Το Λας Βέγκας δεν υποκρίνεται. Ξέρει τι πραγματικά είναι και το αποδέχεται. Παρά τις υποσχέσεις που απλόχερα μοιράζουν τα πανάκριβα σόου μέσα σε φτηνές απομιμήσεις καθεδρικών ναών της Βενετίας, το Βέγκας δεν τρέφει αυταπάτες. Γεγονός που το κάνει ιδανικό για διασκέδαση. Αρκεί να μην το πάρεις πολύ στα σοβαρά. Και αυτό ακριβώς σκοπεύουμε να κάνουμε, αλλά σε μια εντελώς διαφορετική εκδοχή. Και έτσι, αντί να καθόμαστε σαν περίλυπα ρομπότ μπροστά σε έναν κουλοχέρη κουνώντας μηχανικά πάνω-κάτω τη λαβή του τζόγου, ήρθαμε εδώ για να οδηγήσουμε το νέο Nissan Z, τον διάδοχο των 370Z και 350Z, που αυτή τη φορά δεν περιλαμβάνει στην ονομασία του αριθμούς, υποδηλώνοντας ότι αυτό θα είναι και το τελευταίο.
Κινητήρας V6 με διπλά turbo και 400 ίππους
Από εδώ και πέρα καθετί νέο θα προσθέτει μια μορφή ηλεκτρικής υποβοήθησης σε μια παραδοσιακή αυτοκινητική συνταγή. Αλλά προς το παρόν αυτό που υπάρχει εδώ είναι ένας V6 κινητήρας με διπλό τούρμπο που αποδίδει 400 ίππους και γεμίζει τον χώρο κάτω από το μπροστινό καπό, ένα προφίλ αμαξώματος που ορίζεται από την κοντή ουρά, χειροκίνητο κιβώτιο ταχυτήτων και μπλοκέ διαφορικό. Αυτά ακριβώς είναι τα συστατικά που μας αρέσουν και που πλέον σπανίζουν όλο και περισσότερο.
Επίσης, βρισκόμαστε εδώ για να πάρουμε μια πρώτη γεύση από κάτι που υπόσχεται ότι θα προσφέρει το απόλυτο θέαμα, ακόμα και σύμφωνα με τα πρότυπα του Λας Βέγκας. Το 2023 το Λας Βέγκας θα φιλοξενήσει ένα Grand Prix της F1 ακριβώς στους ίδιους δρόμους που αυτή τη στιγμή κατακλύζονται από μεθυσμένους τουρίστες.
Περισσότερες όμως λεπτομέρειες γι’ αυτό θα πούμε αργότερα. Οπότε, ας μιλήσουμε τώρα για το Z. Οι πρώτες εντυπώσεις είναι καλές. Μπορεί οι αναλογίες του να είναι οικείες, αλλά το νέο μοντέλο είναι πιο ρευστό σε γραμμές από τους προκατόχους του, πιο δεμένο αλλά και πιο αθλητικό. Από το άνοιγμα της μάσκας μέσα από το οποίο διακρίνεται το σύστημα ψύξης μέχρι την κεκλιμένη οροφή και την κομμένη ουρά, είναι ένα αυτοκίνητο που φωνάζει με όλη τη δύναμη της σχεδιαστικής του φωνής ότι είναι πισωκίνητο.
Στο εσωτερικό υπάρχει ένα –ας το πούμε– ρετρό τιμόνι, με μια οθόνη αφής 9 ιντσών να κυριαρχεί στην κεντρική κονσόλα, φιλοξενώντας όλη τα συνήθη στοιχεία συνδεσιμότητας που θα περίμενε κανείς. Υπάρχει, επίσης, μια τριπλέτα ενδείξεων (Boost, Turbo Speed και Volt) στο πάνω μέρος του ταμπλό, που αποτελεί ακόμα μία αναφορά τόσο στα Nissan του παρελθόντος όσο και στις έκδηλες σπορ προθέσεις του αυτοκινήτου. Κάθεσαι χαμηλά και άνετα, με την ορατότητα να είναι απρόσκοπτη πάνω από το μακρύ καπό. Ωστόσο, μερικά στοιχεία του εξοπλισμού δίνουν την αίσθηση ότι έχουν επιλεγεί με κριτήριο το κόστος. Δεδομένου ότι η τιμή του αυτοκινήτου ξεκινά από τα $40.000 για την έκδοση Sport, πρόκειται για κάτι το αναμενόμενο.
