φορτηγό" που μετέφερε πειράματα και εξοπλισμό από τη Γη στο διάστημα και μετά επέστρεφε.
Οι πύραυλοι προώθησης έπεφταν με αλεξίπτωτο στη θάλασσα μετά την εκτόξευση. Μόνο η σχετικά φτηνή δεξαμενή υγρού καυσίμου υδρογόνου και οξυγόνου αφηνόταν να καεί στην ατμόσφαιρα.
Αλλά αυτό ακριβώς θα συνέβαινε και στο τροχιακό σκάφος που θα επέστρεφε, αν δεν υπήρχαν τα 24.300 πλακίδια πυριτίου που αποδεικνύονται τόσο αποτελεσματικά στην απορρόφηση της θερμότητας, που θα μπορούσες να τα ρίξεις στον φούρνο με το κυριακάτικο ψητό σου και μετά να τα βγάλεις χωρίς να τσουρουφλίσεις τα δάχτυλά σου.
Αυτά τα ελαφριά πλακίδια προστάτευαν το διαστημόπλοιο από τους -379°C όταν το σκάφος βρισκόταν σε τροχιά και θωράκιζαν τον αλουμινένιο σκελετό του από το μένος των 1.260°C κατά την επανείσοδο στην ατμόσφαιρα. Την ίδια στιγμή το carbon στο ρύγχος και το χείλος κάθε πτέρυγας έδινε τη δική του "μάχη" αναπτύσσοντας θερμοκρασίες πάνω από 1.650°C.
Το "ιπτάμενο τούβλο"
Μετά από διακοπή της ραδιοεπικοινωνίας για 12 λεπτά το σκάφος είχε επιβιώσει από τη δοκιμασία. Τα πλακίδια είχαν κάνει τη δουλειά τους. Τώρα, όμως, το σκάφος έχει ανέβει στα 90.000 πόδια, τρέχει με διπλάσια ταχύτητα από τον ήχο, έχει ξεμείνει από καύσιμα και στην πραγματικότητα είναι ένα άθλιο αεροπλάνο.
Με βάρος 100 τόνους, έχει περίπου τα δύο τρίτα της μάζας ενός Boeing 747 και κατά πολύ υποδεέστερη ικανότητα ανύψωσης, αλλά και ρυθμό καθόδου επτά φορές πιο απότομο από ενός jumbo. Εύλογα οι πιλότοι του έδωσαν το παρατσούκλι "Το ιπτάμενο τούβλο".
Και επειδή δεν έχει πρόωση και το σύστημα προσγείωσης ανοίγει μία μόλις φορά, καθώς η ταχύτητα πέφτει κάτω από το Mach 1 και ο κυβερνήτης αναλαμβάνει από τον αυτόματο πιλότο, έχουν μόνο μία ευκαιρία να προσγειωθούν με ασφάλεια.
Έχοντας εκτελέσει ένα εντυπωσιακό loop για να μειωθεί η ταχύτητα, το σκάφος βιάζεται να προσγειωθεί με 362 χλμ./ώρα – περίπου 160 χλμ./ώρα ταχύτερα από ένα αεροπλάνο. Ένας συνδυασμός αερόφρενων μέσω του πηδαλίου, ένα αλεξίπτωτο και αρκετές εκατοντάδες ακριβείς χειρισμοί το σταματούν μετά από ένα ταξίδι μετ’ επιστροφής 6,4-9,6 εκατ. χιλιομέτρων.
Μετά έπρεπε να αποβιβαστεί το πλήρωμα, να προσδεθεί το ανίσχυρο πλέον σκάφος στη ράχη ενός ειδικά προσαρμοσμένου jumbo jet και να επιστρέψει πετώντας σε αυτό από την αεροπορική βάση Edwards της Καλιφόρνια στο ακρωτήριο Κανάβεραλ, ώστε να προετοιμαστεί για την επόμενη αποστολή.
Φαντάζεσαι την πολυπλοκότητα μιας τέτοιας μεταφοράς αξίας 700.000 ευρώ που περιλαμβάνει τρεις στάσεις για ανεφοδιασμό και άπειρους ελέγχους ασφαλείας. Όλο αυτό κούρασε τη NASA και έτσι αποφάσισε να φτιάξει έναν διάδρομο πιο κοντά στο σπίτι των διαστημικών λεωφορείων. Και το πραγματοποίησε το 1976.
