Η πρώτη μέρα με βρίσκει έξω από το αυτοκίνητο να μαζεύω τα ώριμα αβοκάντο του Trevor Kalkhoven. Tην τελευταία μέρα σφίγγω το χέρι του Steve Muilwyk στο Stirling Point, ατενίζοντας την Ανταρκτική.
Ενδιαμέσως, έχω διανύσει 4.987 χλμ. στη Νέα Ζηλανδία συμμετέχοντας σε ένα από τα πιο μεγάλα, ποικιλόμορφα και απαιτητικά road trips στην ιστορία του TopGear. Αποστολή μου είναι να παραδώσω τα περιοδικά στους 21 Νεοζηλανδούς συνδρομητές μας. Και, φυσικά, να δοκιμάσω το νέο Hyundai Santa Fe στα όριά του.
Κείμενο Ollie Marriage - Φωτογραφίες Rowan Horncastle
Καλώς ήρθες, λοιπόν, στην ταχυδρομική υπηρεσία TopGear με το μότο: "Going postal since 2024". Ακόμα και σύμφωνα με τα πρότυπα της αγαπημένης μας Royal Mail, το TG Post δεν μπορεί να θεωρηθεί μια αποδοτική υπηρεσία, αφού διαθέτουμε μόνο ένα όχημα, έναν οδηγό και 21 πακέτα προς παράδοση σε μια περιοχή πολύ μεγαλύτερη από τα Βρετανικά Νησιά.
Για το τεράστιο πορτμπαγκάζ 628 λίτρων του Santa Fe είναι αμελητέα ποσότητα ένα κουτί με περιοδικά, μπρελόκ με το σήμα του Stig, στυλό, τσάντες, μπλουζάκια και άλλα συλλεκτικά αντικείμενα.
Πρώτη μας στάση η κεντρική αποθήκη του NZ Post στα προάστια του Auckland, όπου και θα μάθουμε με ποιον τρόπο μπορούμε να πείσουμε τους συνδρομητές μας να παραλάβουν ένα πακέτο από άγνωστο γι’ αυτούς αποστολέα. Για να λέμε όμως την αλήθεια, ήρθαμε εδώ για να δούμε το όχημα υδρογόνου που χρησιμοποιεί η συγκεκριμένη ταχυδρομική υπηρεσία.
Η πίεση για βιωσιμότητα είναι έντονη σε όλη τη Νέα Ζηλανδία. Από την εθνική ταχυδρομική υπηρεσία μέχρι τα πρακτορεία/ταξιδιωτικά γραφεία που διοργανώνουν εκδρομές περιπέτειας και bungee jumping, όλοι καλούνται να μειώσουν τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα.
Από την πλευρά της, η NZ Post έχει εντάξει στον στόλο της ένα Hyundai Xcient κυψελών καυσίμου, που έχει διανύσει πάνω από 95.650 χλμ. σε δύο χρόνια. Με την πρόοδο των υποδομών, ο χρόνος για τον ανεφοδιασμό του οχήματος με 31 κιλά υδρογόνου έχει μειωθεί από επτά ώρες σε μόλις δέκα λεπτά.
Οδηγώντας το, διαπιστώνω ότι είναι αθόρυβο, με πολύ καλή ποιότητα κύλισης, ενώ χωρίς φορτίο κινείται με νεύρο και γρήγορο ρυθμό. Φυσικά, η παράδοση δεμάτων είναι παιχνιδάκι με αυτό το όχημα.
Η Hyundai μάς έχει συνηθίσει να υιοθετεί κορυφαίες τεχνολογίες συνδυάζοντας συχνά την καινοτομία με εντυπωσιακό σχεδιασμό (βλ. Ioniq 5 και 6). Ωστόσο, στο Santa Fe η σχεδίαση είναι αυτή που έχει τον πρώτο λόγο. Κατά τα άλλα, είναι απλά ένα συνηθισμένο υβριδικό όχημα.
Μπορείς να επιλέξεις ανάμεσα σε ένα απλό υβριδικό ή σε ένα plug-in υβριδικό, με τον ηλεκτροκινητήρα να υποστηρίζει έναν υπερτροφοδοτούμενο 4κύλινδρο κινητήρα 1,6 λίτρων με 148 ίππους, που δεν είναι και πολλοί προκειμένου να κινήσουν τα 1.965 κιλά του οικογενειακού SUV.
