Ο αγώνας που ο νικητής επιβάλλεται να πιεί γάλα αντί για σαμπάνια

Τα 500 μίλια της Ινδιανάπολης είναι για τους Αμερικανούς "o μεγαλύτερος αγώνας στην γη" και μπορεί να μην είναι πάντα η πιο ενδιαφέρουσα κούρσα στον μηχανοκίνητο αθλητισμό, αλλά η πιο εντυπωσιακή, η πιο δημοφιλής στην Αμερική και η πιο φαντασμαγορική είναι σίγουρα. Ακριβώς για αυτό ο όρος "Το κορυφαίο θέαμα στο motorsport" που του δίνεται επίσης από πολλούς, είναι μάλλον πιο ταιριαστός. Η μαγεία του Indy 500 κρύβεται στις παραδόσεις που διαφοροποιούν το αμερικανικό motorsport από τους αγώνες αυτοκινήτου σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Παραδόσεις όπως το έπαθλο Borg-Warner και φυσικά το γάλα. 

Στον φημισμένο αγώνα του Indy500 ο νικητής μαζί με το τρόπαιο παραλαμβάνει και ένα μπουκάλι γάλα. Δεν είναι προαιρετικό και δεν επαφίεται στην διακριτική του ευγένεια αν θα το πιει ή όχι. Είναι μια παράδοση που είναι υποχρέωση για κάθε νικητή, διότι στο πέρασμα των ετών από τότε που συνέβη για πρώτη φορά μέχρι και σήμερα έχει αναπτυχθεί σε βαθμό που μοιάζει εξωφρενικός. 

Για πρώτη φορά γάλα

Σε μια από τις πιο μαγευτικές συμπτώσεις στην ιστορία αυτού του κόσμου, το γάλα συνέβη για πρώτη φορά την ίδια χρονιά που απονεμήθηκε το πρώτο τρόπαιο Borg-Warner. Ήταν το 1936, όταν ο Louis Meyer που είχε καταφέρει να επικρατήσει στη μάχη με τους κατά τεκμήριο ταχύτερους Ted Horn και Doc MacKenzie, στην απονομή ζήτησε γάλα. Ήθελε να δροσιστεί και όπως του είχε μάθει η μητέρα του όταν ήταν παιδί, ο καλύτερος τρόπος να ξεδιψάσεις έπειτα από κοπιαστικές εργασίες δεν ήταν το νερό, αλλά το γάλα.

Το γάλα όμως δεν έγινε αμέσως παράδοση για το Indy500, γιατί τα επόμενα του 1936, χρόνια το μπουκάλι γάλα αντικαταστάθηκε με ένα ασημένιο κύπελλο με κρύο νερό. Ήταν μια απόφαση που πήρε μετά τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο o Wilbur Shaw με το σύνθημα "Νερό από τον Wilbur" να αποτελεί το τελετουργικό σκέλος. Ο Shaw ήταν πρόεδρος της Indianapolis Motor Speedway τότε και ως τρεις φορές νικητής στον αγώνα ήδη, αλλά και ο πρώτος οδηγός που κατάφερε δύο συνεχόμενες νίκες το 1936 και το 1937, στο Indy500 "έλυνε και έδενε" στο άθλημα. 

Ανέλαβαν δράση οι γαλακτοπαραγωγοί 

Το 1954 όμως σκοτώθηκε σε αεροπορικό δυστύχημα και έτσι το 1956 με την μικρή παράδοση του νερού να έχει ατονήσει, ανέλαβαν δράση οι γαλακτοπαραγωγοί της Indiana. Προσέφεραν ένα ποσό ως χορηγία στο συνολικό έπαθλο του αγώνα, με την προϋπόθεση πως ο νικητής θα έπινε ένα μπουκάλι γάλα, ώστε να προωθήσουν το προϊόν τους. Η χορηγία δεν αφορούσε μια εταιρεία γαλακτοπαραγωγής, ούτε κάποιο κατάστημα. 

Εκείνη την εποχή προέκυψε από τη συνεργασία όσων εταιρειών δραστηριοποιούνταν στην παραγωγή και αργότερα που συστάθηκε η ένωση γαλακτοπαραγωγών η παράδοση του "Οι νικητές πίνουν γάλα" (Winners Drink Milk) θεωρήθηκε εξ αρχής βασική προτεραιότητα. 