Όμως, ενώ η Φλόριντα είναι κατάλληλο μέρος για την εκτόξευση ενός πυραύλου –βρίσκεται κοντά στον ισημερινό για να αξιοποιείται η περιστροφή της Γης, είναι απομακρυσμένη σε μια χερσόνησο και διαθέτει άφθονο ωκεανό για υποδεχτεί τα κομμάτια του πυραύλου–, δεν προσφέρεται και τόσο για την προσγείωση διαστημικών αεροπλάνων. Για τα πρώτα χρόνια του προγράμματος η προσγείωση στην έρημο ήταν προτιμότερη από κάθε άποψη.
Το διαστημικό κέντρο John F. Kennedy
Από το 1984 ολοκληρώθηκαν 78 αποστολές διαστημικών λεωφορείων σε αυτό το καταπράσινο φυσικό καταφύγιο. Μάλιστα, το διαστημικό κέντρο John F. Kennedy φιλοξενεί τώρα εγκαταστάσεις προσγείωσης και απογείωσης. Διαθέτει έναν τεράστιο διάδρομο μήκους 4,5 χλμ. – περίπου 2,4 χλμ. μεγαλύτερος από την ευθεία που βρίσκεται στην καρδιά της πίστας δοκιμών του Top Gear.
Είναι μια αχανής έκταση, με βάλτους γύρω γύρω, και στον ορίζοντα βρίσκεται το πανύψηλο κτίριο συναρμολόγησης οχημάτων, όπως οι πύραυλοι Saturn V που προορίζονται για πτήσεις στο φεγγάρι. Με τους σύγχρονους πυραύλους να προσγειώνονται κάθετα ή να επιστρέφουν σαν πυροτέχνημα μιας μόλις χρήσης, αυτός ο γιγάντιος διάδρομος μοιάζει να είναι άχρηστος, όπως και το τροχιακό όχημα αυτό καθαυτό.
Ωστόσο οι άνθρωποι των εγκαταστάσεων βρήκαν έναν νέο λόγο χρήσης του διαδρόμου ως πεδίου δοκιμών οχημάτων. Έχεις ένα "υπερόπλο" και θέλεις να το δοκιμάσεις; Έρχεσαι εδώ. Το Venom F5 hypercar του John Hennessey έπιασε εδώ πάνω από 434 χλμ./ώρα. Ένας από τους τύπους που εργάζονται τώρα στο LLF, ο Johnny Bohmer, οδήγησε το τροποποιημένο Ford GT του στα 499 χλμ./ώρα εδώ τον περασμένο Δεκέμβριο. Μάλιστα, με το ζόρι κατάφερε να σταματήσει πριν από το τέλος του διαδρόμου…
Ειλικρινά, θα ερχόμουν εδώ μόνο και μόνο για να τον περπατήσω και να δω από κοντά τα ίχνη πέδησης που έχουν αποτυπωθεί από την προσγείωση κάθε διαστημικού λεωφορείου. Έχοντας γεννηθεί πολύ μετά από το πρόγραμμα Απόλλων, για μένα το διαστημικό λεωφορείο είναι ένα ταξίδι στο διάστημα. Ποτέ δεν ήταν μια διαδικασία ρουτίνας, όπως πολλοί φαντάζονταν.
Και ποτέ το όλο εγχείρημα δεν ανταποκρίθηκε στην όλη επένδυση. Και με δύο σκάφη και 14 άτομα πλήρωμα να χάνονται, ήταν ένα επικίνδυνο εγχείρημα. Αλλά το εκπληκτικό είναι ότι για μερικές δεκαετίες φαινόταν... φυσιολογικό. Συνηθίσαμε τις εκτοξεύσεις και τις προσγειώσεις στις ειδήσεις και πλάνα με αστροναύτες να αιωρούνται στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό και να καταβροχθίζουν ως τροφή αφυδατωμένες κάψουλες.
Το διαστημικό λεωφορείο περιείχε 2,5 εκατομμύρια κινούμενα μέρη. Ήταν η πιο περίπλοκη μηχανή που κατασκευάστηκε ποτέ. Και τώρα είναι ένα μουσειακό έκθεμα.
