Ασημένια Βέλη δεν είχε μόνο η Mercedes-Benz αλλά και η Auto Union. Η τελευταία δημιουργήθηκε το 1932 από τη συγχώνευση των Audi, DKW, Horch και Wanderer. Από νωρίς πρωταγωνίστησε στον μηχανοκίνητο αθλητισμό με το λογότυπο των τεσσάρων δακτυλίων να γίνεται γνωστό σε όλο τον κόσμο.
Το 1933, η Auto Union AG ανέθεσε στο σχεδιαστικό γραφείο του Ferdinand Porsche στη Στουτγάρδη την ανάπτυξη ενός αγωνιστικού αυτοκινήτου με βάση τους νέους κανονισμούς στα Grand Prix της εποχής που έφεραν στις πίστες μονοθέσια 750 κιλών.
Οι εργασίες για το Auto Union Type A (εσωτερικά, η Porsche το ονόμασε Type 22) ξεκίνησαν τον Μάρτιο του 1933. Μόλις ένα χρόνο αργότερα, ο Hans Stuck σημείωσε παγκόσμιο ρεκόρ οδηγώντας το αυτοκίνητο στην πίστα AVUS στο Βερολίνο.
Όταν τα πρωτοποριακά αγωνιστικά αυτοκίνητα της Auto Union και της Mercedes-Benz εισέβαλαν στη διεθνή αγωνιστική σκηνή, γεννήθηκε ο θρύλος των "Ασημένιων Βελών”.
Ενώ η Mercedes-Benz προτιμούσε κινητήρες τοποθετημένους μπροστά, η Auto Union ήταν η πρώτη που έθεσε τον κινητήρα στο πίσω μέρος. Αυτή η διάταξη με τον κινητήρα πίσω από τον οδηγό παραμένει έως σήμερα στη F1. Σ
τα χρόνια που ακολούθησαν, η Auto Union σημείωσε πολλά παγκόσμια ρεκόρ, κέρδισε πολλές αναβάσεις, τρία γερμανικά πρωταθλήματα και το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα το 1936 με την προηγμένη Auto Union Type C, διαγράφοντας μια ένδοξη ιστορία.
Ωστόσο λίγοι γνωρίζουν πως η Auto Union και η εταιρεία του Ferdinand Porsche σχεδίαζαν επίσης ένα μοντέλο για το δρόμο. Στα έγγραφα των ιδεών το σχεδιαζόμενο όχημα έφερε την κωδική ονομασία "Schnellsportwagen” που σημαίνει γρήγορο σπορ αυτοκίνητο και σήμερα θα λέγαμε πως παραπέμπει σε ένα κλασικό μοντέλο GT.
Η εμπορική ονομασία του μοντέλου ήταν Auto Union Type 52 και προοριζόταν να πωλείται σε πελάτες για οδήγηση σε αγώνες μεγάλων αποστάσεων, όπως το Mille Miglia, ή σε διαγωνισμούς σπορ αυτοκινήτων, όπως οι αγώνες αντοχής στο Spa-Francorchamps ή στο Le Mans.
Οι προδιαγραφές σχεδιασμού
Ήδη από τα τέλη του 1933, το σχεδιαστικό γραφείο του Ferdinand Porsche εκπόνησε τα πρώτα σκίτσα, τα οποία πήραν πιο συγκεκριμένη μορφή το 1934. Οι υπεύθυνοι του έργου αποφάσισαν να κατασκευάσουν ένα αυτοκίνητο δοκιμών αλλά απ' όσο γνωρίζουμε σήμερα, αυτό δεν υλοποιήθηκε ποτέ.
Το έργο εγκαταλείφθηκε το 1935 και τα ίχνη του χάθηκαν στα αρχεία της Audi και της Porsche. Ωστόσο, το μοντέλο υπήρχε ολοκληρωμένο στα χαρτιά και ως βάση εξέλιξης είχε το αγωνιστικό μοντέλο που αναπτύχθηκε την ίδια εποχή.