Αυτό που έχουμε εδώ και αυτό που κι εσείς θα θέλετε είναι το Performance, διαθέτοντας τον ίδιο κινητήρα απόδοσης 400 ίππων, αλλά ακόμα πιο ολοκληρωμένο, χάρη στην προσθήκη μπλοκέ διαφορικού, καλύτερων φρένων και άλλων αναβαθμίσεων. Υπάρχει και μία έκδοση με αυτόματο κιβώτιο 9 σχέσεων –που είναι επίσης πολύ καλή–, αλλά εμείς επιλέξαμε το χειροκίνητο εξάρι. Κινούμενο με αργούς ρυθμούς, δεν είναι φασαριόζικο, ο συμπλέκτης του είναι ελαφρύς, το τιμόνι ακριβές και η παρεχόμενη άνεση άριστη, ακόμα και στους βομβαρδισμένους δρόμους του Λας Βέγκας. Αρκετά, όμως, με όλα αυτά. Τώρα πρέπει να βγούμε από τα όρια της πόλης, για να μπορέσουμε να αναπνεύσουμε και να δώσουμε στο Ζ τον χώρο να κινηθεί ελεύθερα.
Λίγες ώρες αργότερα βρισκόμαστε στη μέση της ερήμου, γελώντας δυνατά. Αυτό εδώ είναι πραγματικά το καλύτερο Z από την εποχή των αναλογικών 240 και 270. Το σύστημα διεύθυνσης είναι 50% καλύτερο από του 370Z, διαθέτοντας έναν ντελικάτο χαρακτήρα. Ο κινητήρας τραβάει από χαμηλά και με πάθος, πράγμα που σημαίνει ότι μπορείς να αλλάζεις τις έξι σχέσεις χωρίς ιδιαίτερο πρόβλημα.
Είναι γρήγορο, χωρίς να είναι τρομακτικό. Συνάμα αποδεικνύεται και απολαυστικό, χωρίς να απαιτεί μεγάλη προσπάθεια και χωρίς να σε κάνει να παραβιάζεις κάθε τρεις και λίγο τα όρια ταχύτητας – κάτι που μοιραία θα σε οδηγήσει απευθείας πίσω από τα κάγκελα της φυλακής. Ωστόσο, δείχνει με μιας ότι είναι φτιαγμένο με βάση τις ανάγκες και απαιτήσεις της αντίπερα όχθης του Ατλαντικού. Αναμφίβολα ταιριάζει στις γρήγορες συνεχείς ευθείες της ερήμου. Αν το ζορίσεις στις στροφές, όπως έχουμε συνηθίσει στην Ευρώπη, το Z θα γείρει μέχρι η μπροστινή ανάρτηση να φορτιστεί όσο χρειάζεται. Διαθέτοντας πιο σκληρά ελατήρια και πιο επιθετικό set up στην ανάρτηση και μαζί με το κοφτερό τιμόνι, οι κλίσεις θα ήταν πιο μικρές, κάτι που θα ταίριαζε καλύτερα στους ευρωπαϊκούς δρόμους. Αλλά τότε δε θα συμπεριφερόταν τόσο καλά.
Ωστόσο, υπάρχουν πολλά άλλα χαρακτηριστικά που σου προσφέρουν διασκέδαση. Τα φρένα είναι ισχυρά και αξιόπιστα και, πατώντας τα σε μια στροφή, η ισορροπία της ουράς θα διαταραχτεί, κάτι ασυνήθιστο στις ημέρες μας. Στρίβοντας και αξιοποιώντας αυτό το χαρακτηριστικό, το πίσω μέρος ανοίγει την τροχιά του με μια προθυμία που προκαλεί έκπληξη στην αρχή, μέχρις ότου συνειδητοποιήσεις ότι το Z είναι προοδευτικό και πειθήνιο όταν το πιέζεις στα όρια της πρόσφυσης.