Τελική ταχύτητα 440 με κόφτη
Η ίδια κατάρα, "το έκανα και δε με νοιάζει", ισχύει για πολύ λίγα αυτοκίνητα. Τα περισσότερα από αυτά, που κατορθώνουν το απίθανο, αναγνωρίζονται και εξυμνούνται. Αν υπάρχει μία εξαίρεση, αυτή είναι η σύγχρονη Bugatti. Ο αείμνηστος πλέον επικεφαλής του Volkswagen Group Ferdinand Piëch τοποθέτησε την Bugatti ως την κορωνίδα των εταιρειών στην αυτοκρατορία του Wolfsburg και εν μέσω αυτού το 1999 απαίτησε την κατασκευή ενός οχήματος που να αποδίδει 1.000 ίππους και να αναπτύσσει ταχύτητα 400 χλμ./ώρα.
Μετά από πέντε χρόνια μόχθου οι μηχανικοί τού παρέδωσαν τη Veyron των 1.001 ίππων με τελική ταχύτητα 407 χλμ./ώρα. Πάντα βοηθά να υπερβαίνεις τις προσδοκίες του αφεντικού!
Ακόμα και όταν η Bugatti εξέλιξε ακόμα περισσότερο το 16κύλινδρο hypercar της με τα τέσσερα τούρμπο, δίνοντας σάρκα και οστά στη Chiron και εν συνεχεία στην έκδοση Super Sport των 483+ χλμ./ώρα, δεν μπόρεσε ποτέ να πείσει τους επικριτές της που προκρίνουν τις Ferrari και Lamborghini για το πάθος και την τρέλα που αντίστοιχα εκπέμπουν.
Μια Bugatti είναι απλώς ένα αυτοκίνητο στο οποίο κυριαρχούν οι αριθμοί
Ένα Audi TT των 1.000 ίππων ή, αλλιώς, ένα Volkswagen των 3.470.000 ευρώ. Ακριβώς επειδή κάνουν την ταχύτητα να φαίνεται εύκολη υπόθεση, οι μεγάλες Bugatti δεν είναι τόσο αγαπητές.
Όπως συνέβη με το διαστημικό λεωφορείο το 2011, ήρθε τώρα η ώρα να παροπλιστεί και η Chiron. Όλα έχουν το τίμημά τους και στοιχηματίζω ότι η λογική των μελλοντικών Bugatti θα είναι λίγο διαφορετική τώρα που έχει αναλάβει ο Mate Rimac. Για να κλείσει αυτό το κεφάλαιο, κάποιος στην Bugatti ανακάλυψε ότι μόνο 19 άνθρωποι έχουν πιάσει κάποια στιγμή τα 400 χλμ/ώρα, το οποίο ακυρώνει τον σκοπό για τον οποίο σχεδιάστηκε αυτό το αυτοκίνητο.
Για να αυξηθεί λοιπόν αυτός ο αριθμός, κάποιοι πιστοί ιδιοκτήτες έλαβαν πρόσκληση για να το οδηγήσουν στο LLF, σε ένα από τα λίγα μέρη στον πλανήτη που είναι ασφαλές και νόμιμο να το κάνουν. Κάνω το καλύτερο δυνατό για να χωθώ ανάμεσα σε αυτούς του δισεκατομμυριούχους.
Η μεγαλύτερη ταχύτητα που έχω πιάσει ποτέ είναι 304 χλμ./ώρα στην ευθεία Mulsanne του Le Mans με ένα Audi R8. Αυτό το όριο καταρρίπτεται σήμερα, καθώς το "όπλο" μου, μια Chiron Super Sport 1.578 ίππων της Bugatti USA, χορεύει βαλς έως τα 340 χλμ./ώρα. Προσπαθώ να εξοικειωθώ με το πλάτος του διαδρόμου, την κυρτότητά του και την πίεση που απαιτούν τα φρένα καθώς περνάω με πάταγο τις σημαίες τερματισμού 1.200 μ. πριν από το όριο του διαδρόμου.