Μαζί μας, η πιο ήπια έκδοση από τις δύο, η οποία διαθέτει μια μικρή μπαταρία 1,4 kWh, που τροφοδοτεί έναν ηλεκτροκινητήρα 64 ίππων, προσφέροντας λιγότερα από 1.600 μ. καθαρής και αθόρυβης ηλεκτρικής αυτονομίας.
Στη Νέα Ζηλανδία η έκδοση αυτή είναι μάλλον η πλέον ενδεδειγμένη. Παρά την πίεση, τα ηλεκτροκίνητα οχήματα δεν έχουν καταφέρει να κυριαρχήσουν.
Το 2023 τα EVs και PHEVs αντιπροσώπευαν μόλις το 14% της αγοράς, ενώ φέτος το μερίδιό τους μειώθηκε στο 5%. Το πρόβλημα εδώ είναι ο μικρός –και αγροτικός, κυρίως– πληθυσμός, ο οποίος είναι διάσπαρτος σε μια περιοχή με μεγάλη έκταση. Είναι κάτι που καταλάβαμε, αλλά όχι από την πρώτη μέρα.
Κατευθυνόμαστε βόρεια από το Auckland σε μια περιοχή με αρκετούς συνδρομητές – πέντε συνολικά. Ξεκινάμε από τον Trevor Kalkhoven, κοντά στο Whangarei. Είναι πιθανότατα ένας από τους πιο παλιούς συνδρομητές μας στη Νέα Ζηλανδία, έχοντας πρόσφατα συμπληρώσει 25 χρόνια που λαμβάνει το περιοδικό.
Το να του προσφέρουμε άλλα τρία τεύχη και ένα μπρελόκ με το σήμα Stig δεν είναι κάτι συνταρακτικό. Πολύ περισσότερο δε από τη στιγμή που μας καλεί για καφέ και μας ξεπροβοδίζει μία ώρα αργότερα γεμίζοντας με αβοκάντο τον αρθρωτό εμπρός και πίσω αποθηκευτικό χώρο στο εσωτερικό του Santa Fe.
Αναπόφευκτα, σε αυτή την περιπλάνησή μας στη Νέα Ζηλανδία δε θα είχαμε την ευκαιρία να συναντήσουμε όλους τους συνδρομητές μας. Με κάποιους δεν καταφέραμε καν να επικοινωνήσουμε (πολλοί πίστευαν ότι επρόκειτο για απάτη όταν τους προσεγγίσαμε για πρώτη φορά), ενώ άλλοι απλώς παρέλαβαν το περιοδικό τους από το γραμματοκιβώτιο.
Στο Silverdale, όμως, συναντήσαμε τον Justan Wong και μαζί με αυτόν την εντυπωσιακά καλοδιατηρημένη συλλογή του περιοδικών του TopGear, πολλά από τα οποία είχαν ηλικία μεγαλύτερη από τη δική του. Διάβασε και αυτό: Ο Justan Wong είναι τόσο αποφασισμένος να γίνει σχεδιαστής αυτοκινήτων, που παρακολουθεί μαθήματα εξ αποστάσεως από τη Γερμανία, ενώ βρίσκεται στην άλλη άκρη της Γης. Επιστρέφοντας στο Auckland το ίδιο βράδυ, συναντήσαμε τους Derek και Richard Jones.
Ο Richard είναι αυτός που κάθε Χριστούγεννα ανανεώνει τη συνδρομή για λογαριασμό του πατέρα του, ενώ οι Aston Martin και η McLaren του μας θύμισαν την πατρίδα μας.
Την επόμενη μέρα συνεχίζουμε το ταξίδι μας προς τα νότια, με σκοπό να παραδώσουμε περιοδικά στον διάσημο σούπερ σταρ του drift "Mad" Mike Whiddett, καθώς επίσης και σε δύο συνδρομητές, οι οποίοι, χωρίς καν να το γνωρίζουν, μένουν σε απόσταση λίγων εκατοντάδων μέτρων ο ένας από τον άλλο στο Cambridge. Κατευθυνόμενοι βόρεια, συναντάμε τον John και τη Nicole Robinson στην Tauranga, όπου μου αρνούνται πεισματικά να αφήσω ένα περιοδικό στο γραμματοκιβώτιο του Bilbo.
