Πονηρούληδες.
Η ιταλική αυτοκινητοβιομηχανία είχε πολλούς λόγους να παίζει το παιχνίδι των δημοσίων σχέσεων στα δάχτυλα: πανίσχυρα εργατικά συνδικάτα και ξακουστές μάρκες, σκάνδαλα και οικογένεια Ανιέλι, πολιτικές αστάθειες και κυβερνήσεις που δεν μακροημέρευαν, αλέγκροι χαρακτήρες και ευρωπαϊκός νότος, αυτοκινητικά πάθη και αγώνες, μεγάλο κομμάτι από την πίτ(σ)α του ΑΕΠ και τεράστιοι προϋπολογισμοί.
Το οικοδόμημα στηρίχτηκε σε έναν ακλόνητο φέροντα σκελετό, φτιαγμένο από σκυρόδεμα ευφυούς επικοινωνίας, οπλισμένου με αστείρευτα budget.
Η Ferrari, δεν είδε την εμπορική της αξία να τριπλασιάζεται από το 2015 (και την εισαγωγή της στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης), αφήνοντας πράγματα στην τύχη. Ωστόσο, ο μακαρίτης Sergio Marchionne, αρχιτέκτονας της απόσχισής της από τον όμιλο Fiat-Chrysler και μετέπειτα επικεφαλής της -που δεν μάσαγε ιδιαίτερα τα λόγια του-, παλινώδησε από το "You have to shoot me first" στο "We are dead serious about this" σε διάστημα μόλις ενός χρόνου. Η ύστερη δήλωσή του επιβεβαίωνε την παραγωγή ενός ανόσιου SUV, όταν η πρώτη το απέκλειε φλεγματικά.
Στα χρόνια που ακολούθησαν το επικοινωνιακό στραμπούληγμα του Marchionne, ζήσαμε για να δούμε τη Lamborghini να σπάει ταμεία με την Urus, την Aston Martin να κάνει ρελάνς με την DBX, την Porsche να απονέμει το χρυσό μετάλλιο της αγοράς στην Cayenne και την Macan να κάνει τα background vocals στην τελετή της απονομής.
Κι αυτοί που ξίνισαν με το νερό που αναμίχθηκε με το κρασί της "αυθεντικότητας", ήταν οι οπαδοί, όχι οι πελάτες. Ή αλλιώς, κανένας ιδιοκτήτης Aventador δεν έτρεξε στην πλησιέστερη έκθεση της Lamborghini ν' αφήσει παρακαταθήκη το αυτοκίνητό του, ουδείς κάτοχος 911 δεν ανέβασε αγγελία την GT3 του, κανείς πελάτης της Aston Martin δεν ξεφορτώθηκε την Vantage του διαμαρτυρόμενος. Όλοι οι υπόλοιποι, δυσφορήσαμε, επαναστατήσαμε στα πληκτρολόγια και κατακεραυνώσαμε τις μάρκες που τόλμησαν να μπασταρδέψουν τις γκάμες τους με υπέρβαρα SUV.
Αλλά είμαστε οπαδοί, όχι πελάτες, και, επιστρέφοντας στη Ferrari, οι μόνες F40, Enzo, Monza SP, F8 και SF90 που μπορούμε να έχουμε είναι σε αφίσα ή ψηφιακή φωτογραφία. Το αυτί του Maranello δεν θα ιδρώσει αν τις αποκαθηλώσουμε ή αλλάξουμε τα screen saver, αντίστοιχα.
Η Purosangue είναι πλεόν γεγονός, με σάρκα και οστά, αλουμίνιο και ανθρακονήματα, έναν 12κύλινδρο κινητήρα και κανενός είδους ηλεκτρικό αστείο και την παραγωγή των επόμενων δύο ετών sold out. Η Ferrari, χρησιμοποιεί το "FUV" (Ferrari Utility Vehicle) για το μοντέλο, αν και -ευτυχώς- όχι επίσημα. Όχι ακόμα τουλάχιστον. Το -όχι και τόσο εύηχο- αρκτικόλεξο είναι εκεί για να μας θυμίζει με παιδαριώδη τρόπο και μπόλικη έπαρση ότι αυτό δεν είναι ένα οποιοδήποτε SUV. Η δε επικοινωνιακή κατεργαργιά συνεχίζεται και στο ίδιο το όνομα του μοντέλου (purosangue: καθαρόαιμος), που διασκεδάζει τις εντυπώσεις και επιχειρεί να τοποθετήσει συνειρμικά την Purosangue στο ονομαστό lineup της εταιρίας.
Αλλά, όλα αυτά τα σταχυολογούμε οι οπαδοί, όχι οι πελάτες. Και, μεταξύ μας, θα έπρεπε να κάνουμε πάρτι που η Ferrari βούτηξε το χέρι της στο βάζο με το μέλι των SUV. Αν μας κόφτει για την αγωνιστική ομάδα της F1, για το εργασιακό μέλλον και το επόμενο 1-2 των Leclerc και Sainz, αν μας μέλλει η σχεδιαστική και μηχανολογική αρτιότητα του επόμενου μοντέλου παραγωγής, πρέπει να πετάμε τη σκούφια μας με την Purosangue. Γιατί, η Ferrari είναι επιχείρηση, όχι ευαγές ίδρυμα. Στόχος της είναι το κέρδος, όχι η συναισθηματική πληρότητα των οπαδών της. Και το R&D της θα χρηματοδοτηθεί από την Purosangue και όχι το δικό "μας", ακαδημαϊκό ενδιαφέρον για τη μάρκα και την ιστορία της.
Είναι ένα ανίερο SUV, αλλά είναι το δέντρο. Δες το δάσος.
