Όλο και πιο συχνά οδηγώ αμιγώς ηλεκτρικά αυτοκίνητα ή plug-in υβριδικά και γενικά αυτοκίνητα που το ρεύμα παίζει μεγάλο ρόλο. Αυτό όχι μόνο σε κάνει να συνηθίζεις σε ροπή και ιπποδύναμη που μόνο κάποια supercars διαθέτουν -και πάλι σε επίπεδο ροπής ούτε κάποια supercars τα καταφέρνουν. Σε κάνει να συνηθίζεις το μεγάλο βάρος και αν θες κινηθείς γρήγορα η ορμή και η αδράνεια σου γνέφουν με νόημα και σου υπενθυμίζουν ότι τα αυτοκίνητα έχουν αλλάξει.
Δεν μπορείς πια να ποντάρεις μόνο σε ένα καλό στήσιμο, στα λίγα κιλά και σε μια ιδανική κατανομή βάρους για να παίξεις στις στροφές. Τι να κάνουμε, έτσι είναι η εξέλιξη. Υπάρχουν συνήθειες και αξίες που χάνονται -και αυτό δεν είναι κακό, είναι στην ανθρώπινη φύση να προσαρμοζόμαστε, να επιδιώκουμε ή να συντελούμε στις αλλαγές.
Υπάρχει όμως και η δύναμη της νοσταλγίας. Nostalgia bait το λένε στο internet και σχεδόν πάντα πετυχαίνει. Φαντάσου την φράση "δεν τα φτιάχνουν όπως παλιά" και πώς λειτουργεί σε ανθρώπους που βρίσκονται στα τελειώματα των πρώτων άντα και μετά. Φυσικά η νοσταγλία έχει και αυτοκινητική διάσταση ή ποιο σωστά η αυτοκίνηση και αν παίζει τα ρέστα της με την νοσταλγία.
Νοσταλγία από νοσταλγία διαφέρει. Προσωπικά μου λείπουν τα ελαφριά αυτοκίνητα, με λογική αλλά όχι και λίγη ιπποδύναμη, καλοστημένα αλλά όχι "κούτσουρα" και σίγουρα δεν μου λείπει το χειροκίνητο κιβώτιο. Και το DSG τέλειο είναι. Όταν οδηγήσα πρόσφατα το Cupra Leon ξαφνικά άρχισα να νιώθω διαφορετικά. Από τη μία είχα όλα τα συστήματα υποβοήθησης οδηγού που βρίσκεις σχεδόν σε όλα τα σύγχρονα αυτοκίνητα, από την άλλη κάτι μου ενεργοποιούσε μια διάθεση για οδηγική φλυαρία παλαιάς κοπής.
Και δεν ήταν μόνο το βάρος ένος "παραδοσιακού" αυτοκίνητου και ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ήταν κυρίως η διάθεση του Leon να διώχνει υπέροχα και προοδευτικά το πίσω μέρος του και να μαζεύεται σχεδόν μόνο του ή με μια μικρή κατάλληλη κίνηση στο τιμόνι. Happy tail και tale σε ένα αυτοκίνητο. Μια χαρούμενη ουρά που σε καθ-οδηγεί σε μια χαρούμενη οδηγική αφήγηση.
Είχα πολύ καιρό να απολαύσω ένα "παραδοσιακό" καλοστημένο αυτοκίνητο, που δεν σε αποκόβει από τον δρόμο αλλά δεν σε βασανίζει και με "παραδοσιακή υπερπληροφόρηση", που δεν προσφέρει τίποτα στην οδηγήση και μειώνει την άνεση.
Το Cupra Leon είναι ένα αυτοκίνητο που δείχνει τις προθέσεις του ήδη από την σχεδίαση. Χωρίς να είναι τίποτα το ριζοσπαστικό, έχει σπορ γραμμές και προκαλεί τα μάτια -και γιατί δεν κυκλοφορούν πολλά. Κρίμα, γιατί πέρα από το 1,5 TSI με DSG που είχα στα χέρια μου, μπορείς να βρεις και plug-in Cupra Leon, δηλαδή ένα τύπο κίνησης που είναι ήδη δημοφιλής και καθόλου παρωχημένος.
Όμως εγώ συμπάθησα αυτό το Leon, με τους 150 ίππους και το 7άρι DSG, που δουλεύει γρήγορα και παραδοσιακά με τα paddles στο τιμόνι, κινείται σβέλτα και δεν καίει το ρεύμα μιας τριμελούς οικογένειας για δύο εβδομάδες, σε ένα ταξίδι 1.500 χιλιομέτρων. Καίει μυρωδάτο και αποδοτικό απόγονο υδρογονάθρακα, όχι λίγο αλλά ούτε και πολύ.
Όταν η άσφαλτος είναι καλή βιδώνεται στην στροφή και απλά πρέπει να βρεις την ιδανική γραμμή, όταν η άσφαλτος έχει πρόσφυση νεροτσουλήθρας θα παίξεις άνετα και ασφαλώς χρησιμοποιώντας την καλή αίσθηση που συνολικά παρέχει το αυτοκίνητο, το ακριβές τιμόνι και την επαρκή δύναμη για να μην "κρεμάσει" στο γλίστρημα. Και ναι, μπορείς να βγάλεις το σύστημα ευστάθειας αλλά ακόμα και ενεργοποιημένο σε αφήνει να παίξεις τόσο όσο να μην χάσεις την χαρά σου.
Και όταν πια κουραστείς έχεις ένα ήσυχο και ευρύχωρο μικρομεσαίο οικογενειακό αυτοκίνητο -και ας μην μοιάζει με τέτοιο- με καλή ποιότητα κατασκευής και σχεδιαστικά στοιχεία στην καμπίνα που δεν είναι βαρετά αλλά ούτε εκκεντρικά.
To Leon μπορεί να μην υπάρχει σε λίγο καιρό. Και αν υπάρχει και λέγεται Leon, δύσκολα θα έχει όλα αυτά τα "παραδοσιακά" χαρακτηριστικά, παρότι το υπάρχον είναι ένα αυτοκίνητο πλήρως εκσυχρονισμένο αλλά όχι αποστειρωμένο. Και αυτό κάνει την διαφορά. Δεν ξέρω αν αξίζει 30 κάτι χιλιάδες ευρώ -όσο αυτό το Leon- αλλά σίγουρα αξίζει ως ένας εκπρόσωπος της αυτοκίνησης που ενεργοποιεί αισθήσεις οι οποίες κινδυνέυουν με εξαφάνιση.