Το πλαίσιο του Auto Union Type 52 θα ήταν τύπου σκάλας με τον κινητήρα τοποθετημένο στη μέση. Το σύστημα μετάδοσης θα προερχόταν από το Auto Union Type 22 όπως και ο 16κύλινδρος κινητήρας που όμως θα είχε χαμηλότερη συμπίεση ούτως ώστε το αυτοκίνητο να μπορούσε να λειτουργεί με κανονική βενζίνη.
Το πλάνο λοιπόν προέβλεπαι έναν κινητήρα 4.4 λίτρων με απόδοση 200 ίππων στις 3.650 σ.α.λ. Η δε μέγιστη ροπή του θα ήταν 436 Nm. Σε σύγκριση με το αγωνιστικό μοντέλο θα είχε σαφώς μειωμένη απόδοση μολονότι είχε υπολογιστεί από τους μηχανικούς του πως θα μπορούσε να αναπτύξει τελική ταχύτητα 200 χλμ./ώρα.
Ειδικοί αναφέρουν πως στην εποχή του θα ήταν ένα από τα ισχυρότερα οχήματα με άδεια κυκλοφορίας στο δρόμο αν τελικά κατάφερνε να βγει στην παραγωγή.
Το απωθημένο και η διέξοδος
Το Auto Union Type 52 φαίνεται ότι στοιχειώνει την Audi όλα αυτά τα χρόνια. Θεωρούσε πως θα ήταν ένα λαμπρό παράδειγμα σχεδιαστικής και μηχανολογικής αυτοκινητιστικής ευφυίας αλλά και ένα κόσμημα στην έκθεση των κλασσικών της μοντέλων.
Έτσι ανέθεσε στην εξειδικευμένη αγγλική εταιρεία Crosthwaite & Gardner την κατασκευή του μοντέλου από τα σωζόμενα αρχεία και τα σκίτσα που υπήρχαν. Οπερ εγένετο και το 2023 ολοκληρώθηκε η κατασκευή του.
Όλα τα εξαρτήματα είναι κατά παραγγελία και κατασκευάστηκαν στο χέρι ειδικά για το μοντέλο. Με μήκος πάνω από πέντε μέτρα, το Auto Union Type 52 κάνει αίσθηση: Η επιμήκης σιλουέτα του αντικατοπτρίζει τον τρόπο με τον οποίο οι μηχανικοί της σχεδίασαν το αυτοκίνητο για βέλτιστη αεροδυναμική και μέγιστη απόδοση.
Σε αντίθεση με τα αδέρφια του Grand Prix, το αυτοκίνητο είναι πιο κατάλληλο για καθημερινή οδήγηση, όπως σκόπευαν οι σχεδιαστές, με οροφή, προβολείς και χώρο για αποσκευές. Υπάρχει επίσης χώρος για τα δύο εφεδρικά ελαστικά. Αλλά εκεί τελειώνουν τα χαρακτηριστικά άνεσης του αυτοκινήτου τριών επιβατών.
Όπως είναι τυπικό για ένα αγωνιστικό αυτοκίνητο, ο οδηγός του Auto Union Type 52 κάθεται στη μέση, με τα πίσω καθίσματα των επιβατών να είναι ελαφρώς μετατοπισμένα στο πλάι. Με τρεις επιβάτες, 70 κιλά αποσκευών και 150 κιλά εξοπλισμού, το σύγχρονο Auto Union Type 52 παρουσιάζει απόβαρο 1.750 κιλά, ενώ τα σχέδια για το αρχέτυπο μοντέλο ανέφεραν βάρος 1.300 κιλών.
Άλλες διαφορές έχουν να κάνουν με το μεταξόνιο που είναι κατά 315 χιλ. μεγαλύτερο αλλά και με τον κινητήρα ναι μεν παραμένει 16κύλινδρος όμως είναι 6.0 λίτρων και αποδίδει 520 ίππους στις 4.500 σ.α.λ.
Τέλος, λόγω την ανυπαρξίας εγγράφων για το χρώμα του αμαξώματος, η Audi κινήθηκε με ασφάλεια χαρίζοντας στο σύγχρονο Auto Union Type 52 το γνώριμο αγωνιστικό ασημί της εποχής στην απόχρωση Cellulose Silver.