Σίγουρα τα πάντα εκτυλίσσονται με λιγότερη ένταση και περισσότερη ευκολία. Εάν αυτό είναι ο ορισμός ενός Z, τότε τα καταφέρνει μια χαρά. Γεγονός είναι ότι, αν το άφηναν σε κάποιον σαν εμένα, θα τσίγκλαγα τα τούρμπο, θα το χαμήλωνα λίγο περισσότερο, θα έκανα πιο σταθερό τον ήδη καλό επιλογέα – α, και τον ήχο της εξάτμισης λίγο πιο βαθύ. Αλλά γι’ αυτό υπάρχει το aftermarket. Και, απ’ ό,τι φαίνεται, η Nissan έχει αφήσει τα περιθώρια για επεμβάσεις αυτού του τύπου.
Ξεκινώντας με τέρμα γκάζι, οι πίσω τροχοί σπινάρουν και η ουρά μοιάζει μ’ εκείνη ενός ψαριού που προχωρά γρήγορα μέσα στο νερό – εδώ, στους αμμώδεις παράπλευρους δρόμους του Λας Βέγκας – και, σανιδώνοντάς το στις στροφές στους 40 βαθμούς Κελσίου, ο συμπλέκτης αποδεικνύει έμπρακτα ότι δε "μασάει". Το launch control, το rev matching και πολλά άλλα χρήσιμα γκάτζετ είναι παρόντα. Ωστόσο, το Z είναι ευτυχισμένο με το traction control και το ESP εκτός μάχης, κάτι που του επιτρέπει να κάνει τα δικά του, ακριβώς όπως ήθελαν οι μηχανικοί που το εξέλιξαν. Δε θέλει σε καμία περίπτωση να σε "δαγκώσει" με τον τρόπο που συμπεριφέρεται, αλλά και δε θα πει "όχι" όταν ζητήσεις το κάτι παραπάνω στα δύσκολα – πρόκειται για ένα από τα πιο φιλικά μικρά GT που έχω οδηγήσει ποτέ. Τα σπορ αυτοκίνητα αναπόφευκτα βαραίνουν όταν γερνάνε, αποκτώντας χαρακτηριστικά και εξτρά στοιχεία που τα καθιστούν λιγότερο ελαφριά και ευέλικτα. Όμως, το Ζ το πάει αλλιώς. Μερικές εκατοντάδες μίλια πιο κάτω και με τον ήλιο να αρχίζει να πέφτει ήρθε η ώρα να επιστρέψω στο Βέγκας για λίγη δράση στην πίστα. Παρά το γεγονός ότι δεν υπάρχει πίστα. Προς ώρας, τουλάχιστον.
Λας Βέγκας: Μια πόλη σε αέναη κίνηση. Πολύβουη, λαμπερή, γεμάτη ενέργεια. Η αμαρτωλή μητρόπολη του τζόγου
Η επιστροφή στο Λας Βέγκας με φόντο τους λόφους της ερήμου την ώρα που δύει ο ήλιος είναι ένα από highlights του ταξιδιού, κυρίως για τους λάτρεις των road trips. Η έρημος είναι καυτή και αχανής. Και εκ φύσεως ήσυχη. Όμως, τα φώτα του Βέγκας είναι ένα κόσμημα στον ορίζοντα. Είναι μια μεγάλη έρημος, με τα φώτα νέον να δίνουν έναν ξέφρενο παλμό καταμεσής, ένας κόσμος ήπιας παραβίασης πνευματικών δικαιωμάτων ή απόδοσης φόρου τιμής, ανάλογα με το ποιο είναι το σκονισμένο για την περίσταση στρατόπεδο που έχεις διαλέξει. Και το να διασχίζεις το Βέγκας μέσα σε ένα νέο Ζ που δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμη σου δίνει την αίσθηση ότι είσαι πρωταγωνιστής στο blockbuster της ζωής σου, όπου όλοι οι άλλοι δεν είναι παρά οι κομπάρσοι–, ειδικά αν υπάρχει κάμερα.