Δέκα λεπτά απομένουν να πιστοποιήσω την εμπειρία μου στο Kennedy και η οδήγηση διακόπτεται. Μια βιβλική καταιγίδα ξεσπά, με το νερό να πέφτει με τα τουλούμια και κεραυνούς να χτυπούν τις εγκαταστάσεις. Θα πρέπει να επιστρέψω αύριο, νωρίς το πρωί.
Στον διάδρομο απογείωσης
Έχοντας χάσει τον ύπνο μου, επιστρέφω με το ξημέρωμα. Ευτυχώς, δε συνέβη το ίδιο με τη βροχή. Ωστόσο, αρκετά αεροσκάφη έχουν πάρει άδεια να προσγειωθούν, γεγονός που σημαίνει ότι η προσπάθειά μου μεταφέρεται για μετά το μεσημέρι. Την ώρα αυτή οι διαβολικοί αισθητήρες πίεσης ελαστικών της Chiron γίνονται δύστροποι.
Η θερμοκρασία φτάνει τους 28°C και οι μηχανικοί είναι βλοσυροί. Τα πάντα έχουν υπολογιστεί ώστε σε ιδανικές συνθήκες να διασχίσω τη γραμμή τερματισμού με ταχύτητα 402,7 χλμ./ώρα ακριβώς. Με αυτές τις θερμοκρασίες ο θηριώδης W16 εκλύει υψηλό θερμικό φορτίο. Με ενημέρωσαν ότι είναι απίθανο να έχω τη μέγιστη δύναμη πέδησης.
Ανησυχώ περισσότερο που η καμπίνα θα γίνει φούρνος, δυσχεραίνοντας τη βιντεοσκόπηση και τις οδηγικές μου ικανότητες. Η υποχρεωτική πυρίμαχη αγωνιστική στολή με μετατρέπει σε ένα μέτρια ψημένο σνακ για τον αλιγάτορα της περιοχής. Η φύση εγκυμονεί και άλλους κινδύνους. Ερωδιοί που μοιάζουν με φλαμίγκο θεωρούν το Ακρωτήριο σπίτι τους και αν ένας από αυτούς περάσει από το παρμπρίζ με ταχύτητα 402 χλμ./ώρα, άντε γεια.
Διαβάστε Επίσης
Η εικόνα ένα δευτερόλεπτο πριν πάρω το πράσινο φως για την εκκίνηση είναι κάτι που δε θα ξεχάσω ποτέ. Έχω φτάσει μέχρι την άκρη του διαδρόμου. Το ταμπλό επιβεβαιώνει ότι η λειτουργία Top Speed είναι ενεργή, η πίσω αεροτομή κατεβασμένη, τα μπροστινά πτερύγια κλειστά, ενώ έρχεται και η επιβεβαίωση ότι, επιτέλους, τα ελαστικά είναι σε ικανοποιητική κατάσταση.
Είχα λάβει οδηγίες να ρολάρω από τη γραμμή εκκίνησης και να σανιδώσω από τα 48 χλμ./ώρα, αλλά, έχοντας μόνο μία προσπάθεια και τη θερμοκρασία να αυξάνεται –για πες, εσύ τι θα έκανες;–, δεν ντρέπομαι να παραδεχτώ ότι πάτησα το γκάζι σαν να πυροβόλησα.
Με στιγμιαίο στρίγκλισμα και από τα τέσσερα ελαστικά η Chiron απογειώνεται. Δεν είναι τόσο συγκλονιστική όσο τα πιο τρελά ηλεκτρικά αυτοκίνητα, αλλά η αδυσώπητη ορμή σε κάνει να δακρύζεις.
Πέντε δευτερόλεπτα αργότερα περνάει τα 200 χλμ./ώρα. Αφήνω τα paddles στην ησυχία τους. Ήρθε η σειρά των αλγόριθμων. Μετά από 12 δευτερόλεπτα βλέπω 300 χλμ./ώρα και για δεύτερη φορά σήμερα πλησιάζω τα 320 χλμ./ώρα.