Στην αρχή όλα είναι cool. Το τοπίο είναι γεμάτο μικρούς λόφους, ποτάμια και πλούσια βλάστηση. Σε ορισμένα σημεία θυμίζει το Ηνωμένο Βασίλειο, ενώ σε άλλα διαφέρει. Οι στρογγυλεμένοι λόφοι έχουν μια απαλή κυματιστή γραμμή, η γη είναι εύφορη και ευάλωτη στη διάβρωση από τα ισχυρά ρεύματα. Σε ορισμένα μέρη αυτό το βουκολικό τοπίο αποκαλύπτει τα ηφαιστειακά υπόγεια ρεύματά του.
Η πόλη Rotorua με τη μεγαλύτερη κοινότητα Μαορί της Νέας Ζηλανδίας και η Taupo προσφέρουν τη μοναδική εμπειρία ενός φυσικού χαμάμ (ατμόλουτρου) στις θερμές πηγές τους, από όπου αναβλύζουν ζεστά νερά: η λάσπη βράζει, γεωλογικοί σχηματισμοί αναδύονται και μυστηριώδη πετρώματα κινούν την περιέργεια.
Αυτό είναι το Tongariro, το επιβλητικό και άγονο οροπέδιο, που κυριαρχείται από μια σειρά αδρανών ηφαιστείων, οι κορυφές των οποίων θεωρούνται ιερές από τους Μαορί.
Διαβάστε Επίσης
Χιονίζει στις πλαγιές του Ruapehu. Αυτή είναι η πρώτη μου ευκαιρία να δοκιμάσω το Santa Fe με την τετρακίνηση να προσπαθεί να καλύψει τις αδυναμίες των καλοκαιρινών ελαστικών – μεταφέρει περισσότερη ισχύ στους εμπρός τροχούς, αλλά με ομαλότητα και στους πίσω.
Εδώ είναι άνοιξη, οι θερμοκρασίες ανεβαίνουν, το χιόνι αρχίζει να λιώνει και η πρόσφυση των τροχών επιστρέφει. Όμως, οι κλίσεις του αμαξώματος παραμένουν.
Το Santa Fe προσφέρει εξαιρετική σταθερότητα στις στροφές, ενώ, χάρη στην ακρίβεια του τιμονιού, το εμπρός μέρος ακολουθεί την επιθυμητή τροχιά χωρίς να παρεκκλίνει.
Ταξιδεύει αξιοπρεπώς, αν και δεν κινηθήκαμε σε ρυθμούς autobahn. Ο διπλός αυτοκινητόδρομος τελειώνει 63 χλμ. νότια του Auckland και ξαναρχίζει στα 63 χλμ. βόρεια του Wellington.
Στο ενδιάμεσο, κινούμαστε με ταχύτητα περίπου 94 χλμ./ώρα, εν μέρει λόγω των φορτηγών και της παρουσίας αστυνομίας παντού. Έτσι, το Santa Fe καταναλώνει 7,5 λίτρα/100 χλμ. Σίγουρα, θα είχε καλύτερη κατανάλωση αν ήταν diesel.
Το πρόβλημα είναι ότι κάποιες φορές έχω την αίσθηση ότι είναι diesel. Ο 1.600άρης κινητήρας είναι θορυβώδης και τραχύς όταν ανεβαίνουν οι στροφές. Γι’ αυτό αφήνω τη λειτουργία Eco, αποφεύγοντας τις προσπεράσεις. Αν οδηγείς ήρεμα, η πολυπλοκότητα αυτού του υβριδικού συστήματος κίνησης, που συνδυάζεται με σύστημα ανάκτησης της ενέργειας και ένα νωθρό αυτόματο 6άρι κιβώτιο, γίνεται λιγότερο εμφανής.
Έτσι, όλα εξελίσσονται αθόρυβα και με απόλυτη αρμονία. Αν το πιέσεις λίγο παραπάνω, η ισορροπία διαταράσσεται. Ο ηλεκτροκινητήρας δεν διαθέτει αρκετή ροπή, αναγκάζοντας τον 1.600άρη να δουλεύει υπερωρίες, γεγονός που δημιουργεί ερωτήματα στα οποία το βραδυκίνητο κιβώτιο ταχυτήτων δυσκολεύεται να απαντήσει.