Όταν βρεθείς εντός των ορίων της πόλης, συνειδητοποιείς ότι το Βέγκας είναι ήδη μια ηλεκτρονική πλακέτα ανθρώπινης ζωής, σπινθήρες της οποίας είναι οι άνθρωποι που συνωστίζονται στον δρόμο της ακολασίας. Σύντομα θα κατασκευαστεί εκεί ένα πραγματικό σιρκουί πόλης μήκους 6,1 χλμ., με 14 στροφές, τρεις ευθείες και δύο ζώνες DRS. Άλλωστε, η Formula 1 δεν είναι κάτι νέο για το Λας Βέγκας. Το 1981 και το 1982 η πόλη φιλοξένησε δύο αγώνες, επίσημα γνωστούς ως Caesar’s Palace Grand Prix. Στην ουσία επρόκειτο για έναν αγώνα που πραγματοποιούνταν στο πάρκινγκ του συγκροτήματος του καζίνο Caesar’s Palace. Μια φριχτή πραγματικά διαδρομή, αποτελούμενη από τρεις επαναλαμβανόμενες λούπες και χάραξη που θύμιζε τρία ενωμένα δάχτυλα χεριού. Το GP μισήθηκε απίστευτα από τους οδηγούς, λόγω της μονοτονίας της διαδρομής, αλλά και της ακατάπαυστης ζέστης. Ο αγώνας προσέλκυσε μικρό αριθμό θεατών και θεωρήθηκε μία από τις χειρότερες πίστες που έχει επισκεφθεί ποτέ η F1.
Καταφέρνουμε μόλις και μετά βίας να βρούμε την αρχή μιας κακοσχεδιασμένης διαδρομής, ένα κομμάτι άχρηστης γης στο πίσω μέρος του Top Golf, δίπλα στα διαμερίσματα του Harbour Island. Πολλοί προσωρινά εγκατεστημένοι φράχτες, που με τίποτα δε θυμίζουν την ατμόσφαιρα ενός GP της F1. Οι ήχοι της πόλης φτάνουν κατά κύματα. Οι λευκοί ήχοι της υπερβολής. Ακούγονται σαν παράσιτα. Μετά από μερικά λεπτά σκέψης και λίγη παρατήρηση το καταλαβαίνεις. Μακριά από το Strip και τα απαστράπτοντα ξενοδοχεία συνειδητοποιείς, όπως σε κάθε μεγάλη πόλη, ότι υπάρχει μια κρυφή πλευρά της που καλύτερα θα είναι να μην τα βάλεις μαζί της. Μακριά από την εξωτερική βιτρίνα τύπου Disneyland παραμένει μια κραυγαλέα και επικίνδυνη πόλη, γεμάτη από οξυδερκείς και άπληστους ανθρώπους. Αυτό το πολύ νέον επιτρέπει την εμφάνιση πολλών σκιών. Αυτό είναι και το πρόβλημα με τα ψεύτικα φώτα: επιτείνουν την αντίθεση. Το σκοτάδι εξακολουθεί να είναι πραγματικό και πιο βαθύ απ’ όσο φαντάζεσαι.
Παρ’ όλα αυτά, προσπαθούμε να αποφύγουμε τις όποιες επαφές και ρίχνουμε φως στη διάταξη της πίστας. Η Στροφή 1 είναι βασικά μια αριστερή φουρκέτα, με τη φορά της πίστας να είναι αντίθετη από αυτήν των δεικτών του ρολογιού. Οι Στροφές 2, 3 και 4 περνούν από τη διασταύρωση της λεωφόρου Rochelle, καταλήγοντας σε μια στροφή με διπλό apex, που θα χρειαστεί νέα ασφαλτόστρωση πριν μπορέσει να περάσει από εκεί ένα μονοθέσιο. Το ίδιο ισχύει και για το πέρασμα από την ευθεία Koval Lane που καταλήγει στη Στροφή 5 των 90 μοιρών, ακριβώς δίπλα στο Caesar’s Forum. Ακολουθεί μια μεγάλη στροφή γύρω από το MSG Sphere –δεν μπορέσαμε να οδηγήσουμε σε αυτό το κομμάτι, γι’ αυτό και αναγκαστήκαμε να το παρακάμψουμε– και μετά το Sands Avenue, πριν στρίψουμε αριστερά στο Treasure Island και μπούμε στην Las Vegas Boulevard, περισσότερη γνωστή ως Strip. Σε αυτό το σημείο (έχω να κοιμηθώ σωστά εδώ και 36 αλλόκοτες ώρες), το σιρκουί μοιάζει στα μάτια μου με roller coaster. Εδώ τα μονοθέσια μπαίνουν στην ευθεία μήκους 1,9 χλμ. Υπάρχουν μια-δυο καμπές σε αυτή την ευθεία, αλλά ουσιαστικά οι οδηγοί πηγαίνουν με τέρμα γκάζι: με 340 km/h, προσπερνούν καζίνο, θέρετρα και ανθρώπους μεθυσμένους από κοκτέιλ. Ακολουθούν μερικές αργές στροφές, πριν από την τρίτη ευθεία της Harmon Avenue που έχει μήκος 800 μ. Και μετά πέρασμα μπροστά από τα pits.
