Θέλω να πιστεύω ότι ο Gordon Murray ξεκαρδίζεται στα γέλια με τους αυτοκινητικούς νεολογισμούς, αυτών που, του καταληκτικού συνθετικού "car” προηγούνται οι όροι "hyper” και "mega”. Όχι ότι τα απότοκα "hypercar” και "megacar” είναι κενά νοήματος, γιατί, στο τέλος-τέλος πως αλλιώς να προλογίσεις μια McLaren P1 και μια LaFerrari, μια Bugatti Chiron και ένα Koenigsegg Regera, αντίστοιχα. Είναι πολλά τα άλογα, μεγάλα τα βαλάντια, κι ακόμη μεγαλύτερη η ματαιοδοξία αυτών που θα τα ακουμπήσουν στο ταμείο και χρειάζεται κάτι πιο κορδωμένο από το στερημένο "supercar”.
Αλλά το μεγαλύτερο όλων, είναι το βάρος.
Γι' αυτό γελάει ο Gordon Murray, για να μην βάλει τα κλάματα με το quo vadis της αυτοκινητοβιομηχανίας.
Το βάρος είναι επιστήθιος φίλος της αδράνειας και η αδράνεια άσπονδος εχθρός των οδηγικών αρετών. Ο Νεύτωνας ήταν κατηγορηματικός με τον θεμελιώδη νόμο της μηχανικής, και, αν υπήρχαν αυτοκίνητα στην εποχή του, θα το δήλωνε υπεραπλουστευμένο αλλά και ξεκάθαρο: "Όσο πιο βαρύ είναι ένα μοντέλο, τόσο πιο εύκολα θα καταλήξει στο χωράφι”.
O θρόνος που κάθεται και βασιλεύει ο Gordon Murray, παρατηρώντας αφ' υψηλού την niche "αυτοκινητοβιομηχανία”, δεν του χαρίστηκε από κανέναν. Τον κέρδισε με το μαξιμαλιστικό μυαλό, τις μινιμαλιστικές βλέψεις σχετικά με το βάρος, και ενδιαμέσως με τις εμμονές του για την απαγωγή θερμότητας και την αρνητική άντωση. Στην ερώτηση "Και τώρα, τι ανάρτηση θα βάλουμε;” που τέθηκε επανειλημμένα όταν οι ίπποι άρχισαν να προσεγγίσουν επικίνδυνα τους 1000 ή να τους ξεπερνούν ανερυθρίαστα -λες και μιλούσαμε για χωματουργικά φορτηγά λατομείου- και τα κιλά έκαναν κόρτε στους δύο τόνους, η απάντηση του Murray ήταν πάντα η μειωμένη μάζα.
Σε έναν μη φαύλο κύκλο, τα λειψά κιλά πρόκριναν τη μηχανολογική απλότητα, που με τη σειρά της γέμιζε το άγιο δισκοπότηρο της ελαφρότητας. Και κάπως έτσι, τριάντα χρόνια μετά την McLaren F1 που δεν ντρόπιαζε το δεύτερο συνθετικό του ονόματός της, φτάσαμε στο -κατά δήλωση του Murray- "ultimate analogue supercar”.
Τo T.50, με τα διπλά ψαλίδια μπρος-πίσω βγάζει γλώσσα στην πολυπλοκότητα, με τα λιγότερα από χίλια κιλά του εμπαίζει την παχυσαρκία , με "μόλις” 650 άλογα λοιδορεί την υπερτροφία των ίππων, κάνει πλάκα στη LaFerrari με την υπέρτερη αναλογία βάρους/ισχύος και διαπομπεύει τις ηλεκτρικές υπερβολές με τον αριστουργηματικό 12κύλινδρο κινητήρα της Cosworth, του οποίου το όριο περιστροφής των 12.000 σ.α.λ. μιλάει απευθείας με τα μονοθέσια της Formula 1. Η λίστα της μετριοπάθειας δεν έχει τέλος, με τις ζάντες σεμνής διαμέτρου (19 και 20 ίντσες), το ατμοσφαιρικό του κινητήρα, το χειροκίνητο κιβώτιο, και το ασκητικό αμάξωμα, που η μοναδική του υστερία είναι ο ανεμιστήρας στο πίσω μέρος, ένα ακραίο μέσο που αγιάζεται από τον αεροδυναμικό σκοπό.
Το παιχνίδι "Ανακαλύψτε τις ομοιότητες με την αρχέτυπη McLaren” είναι ο πιο εύκολος γρίφος από καταβολής σπαζοκεφαλιών. Το τριθέσιο εσωτερικό, οι φειδωλές διαστάσεις, η ανεπιτήδευτη αλλά οξύνους σχεδίαση, είναι όλα εδώ για να θυμίσουν την επάρκεια της αειθαλούς F1, να επικαιροποιήσουν τις μανίες του Murray και υπογραμμίσουν την αμετάκλητη απόφασή του να επενδύσει στο είναι και όχι στο φαίνεσθαι.
Το Τ.50 ξεπούλησε μόλις δύο ημέρες μετά την παρουσίασή του, το 2020. Οι εκατό αγοραστές δεν πτοήθηκαν από το ιλιγγιώδες αντίτιμο των 2,5 και πλέον εκατομμυρίων ευρώ. Άλλωστε, αν όχι όλοι, σίγουρα οι περισσότεροι, ξέρουν πολύ καλά πως εξασφάλισαν έναν μελλοντικό πρωταγωνιστή των πλειστηριασμών, κρίνοντας -και- από τα 20,5 εκατομμύρια δολάρια που πέτυχε πρόσφατα μια McLaren F1 κάτω από το σφυρί του δημοπράτη.
Το T.50, θα είναι ένα βαρύ χαρτί. Ακριβώς επειδή ζυγίζει ελάχιστα.
