Το σενάριο στο ημερολόγιο Ακρόπολις, πέρα από το αν, που και πότε θα ακροβολιστείς στα βουνά για μια γεύση ιερής ετήσιας σκόνης από τα WRC κάθε κατηγορίας, περιλαμβάνει και μια σειρά από παράπλευρες δράσεις, λίγο πριν ή λίγο μετά. Ειδικά για το 69ο, η υπερειδική στο ΟΑΚΑ ήταν το Ακροπολικό βάζο με το μέλι που όλοι θέλουν να βάλουν δάχτυλο. Έτσι και εμείς, στην επικοινωνία με τον Τάκη Πουρναράκη (διεύθυνση Motorsport Greece), όταν του είπαμε τις σκέψεις μας η απάντηση είχε δυο σκέλη.

Στο πρώτο σκέλος παρέλασε η κατάφαση, στο δεύτερο κυρίευσε η ατάκα "ούτε να το σκέφτεσαι" συνοδεία σαρκαστικού γέλιου με το επιχείρημα ότι διακυβεύεται η ομαλή διεξαγωγή του προγράμματος στην περίπτωση μιας στραβής. Σεβόμενοι την ανησυχία του διοργανωτή δεχτήκαμε τους όρους με επίσης απάντηση δυο σκελών: "Οκ, θα δεις ότι θα είμαστε φρόνιμοι, δεν θα πάμε πάνω από 50 km/h, παρόλα αυτά όμως …εμείς θα πάμε τάπα!"
Μα γίνεται αυτό; Ami!
Έχουμε δεί Ami περιπολικό Αστυνομίας και Λιμενικού τώρα το βαφτίζουμε και αγωνιστικό. Ίσως είναι το μοναδικό ή ένα από αυτά που μπορείς να πηγαίνεις τέρμα γκάζι και να μην ενοχλείς κανέναν. Ούτε καν την αστική πανίδα ούτε καν τον ίδιο το νομοθέτη και τα εκτελεστικά του όργανα. Συγκεντρώνει όλα τα βλέμματα και δημιουργεί χαμογέλα με την λιλιπούτια χαριτωμενιά του. Αυτή είναι μια διαπίστωση που την ζήσαμε και εκτός OAKA, στους δρόμους της Αθήνας. Το Ami σύμφωνα με την Citroen είναι ο αυτοκινητικός κρίκος που έλειπε, μια ριζοσπαστική λύση μετακίνησης που δίνει στιλ στην πόλη και συνεχίζει την παράδοση της εταιρείας στα καινοτόμα προϊόντα. Πρόσφατα μαλιστα προέκυψε και το My Ami Buggy, που εκδηλώνει χαρίσματα που συνδέονται με τον χαρακτήρα του.

Αν το κρίνεις σαν αυτοκίνητο έχεις κάθε λόγο για δικαιολογημένη γκρίνια, όμως αν και προϊόν αυτοκινητοβιομηχανίας εξυπηρετεί ένα διαφορετικό στιλ μετακίνησης που αρμόζει στο timing της εποχής. Μικροκινητικότητα δηλαδή που υλοποιείται στο πρόσωπο ενός αστικού οχήματος που ζητάει ελάχιστη ενέργεια για να μετακινηθεί και ελάχιστο χώρο, για να παρκάρει. Με 2.410 mm μήκος, 1.390 mm πλάτος και 1.520 ύψος, αποδεικνύεται εξαιρετικά πρακτικό και καταλαμβάνει μισή θέση πάρκινγκ ή λιγότερο από το χώρο που αντιστοιχεί σε δυο μπλε κάδους ανακύκλωσης. Στην ευελιξία του συμβάλουν και τα 7,20 μέτρα της διαμέτρου στροφής που του εξασφαλίζουν μανούβρα επιπέδου ζεϊμπεκιάς γύρω από τον εαυτό του. Ουσιαστικά έχουμε να κάνουμε με ένα μικροσκοπικό "αντικείμενο αστικής κινητικότητας" βάρους 458 kg (συμπεριλαμβανομένης της μπαταρίας), σχεδιασμένο αποκλειστικά για δυο επιβαίνοντες.