Ως εδώ ήταν το εύκολο. Τώρα ο χρόνος αρχίζει να κυλάει αργά. Τα μάτια μου σαρώνουν τον ορίζοντα αναζητώντας τα σημάδια στον διάδρομο που υποδεικνύουν πού πρέπει να φρενάρω, αλλά το παρμπρίζ είναι καλυμμένο από ένα σύννεφο θερμικής ομίχλης. Από τα 354 χλμ./ώρα και πάνω το αυτοκίνητο πρέπει να τα δώσει όλα. Ξεπερνά την ταχύτητα προσγείωσης του διαστημικού λεωφορείου, με τους πλευρικούς ανέμους να αρχίζουν να επιτίθενται στην πιο κρίσιμη φάση.
Ένδειξη 378 χλμ./ώρα. Μου είπαν να αφήσω το αυτοκίνητο να κάνει τη δουλειά του. Να μην του κάνω κινήσεις αρασέ με το τιμόνι, γιατί αλλιώς θα διαταραχτεί η ισορροπία και θα είμαι υπεύθυνος για ίχνη πλαγιολίσθησης που θα φαίνονται από το διάστημα.
Φτάνει τα 385 χλμ./ώρα. Η αίσθηση ότι το αυτοκίνητο μάχεται ανελέητα τους νόμους της φυσικής, επιταχύνοντας στο κενό, έχει πλέον μειωθεί. Ένδειξη 390 χλμ./ώρα. Η φύση μας κρατάει πίσω και ξέρω ότι μάλλον μου τελειώνει ο χώρος. Την ίδια ώρα ο αντικατοπτρισμός του ορίζοντα εξακολουθεί να κρύβει το πού βρίσκομαι σε σχέση με το σημείο φρεναρίσματος. Ένδειξη 394 χλμ./ώρα.
Μια τρομακτική ιδέα σφηνώνεται στο μυαλό μου. Τι γίνεται αν οι σημαιούλες των σημείων για τα φρένα έχουν παρασυρθεί από τις ριπές και είμαι έτοιμος να κάνω με μια Chiron το θεαματικότερο στον κόσμο σταντ του Jackass; Λίγο πριν η ανατριχίλα διαπεράσει όλη τη σπονδυλική μου στήλη, μαζί με το μήνυμα να σηκώσω το δεξί μου πόδι, περνάω το σημείο τερματισμού και πέφτω στα φρένα. Δύο τόνοι αίματος, ιδρώτα και δακρύων επιβραδύνουν χωρίς απόκλιση από την ευθεία πορεία στα 48 χλμ./ώρα, όπου κάνω αναστροφή μόλις 10 μήκη αυτοκινήτου πριν από το χώμα.
Η μέγιστη ταχύτητα μου ήταν 401,7 χλμ./ώρα. Το μόνο που έκανα ήταν να καθίσω και να πατήσω ένα πεντάλ, αλλά ο λαιμός μου είναι ξηρός, οι παλάμες μου μούσκεμα και οι σφυγμοί μου παραμένουν σε υπερδιέγερση 15 λεπτά αργότερα... μια ένεση ντοπαμίνης μεγέθους bungee jump σε νερά γεμάτα καρχαρίες.
Έτσι, μπήκα στο κλαμπ των 400 χλμ./ώρα και κάποτε θα πάψει να με ενοχλεί το γεγονός ότι απείχα μόλις 1 χλμ./ώρα από το να φθάσω την ταχύτητα των 402,7 χλμ./ώρα. Ο πιλότος του διαστημικού λεωφορείου Jack Lousma ρωτήθηκε κάποτε τι γνώμη είχε για τον διάδρομο. Με μια κλασικά έξυπνη απάντηση αστροναύτη, είπε: "Μακάρι να τον είχαν κάνει το μισό σε πλάτος και διπλάσιο σε μήκος". Κι εγώ μαζί του.
Bugatti Chiron Super Sport
Τιμή: €4.000.000
Κινητήρας: 7.993 cc με τέσσερα turbo W16
Ισχύς: 1.578 PS @ 7.000 rpm
Ροπή: 1.600 Nm @ 2.250-7.000 rpm
Κιβώτιο: Επτατάχυτο διπλού συμπλέκτη, AWD
Επιτάχυνση: 0-100 km/h σε 2,4 sec, 440 km/h (με κόφτη)
Κατανάλωση: 21,8 lt/100 km, εκπομπές CO2 486 gr/km
Βάρος: 1.978 kg
