Ο micro περίπατος της Αθήνας με ένα Microlino

Την Αθήνα δεν μπορείς να την ερωτευτείς με την πρώτη ματιά. Η σχέση μαζί της περιλαμβάνει ένα φλερτ σε διάρκεια, στο οποίο, αν θέλεις να περάσεις όμορφα και να το απολαύσεις, που αυτός είναι και ο στόχος κάθε φλερτ, εδώ που τα λέμε, οφείλεις να αναζητήσεις κρυμμένες χάρες και μικρά μυστικά που περιμένουν να ξεκλειδωθούν.

Κανένα μυστικό δεν μπορεί να κρυφτεί σε λεωφόρους όπως η Βασιλέως Κωνσταντίνου ή ακόμα και η Πανεπιστημίου, που περιλαμβάνει ορισμένα από τα πιο εμβληματικά κτίρια της Αθήνας του πνεύματος και της αρχιτεκτονικής.

Συνεπώς, ναι, πρέπει να την περπατήσεις την πόλη για να τη μάθεις και αυτό είναι εν ολίγοις αναντίρρητο ή, τουλάχιστον, παρέμενε έτσι μέχρι να αρχίσουμε να ασχολούμαστε με τη "μικροκινητικότητα". Ο όρος περιγράφει τα μικρά αυτοκίνητα, όπως, προφανώς, θα γνωρίζεις, εκείνα δηλαδή που κάνουν ό,τι και τα άλλα, τα μεγαλύτερα, αλλά δε μας αρέσουν και πολύ, γιατί "των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν".

Στα αυτοκίνητα που επιλέγουμε φαίνονται πάρα πολύ τέτοια κατοχικά σύνδρομα και η μικροκινητικότητα στην ουσία προσπαθεί να τα αντιμετωπίσει καλύπτοντας άλλου είδους σύνδρομα, όπως το ότι πρέπει να παρκάρεις το αυτοκίνητό σου ακριβώς έξω από εκεί που θέλεις να πας.

Με αυτό στα μυαλά τους μεγάλωσαν βιολογικά και επαγγελματικά οι Oliver και Merlin Ouboter, οι δύο γιοι του Ελβετού Wim, ο οποίος το 1996 ίδρυσε τη Micro Mobility Systems δημιουργώντας ένα πατίνι για ενήλικες.

Ο Wim Ouboter ήθελε να πηγαίνει τα απογεύματα στην ταβέρνα για το αγαπημένο του λουκάνικο και ένα ποτήρι μπίρα (προφανώς), αλλά βαριόταν να περπατάει και ήθελε να αφήνει και το όχημα ακριβώς απέξω.

Έτσι, άρχισε να ασχολείται σοβαρά με το πατίνι και η κατάληξη της ιστορίας είναι μερικά χρόνια αργότερα τρία εργοστάσια στην Κίνα να φτιάχνουν πατίνια για ενήλικες νυχθημερόν, ώστε να προλαβαίνουν τις αμέτρητες παραγγελίες.

Ο Ouboter, όμως, ήταν αρκετά οραματιστής ώστε, όταν οι Κινέζοι αντέγραψαν το πατίνι του, πράγμα που είχε προβλέψει εκείνος, να έχει έτοιμη την επόμενη ημέρα της Micro Mobility, το Microlino.

Το τελευταίας γενιάς bubble car παρουσιάστηκε το 2016 στη Γενεύη και μας συνεπήρε όλους, γιατί ήταν μια απόλυτη αντιγραφή του Iso Isetta, που ο πολύς κόσμος έμαθε όταν το αγόρασε η BMW και αποφάσισε να το βάλει στην παραγωγή.

Το Isetta, είτε της BMW είτε άλλων εταιρειών, καθώς o ιδιοκτήτης της Iso, Piero Rivolta, ήταν αρκετά φιλόδοξος να το πουλήσει παντού, δημιούργησε τη δεκαετία του ’50 ένα σχετικό buzz με την εμφάνιση, το σχήμα και την πρακτικότητά του.

