Το "form follows function" αποδίδεται στον αρχιτέκτονα Luis Sullivan, πατέρα του μοντερνισμού, που διαπραγματεύτηκε την αισθητική σε σχέση με την χρηστικότητα. Μια εξίσου μεγάλη φυσιογνωμία, η Gabrielle Bonheur Chanel, γνωστή με το απερίφραστο επώνυμο και για τον περίφημο οίκο, απάντησε και αυτή σε ερωτήματα -ενδυματολογικού- γούστου, χωρίς να παραβλέπει την εφαρμογή των απαντήσεων που έδινε. Κοντολογίς, τα κτίρια προορίζονται να κατοικηθούν και τα ρούχα να φορεθούν. Η "μορφή" είναι ο ατζέντης της καλαισθησίας και η "λειτουργικότητα" ο φορέας. Η θεωρία ταΐζει το μυαλό, η πράξη την καθημερινότητα και το δίπολο πρέπει να πατάει στο terra firma της απλότητας, γιατί στον αντίποδα καραδοκεί ο φτηνός εντυπωσιασμός.
Δεν θυμάμαι το αδρό χρονικό σημείο που το αυτοκίνητο παρέκκλινε επικίνδυνα από το ανεπιτήδευτο και η έννοια της αυτοκίνησης άρχισε να συνθλίβεται από την πολυπλοκότητα, τη φλυαρία και το μέγεθος. Αλλά, συνέβη. Και δεν έφταιξε η ηλεκτροκίνηση γι’ αυτό. Ο βερμπαλισμός είχε ξεκινήσει από νωρίς, για τους σωστούς και τους λάθος λόγους: την ασφάλεια και τους κακομαθημένους καταναλωτές, αντίστοιχα.
"...η έννοια της αυτοκίνησης άρχισε να συνθλίβεται από την πολυπλοκότητα, τη φλυαρία και το μέγεθος."
Η ενισχυμένη δομή του αυτοκινήτου, οι ζώνες παραμόρφωσης, οι αερόσακοι και τα συστήματα υποβοήθησης, χρειάστηκαν χώρο που δεν μπορεί να αποστερηθεί από τους επιβάτες. Και αυτοί, ήθελαν ανέσεις καθιστικού -μαζί με το καθιστικό- σε διαστάσεις που δεν ήταν πεπερασμένες και μεγαλώσαν μαζί με τις μεταφορικές ανάγκες. Κάπου στη μέση του ντόμινο, προστέθηκαν τα τουβλάκια της ψηφιοποιημένης ζωής και της απαίτησης να έχεις το home cinema του σπιτιού διαθέσιμο σε ρόδες. Και, κάπως έτσι, φτάσαμε στο Polo που είναι μεγαλύτερο από τις πρώτες γενιές του Golf.
Το προηγούμενο παράδειγμα θα λέγονταν περιπτωσιολογία, αν ήταν η εξαίρεση. Ε, δεν είναι.
Κάποιες φωνές λογικής που κάποτε ακούγονταν σαν βοές στην έρημο, έχουν αρχίσει να πληθαίνουν. Οι οθόνες, παρά το γεγονός ότι γνωρίζουν μέρες δόξας ελέω ηλεκτροκίνησης, έχουν αρχίσει να εγείρουν θέματα ασφάλειας και όλο και κάτι δειλές γνώμες διατυπώνονται σχετικά με τον εξορθολογισμό της τάσης. Η κορύφωση των SUV φαίνεται να ενοχλεί ακόμη και μερικές από τις ίδιες τις αυτοκινητοβιομηχανίες, υστερόβουλα, γιατί τους χαλάει τη ζαχαρένια των εκπομπών ρύπων, αλλά πάντως ενοχλεί. CEO’s αναρωτιούνται αν πρέπει να παρέχουν συστήματα υποβοήθησης που οι οδηγοί απενεργοποιούν πριν κλείσουν την πόρτα.
Απέναντι απ' όλα αυτά, τo Citroen Ami ήταν μια διασκεδαστική αποκάλυψη στην υπερειδική του ΟΑΚΑ. Αυτό το όχημα μικροκινητικότητας, το "μη αυτοκίνητο" με τα back-to-basics χαρακτηριστικά και τα 45 χλμ./ώρα τελικής ταχύτητας, ήταν το ίδιο κεφάτο με το i20 Ν, που ξεχώρισε από την ασυγκράτητη γκάμα του, τουλάχιστον στη διαδρομή του Αχλαδόκαμπου, όντας εξανθρωπισμένο σε μέγεθος, με τη στοιχειώδη οθόνη του, ένα θαυμάσιο χειροκίνητο κιβώτιο και την τόση-όση ισχύ. Δεν είχαν να αποδείξουν τίποτε σε κανέναν, πλην του οδηγού.
Υ.Γ. Προς επίρρωση των παραπάνω, το ντουλαπάκι στα Tesla ανοίγει από την οθόνη. Αλήθεια τώρα;
* Το editorial δημοσιεύτηκε στην έντυπη έκδοση του Top Gear που κυκλοφορεί στα περίπτερα