Αυτή η συμπεριφορά αντιτίθεται στην εικόνα που προβάλλει το Santa Fe. Είναι ένα έξυπνο και εκλεπτυσμένο αυτοκίνητο, αλλά αυτό που με εντυπωσιάζει περισσότερο είναι η ικανότητά του να εναρμονίζεται με διάφορα περιβάλλοντα.
Σε αστικές περιοχές ή όταν το παρκάρω έξω από το πολυτελές "χάλκινο" κατάλυμα Isthmus στη λίμνη Hawea, το Santa Fe στέκεται στο ύψος των περιστάσεων. Τολμηρό, εντυπωσιακό και με περισσή αυτοπεποίθηση απέναντι σε μια ριζοσπαστική αρχιτεκτονική.
Το ταξίδι συνεχίζεται στις ερημικές πλαγιές του Ruapehu, στη μαύρη αμμουδιά της Piha και στα απόκρημνα φιόρδ του Milford Sound, στα βαθιά φαράγγια που διασχίζουν τα βουνά στις Νότιες Άλπεις, όπου και ανακαλύπτω ότι το Santa Fe ταιριάζει γάντι και εκεί. Αποπνέει μια αίσθηση στιβαρότητας, αντοχής και είναι έτοιμο για περιπέτεια. Τα φαινόμενα μπορεί να απατούν.
Πρόβατα και βουνά, αυτή είναι η εικόνα που έχουμε για τη Νέα Ζηλανδία, σωστά; Μην ξεχνάμε και τις αγελάδες και τις απέραντες πεδιάδες. Ωστόσο, υπάρχει κάτι άλλο που είναι προφανές. Και δεν αναφέρομαι μόνο στους αριθμούς 11 που βλέπουμε σε κάθε επαρχιακό δρόμο. Ας σταθούμε λίγο σε αυτό.
Το στερεότυπο εδώ είναι ο "μάγκας με μαλλί χαίτη και αμάνικο φανελάκι", που δε μεγάλωσε με τα muscle cars, αλλά με τα παντοδύναμα Falcons και Commodore. Είναι μια γενιά που σιγά σιγά φθίνει – η αυτοκινητιστική κουλτούρα πλέον τείνει να στραφεί περισσότερο προς την Ιαπωνία.
Ποια είναι η πραγματική κουλτούρα και η αίσθηση που σου αφήνει ο τόπος; Όλα είναι εφικτά, ακόμα και τα πλέον αδύνατα. Είναι η ευρηματικότητα των Νεοζηλανδών, μια αναφορά στην πεποίθηση ότι όλα γίνονται με ένα σύρμα 4 χλστ. – και υπάρχει άφθονο από αυτό, καθώς είναι το υλικό που χρησιμοποιείται στην περίφραξη των χωραφιών.
Πρόκειται για μια νοοτροπία και φιλοσοφία που διαμορφώθηκε στη Νέα Ζηλανδία λόγω της απόστασής της από τον υπόλοιπο κόσμο και η οποία γέννησε μια γενιά πρωτοπόρων. Πολλοί έχουν γράψει ιστορία στον μηχανοκίνητο αθλητισμό. Αναζήτησε στην Google ονόματα όπως Burt Munro, Bruce McLaren, John Britten ή Richard Pearse.
Αναχωρούμε το βράδυ από το Wellington, την πιο κοσμοπολίτικη και ζωντανή πόλη της Νέας Ζηλανδίας, και ξυπνάμε το επόμενο πρωί σε έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο, όπου οι φοίνικες της Καραϊβικής λικνίζονται δίπλα σε λίμνες.
Η ακτογραμμή μάς μαγεύει καθ' όλη τη διάρκεια της διαδρομής προς το Christchurch, όπου θα επισκεφθούμε ένα από τα δύο σχολεία της Νέας Ζηλανδίας που είναι συνδρομητές.