Είναι χρήσιμο να γνωρίζει κανείς πως στην Αμερική, από τη δεκαετία του 1930 κιόλας ορισμένοι από τους πλουσιότερους ανθρώπους ήταν οι γαλακτοπαραγωγοί. Σύμφωνα με τα στοιχεία του 2019, εκείνη τη χρονιά, όλες οι Πολιτείες παρήγαγαν περίπου 100.000 τόνους γάλακτος, εκ των οποίων η ένωση παραγωγών της Indiana που διαχειρίζεται την παράδοση του Indy500, κατέχει ποσοστό σχεδόν 2%.

Το πίνουν τελικά το γάλα τους οι νικητές; 

Το πίνουν και το περιλούζουν πανηγυρικά στους μηχανικούς της ομάδας και στο μονοθέσιό τους και αυτό είναι κάτι που παλαιότερα επιβραβευόταν μάλιστα από τους γαλακτοπαραγωγούς, με 10.000 δολάρια επιπλέον έπαθλο. Το πιο εντυπωσιακό πάντως, όπως εξάλλου και σε πολλά πράγματα στο αμερικανικό motorsport είναι η παιδεία που επιδεικνύουν οι θεατές σε όλα αυτά. Το 1993 όταν ο Emerson Fittipaldi νίκησε στο Indy500 αποφάσισε να μην πιει γάλα, αλλά χυμό για να προωθήσει την επιχείρηση πορτοκαλιών που διέθετε ο ίδιος στην Βραζιλία. Οι θεατές τον αποδοκίμασαν σφόδρα κατά την απονομή και δεν τον συμπάθησαν και πολύ από τότε και μετά. 

Ο μοναδικός άλλος που δεν ήπιε το γάλα στον τερματισμό ήταν ο Bobby Unser το 1981. Ο Unser ήταν ένας θρύλος του αμερικανικού motorsport και δεν γιουχαίστηκε με τον ίδιο τρόπο, ενώ ο μύθος λέει πως δεν ήπιε το γάλα γιατί ήξερε πως δεν άξιζε την νίκη. Την επομένη εκείνου του αγώνα αυτή του αφαιρέθηκε, καθώς ο Αμερικανός είχε κάνει μάλλον την πιο εξόφθαλμη παράβαση στην ιστορία των αγώνων, όταν ολοκλήρωσε το pit stop του υπό κίτρινη σημαία και συνέχισε προσπερνώντας από το pitlane όλους τους αντιπάλους του που έμεναν υπομονετικά πίσω από το αυτοκίνητο ασφαλείας.

Οι οδηγοί διαλέγουν το γάλα τους 

Στην παράδοση του μπουκαλιού με το γάλα εντάσσεται μια ακόμη διαδικασία που αποτελεί παράδοση και δεν αλλάζει όσο υπάρχει ο αγώνας. Η επιλογή των οδηγών για το γάλα που θα πιουν. Φέτος 33 οδηγοί θα ριχτούν στην μάχη για ένα καλό αποτέλεσμα, αν και ο μοναδικός που θα ονομάζεται Indy500 Champion θα είναι εκείνος που θα πάρει το γαλατάκι του μετά τον τερματισμό. Και δεν μπορεί να πιει κάτι που δεν θα του αρέσει. 

Οι περισσότεροι οδηγοί παραδοσιακά επιλέγουν πλήρες. Υπάρχουν όμως πάντα και οι εξαιρέσεις που προτιμούν τις άλλες δύο επιλογές. Το γάλα με 2% λιπαρά και το αποβουτυρωμένο. Ίσως το πόσο σοβαρά είναι τα πράγματα, το αντιλαμβάνεσαι μέσα από τα στατιστικά που ανακοίνωσε η ένωση των γαλακτοπαραγωγών για τις επιλογές των οδηγών.

Το 52% των οδηγών τα τελευταία δέκα χρόνια έχει επιλέξει πλήρες γάλα, όμως αυτό αντιστοιχεί τελικά στο 30% των νικητών. Η πιο "κερδοφόρα" επιλογή είναι το 2% λιπαρά που σε αυτά τα δέκα χρόνια που εξετάζει η στατιστική, έχει κερδίσει έξι φορές. Παρά το γεγονός πως έχει επιλεγεί από το 36% των οδηγών. 