Κατασκευάστηκαν εκατοντάδες χιλιάδες, ωστόσο δεν πρόλαβε σχεδόν καθόλου να πατήσει στη δεκαετία του ’60. Αυτός ο έρωτας με την πρώτη ματιά τελείωσε κάπως άδοξα, με τη βιομηχανία και τον καταναλωτισμό να οδηγεί τους ανθρώπους σε άλλες ατραπούς όσον αφορά τις μετακινήσεις τους.

Συνεπώς, το σημερινό Microlino είναι στην πραγματικότητα μία ακόμα απόπειρα με την ελπίδα ο κόσμος να είναι πιο έτοιμος να το υποδεχθεί. Απολύτως ειλικρινά, πρέπει να ομολογήσω ότι ο κόσμος θα δυσκολευτεί να το υποδεχτεί εγκάρδια με αυτή την τιμή αγοράς. Ξεπερνάει ελάχιστα τα 20.000 ευρώ η έκδοση Competizione που βλέπεις εδώ, ωστόσο μη βιαστείς να φύγεις τώρα που διάβασες τη λυπητερή.

Είναι γλυκούλι και ενδιαφέρον. Γιατί η οικογένεια των Ελβετών κατάφερε και έφτιαξε το ιδανικό αυτοκίνητο πόλης σχεδόν όπως θα το έφτιαχνε ένας ΑΙ αλγόριθμος.

Οι μελέτες των συγκοινωνιολόγων καταλήγουν τις περισσότερες φορές και για τις περισσότερες μεγάλες πόλεις του πλανήτη μας στο συμπέρασμα ότι ένα αυτοκίνητο χρησιμοποιείται από 1,2 ανθρώπους για αποστάσεις που δεν ξεπερνούν τα 30 χλμ. ημερησίως.

Μην αρχίσουμε τώρα τα "εγώ μένω στον Άγιο Στέφανο και εργάζομαι στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας", γιατί δε θα μας οδηγήσουν κάπου. Ας ασχοληθούμε με το γεγονός ότι με το Microlino μπορείς να οδηγηθείς σχεδόν παντού, να χωρέσεις τα 1.473 χλστ. πλάτους του σε στενάκια που οριακά χωράς αν περάσεις χέρι χέρι με το ταίρι σου και να παρκάρεις τα 2.519 χλστ. του μήκους του εκεί όπου παρκάρει ο ντελιβεράς το scooter, για να σου παραδώσει τα παπούτσια που παρήγγειλες online.

Online και μόνο μπορείς να παραγγείλεις και το Microlino που θέλεις, αφού πρώτα το διαμορφώσεις όπως σου αρέσει στην ιστοσελίδα της Micro. Το φτηνότερο που μπορείς να βρεις ξεκινά από τα 15.900 ευρώ και είναι η έκδοση Urban με τη μικρή μπαταρία των 6 kWh, που του χαρίζει αυτονομία 91 χλμ.

Εμείς περιπλανηθήκαμε στην Πλάκα και στου Ψυρρή με αυτό το badass μαύρο ματ χρώμα, με την αμέσως μεγαλύτερη μπαταρία των 10,5 kWh ,που επιτρέπει να κινείσαι μέχρι τα 177 χλμ. ονομαστικής τιμής.

Εντάξει, δεν είναι τόσα, αλλά είναι πολύ κοντά σε αυτό, με σημαντικό μειονέκτημα ότι δεν υπάρχει ένδειξη για το πόσα χιλιόμετρα σου απομένουν. Υπάρχει ένδειξη για το ποσοστό πλήρωσης της μπαταρίας, αλλά δε λέει πουθενά αν το 55% αυτής σου βγάζει ακόμα 70, 80 ή 90 χλμ., οπότε κινείσαι κάπως στο περίπου και κυρίως πορεύεσαι με εμπιστοσύνη στην by default υψηλή ρύθμιση ανάκτησης ενέργειας και την ικανοποιητική κατανάλωση.

Από την άλλη, δεν είναι και τίποτα να το φορτίσεις όσο θα απολαμβάνεις έναν βαρύ ελληνικό μυρωδάτο καφέ στον Πλάτανο, γιατί αρκεί μία απλή πρίζα και ακόμα και στη μεγαλύτερη μπαταρία των 14 kWh (που έχει αυτονομία 230 χλμ., παρακαλώ) χρειάζονται τέσσερις ώρες.