Πρώτη εκτίμηση; Το Βέγκας δεν είναι έτοιμο. Οι εργασίες κατασκευής δεν έχουν γίνει ακόμη και η άσφαλτος είναι τραχιά ακόμα και για ένα αυτοκίνητο δρόμου. Πόσο μάλλον για ένα μονοθέσιο της F1, που απέχει μόλις μερικά χιλιοστά από το έδαφος. Τα καζίνο εδώ είναι πανίσχυρα και η παραμικρή απώλεια στα εισοδήματά τους μπορεί να εξελιχθεί σε εφιάλτη που πρέπει να διαχειριστείς. Θα νόμιζες ότι πρόκειται για μια πόλη όπου κυριαρχεί ο αθεϊσμός, αλλά υπάρχουν θεοί εδώ – είναι απλά πιο ανηλεείς και όλα θυσιάζονται στον βωμό του κέρδους. Για να φιλοξενήσει το τσίρκο της F1, το Βέγκας θα πρέπει να κάνει κάποια μεγάλα μαγικά. Αλλά, αν τελικά η πόλη και η ίδια η F1 μπορέσουν να τα καταφέρουν; Τότε όλο αυτό θα ήταν μια πραγματικά διασκεδαστική εντυπωσιακή προσθήκη στο αγωνιστικό ημερολόγιο, κάτι πραγματικά συναρπαστικό για τους λάτρεις του σπορ με την υπογραφή του Βέγκας. Αγώνας τη νύχτα, λοιπόν, και κατ’ επέκταση σε συνθήκες χαμηλών (λέμε τώρα) θερμοκρασιών. Και μάλιστα με το Strip φωταγωγημένο. Ένας αγώνας στο φωταγωγημένο Las Vegas Strip, αν μη τι άλλο, θα φάνταζε σαν την εκπλήρωση κάθε ονείρου των φανατικών οπαδών των αγώνων ταχύτητας. Θα δούμε.
Όσο για το Nissan Z, δε θα δούμε. Το Z, με τον V6 κινητήρα με το διπλό τούρμπο και τη μεγάλη κατανάλωσή του, δεν προορίζεται για την Ευρώπη – και αυτό μοιάζει με παρωδία. Αναπόφευκτα, η Ευρώπη βαδίζει προς ένα εξηλεκτρισμένο μέλλον και αυτό είναι καλό για το περιβάλλον. Ωστόσο, τα σύγχρονα αυτοκίνητα παλιάς κοπής, όπως το Ζ, αποδεικνύονται τα καλύτερα που έχουμε δει ποτέ. Το Z είναι ένα φιλικό, ευπαρουσίαστο και αποτελεσματικό σπορ μοντέλο GT, που έχει τεράστια απήχηση. Αλλά, αφού παρκάρουμε αυτό το Nissan, πρέπει να το αφήσουμε στην αμερικανική αγορά. Αποδεικνύεται, δυστυχώς, ότι το παλιό ρητό ισχύει τελικά: ό,τι συμβαίνει στο Βέγκας μένει στο Βέγκας. Είναι κρίμα που το ίδιο ισχύει και για το Ζ.
* Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην έντυπη έκδοση του Top Gear Magazine που κυκλοφορεί στα περίπτερα