Φέτος για παράδειγμα το "club" των χαμηλών λιπαρών περιλαμβάνει τον Takuma Sato που έχει κερδίσει ήδη δύο φορές στο παρελθόν, τον πολυνίκη Helio Castroneves, ο οποίος είναι ένας εκ των τεσσάρων οδηγών που έχουν κερδίσει 4 φορές και ο Δανός Benjamin Peddersen, ο οποίος είναι rookie φέτος, αλλά είναι ο ταχύτερος rookie του 2023, καθώς θα ξεκινήσει από την 4η σειρά εκκίνησης και την 11η θέση. 

Οι νικητές ΔΕΝ πίνουν γάλα

Πάντως, ενώ είναι απολύτως αποδεκτό και αναγνωρίσιμο από όλους πως στο Indianapolis 500 οι παραδόσεις είναι αυτές που παίζουν τον μεγαλύτερο ρόλο στην επιτυχία, είναι επίσης γνωστό πως ζούμε πλέον σε διαφορετικές εποχές από τότε που ξεκίνησαν αυτές οι παραδόσεις. Έτσι, πριν απο μερικές ημέρες αναρτήθηκε ένα πανό κοντά στην πίστα της Ινδιανάπολης, που ανέφερε "Οι νικητές δεν πίνουν γάλα".

Είναι μια διαμαρτυρία από έναν σύλλογο που ονομάζεται "Επιτροπή Ιατρών για την Υπεύθυνη Ιατρική", οι οποίοι έχουν αποστείλει μάλιστα σχετικές επιστολές διαμαρτυρίας στον πρόεδρο του Indianapolis Motor Speedway, υποστηρίζοντας πως το ζωικό γάλα αυξάνει τις πιθανότητες για καρκίνο του προστάτη και του στήθους. Ζητούν το ζωικό γάλα, να αντικατασταθεί απο φυτικό ή από νερό. 

Το πανό σχολίασε ο Scott McLaughlin, με το παρακάτω tweet με το οποίο ζητά δύο μπουκάλια γάλα, αν κερδίσει. 

Δεν είναι όλοι τόσο φανατικοί με το γάλα πάντως. Ο συμπατριώτης του McLaughlin από την Νέα Ζηλανδία, Scott Dixon, που κέρδισε το Indy500 το 2008 και συνολικά έχει 6 πρωταθλήματα IndyCar, τόνισε πρόσφατα σε podcast πως, "Νομίζω οτι τελικά δεν πίνεις και τόσο πολύ. Απλώς χύνεται παντού και σου πετάνε γάλα όλοι και μετά απο μισή ώρα, αρχίζεις να μυρίζεις πολύ άσχημα". 

Απο την άλλη υπάρχει και ο Takuma Sato. "Η γεύση του γάλακτος ήταν απλά η καλύτερη", είπε ο Ιάπωνας δύο φορές νικητής και πρόσθεσε, "Είναι εντελώς βιολογικό γάλα, αλλά φιλτραρισμένο αρκετές φορές, οπότε το αποκαλώ ειδικό γάλα, καθώς δεν μυρίζει καν, κάτι που είναι καταπληκτικό.  Μετά από πέντε ώρες που βρισκόμουν με τη στολή μου μετά τη νίκη μου, έχοντας χυθεί πάνω μου γάλα, ήταν εντελώς στεγνή. Κράτησα και το μπουκάλι, δεν το έχω πλύνει ποτέ και είναι απλά παγωμένο λευκό σαν σκόνη".

O Alex Palou στην pole position 

O φετινός αγώνας διεξάγεται το απόγευμα της Κυριακής, στις 19:45 ώρα Ελλάδας. Ο μοναδικός τρόπος να τον παρακολουθήσει κανείς στη χώρα μας είναι μέσα από το διαδικτυακό κανάλι του Indycar με μηνιαία χρέωση 5 δολαρίων. Από την pole position φέτος θα ξεκινήσει ο Alex Palou, ο οποίος κατέκτησε αυτό το δικαίωμα την προηγούμενη Κυριακή στις κατατακτήριες δοκιμές. 

Το έκανε με πολύ εμφατικό τρόπο καθώς με ταχύτητα 234.217 m/h, δηλαδή 376.94 km/h σημείωσε την ταχύτερη pole position στην ιστορία του Indianapolis 500. Πέρσι αντίστοιχο ρεκόρ είχε κάνει ο Scott Dixon με 376.66 km/h. Φέτος ο δεύτερος οδηγός, ο Ολλανδός Rinus VeeKay είχε διαφορά από τον Palou, μόλις μερικές υποδιαστολές, καθώς η ταχύτητά του ήταν 234.211 m/h.