Οι οκτάχρονοι μαθητές του Burnside High βρίσκονται σε εκπαιδευτική εκδρομή, αλλά οι βιβλιοθηκάριοι Hilary Wilson και Louise Simons παραλαμβάνουν πρόθυμα το πακέτο με τα περιοδικά και μας διαβεβαιώνουν ότι οι καθηγητές θα τα αξιοποιήσουν δεόντως, όπως και οι μαθητές.
Επόμενη παράδοση στο Methven, κατευθυνόμενοι προς το ορεινό σύμπλεγμα που δεσπόζει στο South Island. Θυμάμαι αυτό που διάβασα στο διαφημιστικό φυλλάδιο της Hyundai. "Το ολοκαίνουριο Santa Fe σας προσφέρει άφθονο χώρο για φεστιβάλ, πικνίκ ή κάμπινγκ. Αναδιπλώστε τα πίσω καθίσματα και απολαύστε έναν χώρο που θυμίζει βεράντα και είναι ο καλύτερος στην κατηγορία του". Φυσικά, αναφέρονται στο πορτμπαγκάζ.
Ας διαπιστώσουμε, λοιπόν, πόσο άνετο είναι παρατηρώντας τα άστρα δίπλα στα τηλεσκόπια του αστεροσκοπείου Mt John. Η Hyundai δεν έχει προσθέσει ούτε κάποιο στρώμα ούτε καθίσματα "παρατήρησης", όπως αυτά που προσφέρει η Rolls-Royce.
Στην πραγματικότητα, είναι σχεδόν αδύνατο να εντοπίσει κανείς κάτι που να δικαιολογεί τον ισχυρισμό ότι πρόκειται για έναν "γενναιόδωρο χώρο διαβίωσης για να απολαύσεις ένα φεστιβάλ".
Διαβάστε Επίσης
Αυτά είναι απλώς λόγια του μάρκετινγκ και όχι η πραγματικότητα με βάση το design. Για εσένα και την οικογένειά σου, όμως, τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα. Όλα τα καθίσματα μετακινούνται, αναδιπλώνονται και διαθέτουν λειτουργία ανάκλισης. Και, μάλιστα, με την ποιότητα που χαρακτηρίζει εκείνα της Volvo.
Με το πάτημα ενός κουμπιού η μεσαία σειρά γέρνει και μετακινείται προς τα εμπρός, διευκολύνοντας την πρόσβαση στην πίσω σειρά. Αξίζει να δώσουμε τα εύσημα στους ανθρώπους του μάρκετινγκ, καθώς ο χώρος αποσκευών των 1.949 λίτρων είναι πραγματικά αρκετός για να κοιμηθούν δύο άτομα, ενώ η γυάλινη οροφή της κορυφαίας έκδοσης Calligraphy προσφέρει ικανοποιητική θέα του νυχτερινού ουρανού.
Σε κάθε περίπτωση, όλα αυτά φαντάζουν ολίγον διαφημιστικά και υποβαθμίζουν άσκοπα τις δυνατότητες ενός από τους πιο ευρύχωρους και καλά σχεδιασμένους χώρους αποσκευών και επιβατών.
Σύντομα έχουμε την ευκαιρία να το διαπιστώσουμε. Δύο άνθρωποι ξεπροβάλλουν ξαφνικά από το σκοτάδι. Υποθέτω ότι έρχονται από κάποιο τηλεσκόπιο. Κι όμως, είναι απλώς δύο ταλαίπωροι τουρίστες που βγήκαν για μια βόλτα στο ηλιοβασίλεμα πριν από μερικές ώρες.
Τώρα έχουν χαθεί, διψούν και χρειάζονται βοήθεια. Καταφέρνουμε να τους στριμώξουμε, μαζί με τον Rowan, τον κάμεραμαν μας Charlie και όλο τον κινηματογραφικό εξοπλισμό στο Santa Fe, και τους μεταφέρουμε στο Tekapo, ενώ τα αστέρια τρεμοπαίζουν στον νυχτερινό ουρανό.
Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι η χρηστικότητα του Santa Fe εξαντλείται εδώ. Οι έξι έξυπνα τοποθετημένες θύρες USB είναι άκρως πρακτικές (ειδικά αν επιλέξεις την 6θέσια διάταξη με τα καθίσματα-πολυθρόνες). Μέτρησα 16 διαφορετκές ποτηροθήκες, διάσπαρτες σε αυτή την καλαίσθητη και ευπροσάρμοστη καμπίνα.