Με πρόχειρους υπολογισμούς δε, αν μείνεις τέσσερις ώρες στο κέντρο της Πλάκας με το Microlino να φορτίζει σε οικιακή πρίζα και ειδικά αν έχεις αφήσει και τη μία και μοναδική πόρτα του ανοιχτή, θα συνομιλήσεις με τουλάχιστον τους μισούς από τους περαστικούς, θα γνωριστείς με τους μισούς από αυτούς, οπότε μπορεί ακόμα και το τυχερό σου να βρεις.

Εξάλλου, τη βόλτα με το Microlino ας πούμε πως είναι καλό να την αποφύγεις αν θέλεις να περάσεις απαρατήρητος. Τα κορίτσια γελάνε με έκπληξη στο πέρασμά του, τα αγόρια σκουντάει το ένα το άλλο πριν βγάλουν τα κινητά από τις τσέπες τους, ο συνταξιούχος που περπατά δίπλα σου κάνει ένα νεύμα στη σύζυγό του και οι μαμάδες φωνάζουν τα μικρά τους να γυρίσουν το κεφάλι τους για να μη χάσουν το θέαμα.

Στην εποχή μας πιθανότατα μόνο το Tesla Cybertruck θα μπορούσε να το κερδίσει σε γουρλωμένα βλέμματα, αλλά με το boxy φορτηγάκι του Elon Musk είναι βέβαιο ότι δε θα έφτανες ποτέ να χαϊδέψεις, σχεδόν, τις μουριές της Αδριανού ή να οδηγήσεις σε ταχύτητες περιπάτου δίπλα από τους τουρίστες στην Ηρώδου Αττικού.

Δε θα έστριβες ποτέ στο τρίστρατο Φλέσσα, Τριπόδων και Λυσίου για να περάσεις από το συμβολικό Chariots of Fire της αθηναϊκής καθημερινότητας, που σε υποδέχεται συνήθως σκιερό από τις μπουκαμβίλιες και χρωματισμένο από τα καρό τραπεζομάντιλα ή τα αστραφτερά ξύλινα παραθυρόφυλλα.

Ωστόσο, το μεγάλο ατού του Microlino δεν είναι ότι χωράει σε αυτά τα μονοπάτια για να ποστάρεις εσύ στο Instagram φωτογραφίες με το αυτοκίνητό σου εκεί που περιδιάβαιναν οι σοφοί της αρχαιότητας. Είναι ότι ξεκινάς από όπου και αν βρίσκεσαι χωρίς να φοβάσαι πως θα ταλαιπωρήσεις τον κόσμο γύρω σου.

Πάει με 90 χλμ./ώρα, φίλε. Δηλαδή, κινείται όπως όλοι στον δρόμο, ακόμα κι αν τύχει να βρεθείς σε μεγάλη λεωφόρο. Δεν ξεκινάει στα φανάρια σαν το Φοίνιξ από το λιμάνι των Χανίων, τουναντίον, "εξαφανίζεται", γιατί τα 530 κιλά του βάρους του δεν απαιτούν και καμία ιδιαίτερη ισχύ για να κινήσουν.

Έτσι, μπορείς να καταλήξεις από οποιαδήποτε διαδρομή για τα ψώνια σου στο κέντρο. Τα 230 λίτρα του χώρου αποσκευών είναι εκεί για κάθε σου αγορά, γιατί θυμάσαι τις μελέτες των συγκοινωνιολόγων που λέγαμε πιο πάνω; Ε, σε αυτές αναφερόταν, επίσης, ότι οι περισσότερες μετακινήσεις για κάποιο μεταφορικό λόγο γίνονται.

Οπότε, φύγαμε για Μοναστηράκι, εκεί που διάφοροι πολιτισμοί συναντώνται, καθόλου αρμονικά, και δημιουργούν την παράταιρη εικόνα μιας άτσαλα φτιασιδωμένης μεγάλης κυρίας που ποτέ δε διανοείται να επιτρέψει να φανούν τα σημάδια που της έχει αφήσει το πολυτάραχο παρελθόν της, αλλά ποτέ δεν έχει καταφέρει να τα κρύψει με κάποια σχετική επιμέλεια. Ίσως η μικροκινητικότητα βοηθήσει και προς αυτή την κατεύθυνση.