Δεν είναι απαραίτητο το δίπλωμα οδήγησης αυτοκινήτου, μπορεί να οδηγηθεί με αυτό ενός μοτοποδηλάτου 50 cc και εν ολίγοις βάζει ακόμα και τον 16χρονο στους υποψήφιους αγοραστές - ο οποίος μάλιστα καρπώνεται ένα επιπλέον χιλιάρικο επιδότησης. Βέβαια του οικονομικού σκέλους σε αυτή την περίπτωση μάλλον πρέπει να επιληφθεί ο ευκατάστατος γονέας. Θα δώσει κάτι παραπάνω, αλλά θα τα έχει καλά με τη συνείδησή του γιατί "το παιδί δεν τρέχει και είναι προστατευμένο από καιρικά φαινόμενα στις μετακινήσεις του". Στην καλύτερη περίπτωση λοιπόν, εκμεταλλευόμενος όλο το ποσό της επιδότησης (€ 3000 + € 1000), μπορεί κάνεις να αποκτήσει το Ami με € 6.350 και η υπόθεση παύει να είναι απόμακρη.
"Ενα μικροσκοπικό αντικείμενο αστικής κινητικότητας βάρους 458 kg σε κόντρα ρόλο"
Κάτω από το μπροστινό μέρος υπάρχει ένας ηλεκτροκινητήρας 6 kW (8,2 PS) και μια μπαταρία 5,5 kWh που το επιταχύνει μέσω των μπροστινών τροχών έως τα 45 km/h όπως επιτάσσει η νομοθεσία για οχήματα του είδους. Η αυτονομία των 75 km δεν απέχει από την πραγματικότητα αν η πόλη είναι επίπεδη. Αν δεν είναι, όπως η Αθήνα, υπολόγισε 60 - 65 km για να μην ψάχνεις για πρίζα. Αλλά και πάλι, στην περίπτωση που η αυτονομία εξαντλείται, δεν χρειάζεσαι παρά μια οικιακή σούκο και 3 ώρες για να επιστρέψει στη δράση χορτάτη ενέργεια η μπαταρία του Ami.

Ο πανέξυπνος σχεδιασμός του χρησιμοποιεί περιορισμένο αριθμό συμμετρικών ανθεκτικών πλαστικών τμημάτων. Το πάνελ εμπρός και πίσω είναι ίδιο, με τον υαλοκαθαριστήρα και τα φανάρια να είναι αυτά που καθορίζουν την κατεύθυνση που θα σε πάει. Η οικονομοτεχνική μελέτη περιλαμβάνει δύο πανομοιότυπες φαρδιές πόρτες, που καλύπτουν σχεδόν όλη την πλευρική εικόνα του Ami με κλασσικό άνοιγμα στην πλευρά του συνοδηγού και αντίθετη φορά στην πλευρά του οδηγού, ώστε να προσφέρουν χαρακτήρα και άνετη πρόσβαση στο εσωτερικό.

Στις ιδιαιτερότητες είναι τα παράθυρα, με το μισό τζάμι να ανοίγει προς τα επάνω, ως φόρο τιμής σε αυτά του μυθικού 2CV. Αυτός είναι και ο μοναδικός τρόπος εξαερισμού του Ami και τις ζεστές μέρες η αλήθεια είναι ότι ζητάς κάτι παραπάνω. Οk, κατανοητό ότι με ένα ηλεκτροκινητήρα μόλις 8 ίππων δεν μπορείς να έχεις απαίτηση για A/C, όμως έξτρα μετωπικοί αεραγωγοί που θα μπορούσαν να ανανεώνουν τον αέρα εν κινήσει δεν θα ανέβαζαν εξωφρενικά το κόστος. Συνυπολογίστε και το γυαλί που καταλαμβάνει τα ¾ του χώρου οροφής και μπορείτε να έχετε μια εικόνα από θερμόαιμους επιβάτες στην κατά τα άλλα ευρύχωρη κάψουλα του εσωτερικού. Φυσικά η απλότητα είναι χαρακτηριστικό της αλλά και η δημιουργικότητα διάθεσης ομοίως.
Playmobile
Αρκετά όμως με την "φιλική" ξενάγηση, η πίστα είναι ανοιχτή για εμάς και η υπόσχεση τηρείται κατά γράμμα. Σε μια διαδρομή παράλληλη συνολικού μήκους 1.95 km όταν κυκλώνει δυο φορές από το ίδιο σημείο, με τα 5τονα τσιμέντα να την οριοθετούν πίσω από τα πανό των χορηγών του αγώνα, το μόνο που είχαμε να κάνουμε ήταν να δεθούμε και θεωρητικά να ακολουθήσουμε τη διαδρομή. Με λίγη φαντασία (εντάξει, λίγη παραπάνω), τρως την παραμύθα ότι βρίσκεσαι μέσα σε αγωνιστικό. Κάθεσαι τραβηγμένος πίσω, ο συνοδηγός περισσότερο. Γύρω σου το πλαστικό κέλυφος και πάνω σου ένα μεταλλικό πλαίσιο που λιγότερο παίζει το ρόλο του κεϊτζ και περισσότερο τον τρόπο να δεθεί το αμάξωμα.