Νομίζω ότι φτάνουν και περισσεύουν. Η ατμόσφαιρα εδώ είναι αναζωογονητική, υπάρχουν φυσικά κουμπιά, αρκετή τεχνολογία και κάμποση ποιότητα που δεν αφήνουν κανέναν ανικανοποίητο.
Υπάρχουν και κάποιοι κράχτες. Όλοι θέλουν να καυχιούνται για μια παγκόσμια καινοτομία και η Hyundai έχει δύο να επιδείξει. Μια σχεδόν περιττή κρυφή λαβή στην κολόνα C, που σε διευκολύνει να ανέβεις ψηλότερα για να έχεις πρόσβαση σε τυχόν αντικείμενα από την οροφή (γιατί να υπάρχει άραγε μια ράγα οροφής που ήδη κάνει αυτή τη δουλειά;), και ένα δεύτερο ντουλαπάκι που λειτουργεί και ως θάλαμος αποστείρωσης υπεριώδους ακτινοβολίας.
Θα έλεγα ότι ένα υγρό μαντιλάκι είναι πιο χρήσιμο. Μολαταύτα, όλα αυτά δείχνουν ότι η Hyundai σκέφτεται σοβαρά αυτά τα ζητήματα, όπως και η Skoda ή η Volvo. Και αυτό είναι σίγουρα θετικό.
Οι εντυπωσιακές γαλάζιες λίμνες κυριαρχούν σε αυτή την περιοχή, με την Pukaki να ξεχωρίζει, καθώς φιλοξενεί μία από τις πιο απροσδόκητες αντιθέσεις στον κόσμο. Ένας σοβιετικού τύπου μπρουταλιστικός σταθμός παραγωγής ενέργειας βρίσκεται σε ένα σκηνικό που συνδυάζει γαλάζια νερά, χιόνι και αστραφτερά βουνά.
Η ψηλότερη κορυφή εδώ είναι το Aoraki, που αγγίζει τα 3.724 μ., και αποτελεί το υψηλότερο σημείο της Νέας Ζηλανδίας. Το τοπίο απλώνεται μπροστά μας προσφέροντας μια μοναδική θέα στα βουνά από απόσταση. Στην άλλη πλευρά του περάσματος Lindis η ομορφιά του τοπίου μας αφήνει άφωνους, με το φαράγγι Skippers να κλέβει την παράσταση.
Ο πιο ύπουλος δρόμος της Νέας Ζηλανδίας δημιουργήθηκε κατά την περίοδο της εξόρυξης χρυσού και έκτοτε, με κάποιον μαγικό τρόπο, δεν τηρεί τα πρωτόκολλα ασφαλείας. Έφερα το Santa Fe εδώ για δύο λόγους: αφενός για να τσεκάρω το τι είναι ικανό να κάνει, αφετέρου για το πόσο σίγουρο είναι ότι το πράττει.
Η απάντηση δεν είναι δύσκολη. Παρά το ότι θυμίζει κάτι από Land Cruiser, από κάτω δεν έχει καμία σχέση με αυτό: δεν έχει κιβώτιο με κοντές σχέσεις ή μπλοκέ διαφορικά, παρά μόνο ένα ταπεινό off-road πρόγραμμα οδήγησης.
Ωστόσο, νιώθεις σιγουριά από μέσα, καθώς προσφέρει πολύ καλή και απρόσκοπτη θέα προς τα εμπρός. Την ίδια στιγμή τα κάθετα πλαϊνά τμήματα σου επιτρέπουν να αντιληφθείς τα όρια του αμαξώματος, τα καθίσματα προσφέρουν καλή στήριξη και η θέση οδήγησης είναι άνετη. Έχεις πλήρη επίγνωση του τι κάνει.
Ίσως αυτό είναι περιττό. Το πλαίσιο δεν είναι τόσο άκαμπτο όσο θα περίμενε κανείς, με αποτέλεσμα, όταν η σκόνη εισχωρεί στις τσιμούχες των θυρών, αυτές να τρίζουν ελαφρώς. Επίσης, η ανάρτηση δεν απομονώνει τους θορύβους και τους κραδασμούς όσο θα έπρεπε.