Παρόλα αυτά το παραμύθι αρχίζει με τα κράνη μας να χτυπάνε μεταξύ τους στο timing της ζώνης, τους αγκώνες να διεκδικούν λίγο χώρο για να κουμπώσει η πόρπη και έναν δημιουργικό αυθόρμητο και λογοκριμένο διάλογο μεταξύ του πληρώματος που ηχητικά θα είχε πολύ μπιπ ανάμεσα στις λιγοστές λέξεις. Ξεκινάμε. Έχουμε ξεκινήσει. Αλήθεια σας λέω! Εντάξει στην ευθεία δεν περιμένεις πολλά, μέχρι και συνέντευξη προλαβαίνεις να πάρεις από τον διπλανό σου. Ζούμε το ρόλο "αγωνιστικού" και "αγωνιζόμενου" με έναν ήχο τρόλεϊ να συνοδεύει τη διαδικασία. Όλα αυτά συμβαίνουν μέσα, γιατί έξω αν θα πάρει κάτι το αυτί είναι "αβρότητες" μεταξύ του πληρώματος από τα ανοιχτά παράθυρα.

Συνήθως και λίγο στρίγκλισμα ελαστικού στις σφιχτές στροφές της διαδρομής. Το Ami δείχνει φιλότιμο στη διαδικασία που το υποβάλουμε και η σφιχτή διαδρομή σε βάζει στο τρυπάκι να επιλέγεις την ιδανική γραμμή για να μην ελαττώνεις ταχύτητα.
"Το Ami βγάζει κέφι και δείχνει φιλότιμο στη διαδικασία που το υποβάλλουμε"
Η κοκκινωπή κάψουλα με το αυτοκόλλητο Racing στο παρμπρίζ μοιάζει να έχει δραπετεύσει από το λουνα παρκ και στην πορεία της στο χωρόχρονο οι δυο ανήλικοι με τα κράνη στα κεφάλια τους να ενηλικιώθηκαν μέσα της. Αν εξαιρέσεις τα οπτικά χαρακτηριστικά ώριμων 50ρηδων, η παιδικότητα στην καμπίνα περισσεύει και απολαμβάνουμε εναλλάξ τη διαδικασία.

Στην άτυπη χρονομέτρηση μεταξύ μας ο ολοκληρωμένος γύρος έγραψε 1:28 ξερό για τον Πάνο και σαράντα δέκατα του δευτερολέπτου επιπλέον στην αφεντιά μου. Στην φανταστική υπόθεση ότι έχουμε ολοκληρώσει την SS του ΟΑΚΑ σε 2:48.40’’ δηλαδή 50 sec αργότερα από τον πρώτο Thierry Neuville και το 1:58.40’’, καταφέραμε μια μέση ταχύτητα 41,7 km/h. Δηλαδή προσεγγίσαμε και διατηρήσαμε το 93% της συνολικής του μέγιστης ταχύτητας (45 km/h) και υλοποιήσαμε την επιθυμία για τέρμα γκάζι στην υπερειδική του Ακρόπολις.

Αποφορτίζοντας την μπαταρία του το Ami το μόνο σίγουρο είναι ότι φόρτιζε τον ενθουσιασμό και μπορεί να έρχεται ειρηνικά για μια πράσινη καριέρα ενδοαστικών μετακινήσεων, όμως αφήνει την φαντασία να καλπάσει. Μήπως ένα εναλλακτικό ενιαίο πρωτάθλημα σε πίστες καρτ να είχε ενδιαφέρον;

* Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην έντυπη έκδοση του Top Gear Magazine που κυκλοφορεί στα περίπτερα