Παρ' όλα αυτά, τα ελατήρια είναι μαλακά και προσφέρουν άνεση και δεν μας απογοήτευσαν ούτε μία φορά. Μια μέρα μπορεί να περνά από τη χωμάτινη κοίτη ενός φαραγγιού και την επόμενη να λυσσάει στο Highlands Motorsport Park στα χέρια του πρώην οδηγού της Hyundai στο WRC Hayden Paddon.
Παρατηρώ από τα πιο πίσω καθίσματα ότι διαθέτουν λιγότερη στήριξη σε σύγκριση με τα μπροστινά. Η ισχύς από την μπαταρία εξαντλείται σε έναν γύρο και χωρίς τον ηλεκτροκινητήρα η τελική ταχύτητα πριν από το φρενάρισμα για τη στροφή 1 μειώνεται τουλάχιστον κατά 16 χλμ./ώρα.
Τα φρένα χάνουν την απόδοσή τους στη σκληρή χρήση πιο αργά απ’ ό,τι περιμέναμε. Αλλά διαβάζεις αυτές τις γραμμές μάλλον για να μάθεις για τα οικογενειακά χαρίσματα αυτού του SUV ή κάνω λάθος;
Συνεχίζουμε χωρίς διακοπή αυτή την περιπέτεια, η οποία μας οδήγησε από την πίστα στο αυθεντικό bungee jumping του AJ Hackett, για να παραδώσουμε ένα περιοδικό ιδιοχείρως στον AJ Ross και να του ζητήσουμε να πηδήξει ανάποδα από μια γέφυρα και να διαβάζει ενώ πέφτει.
Μαζέψαμε όσο περισσότερες εμπειρίες μπορούσαμε, είδαμε και ζήσαμε ό,τι ήταν δυνατό, αλλά το τοπίο του πιο αραιοκατοικημένου νησιού της Νέας Ζηλανδίας μας άφησε άφωνους. Αυτός ο τόπος, αυτό το τοπίο, η ανάσα και το θαύμα του, εδώ κάτω στην εσχατιά του κόσμου, μας έκανε να νιώσουμε τη δύναμη του Θεού.
Φτάνοντας στο Invercargill, λίγα είχαν απομείνει. Έτσι, αποφασίσαμε να συναντήσουμε τον Steve Muilwyk, τον τελευταίο μας συνδρομητή (και πιθανώς τον πιο απομακρυσμένο, 431 χλμ. μακριά από τον επόμενο) στο Stirling Point, το νοτιότερο σημείο της ηπειρωτικής Νέας Ζηλανδίας που μπορείς να προσεγγίσεις οδικώς.
Έρχεται με ένα εντυπωσιακό i30N, σε ένα φινάλε που φαίνεται σχεδόν τέλεια χορογραφημένο. Τραβάμε φωτογραφίες, παραδίδουμε τα τελευταία αντίτυπα του TG και παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής.
Δεν πρόκειται για μια συνηθισμένη δοκιμή ενός οικογενειακού SUV. Και το Santa Fe δεν είναι και τόσο εκλεπτυσμένο στην οδήγηση όσο η εξωτερική εμφάνιση και το εσωτερικό του. Αλλά, πραγματικά, το εκτιμώ.
Αυτά που πρέπει τα κάνει σωστά και όσον αφορά τον σχεδιασμό, την προσοχή που δείχνει στους επιβάτες του και την ευελιξία, δεν υπάρχει άλλο οικογενειακό αυτοκίνητο που να μπορεί να το ανταγωνιστεί στα λεφτά αυτά. Επιπλέον, αν μπορεί να αντέξει τις προκλήσεις της Νέας Ζηλανδίας, τότε σίγουρα θα αντέξει οτιδήποτε κληθεί να αντιμετωπίσει.
Συνολική απόσταση: 4.987 χλμ.
Κιλά περιοδικών που παραδόθηκαν: 12
Αβοκάντο που καταναλώθηκαν: 35
Λάθος ταχυδρομικά κουτιά που αφήσαμε περιοδικά: 2 (νομίζουμε)
Στιγμές που ήρθαμε κοντά στην καταστροφή: 3 (bungee, Skippers Canyon, Paddon’s laps).
