Μιλήσαμε με τον σχεδιαστή της Porsche 911 Ducktail

O Burst προσπαθεί να γίνει όσο πιο παραστατικός γίνεται. Παίρνει στα χέρια του την υπό κλίμακα ρέπλικα της 911 Carrera RS 2.7 και μου δείχνει το σημείο του αυτοκινήτου που είναι ακριβώς κάτω από εκεί που καταλήγει η μπροστινή κολόνα. "Εκεί έπρεπε να βρίσκεται κανονικά το κέντρο βάρους της 911, το οποίο βρισκόταν εδώ" λέει, μετακινώντας τον δείκτη του χεριού του στο σημείο του αυτοκινήτου που βρίσκεται μπροστά από τον πίσω άξονα.

O εμπνευστής της "ducktail" δε θα μπορούσε να το πει πιο εύστοχα: "Εκείνη την εποχή πίστευα ότι η συγκεκριμένη αεροτομή ήταν απλώς μια λύση σε ένα τεχνικό πρόβλημα. Μου πήρε πολύ καιρό για να συνειδητοποιήσω ότι είχαμε δημιουργήσει ένα σύμβολο". Με δεδομένο, όμως, ότι η 911 το 1972 δε βρισκόταν ακόμη στο σημείο να αποτελεί icon car, όπως συμβαίνει σήμερα, θα υπέθετε κανείς ότι η Porsche θα μπορούσε να λύσει το πρόβλημα αλλάζοντας τη σχεδίαση του μοντέλου στην επόμενη γενιά του. Ο Burst είναι κατηγορηματικός: "Ο επανασχεδιασμός της 911 απαιτούσε ένα χρηματικό ποσό που η Porsche δεν ήταν σε θέση να δαπανήσει εκείνη την περίοδο".

Ο Hermann Burst ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του το 1967 ως διπλωματούχος μηχανικός στο Ερευνητικό Ινστιτούτο Μηχανικής Αυτοκινήτων και Κινητήρων Οχημάτων (FKFS) του Πανεπιστημίου της Στουτγκάρδης, ένα από τα ελάχιστα της εποχής που διέθεταν αεροδυναμική σήραγγα. Ο Burst είχε ήδη από το 1969 γνωρίσει τον επικεφαλής αγώνων της Porsche, Peter Falk, ο οποίος βρισκόταν σε αναζήτηση ενός ικανού μηχανικού αεροδυναμικής για να βελτιώσει την ταχύτητα των αγωνιστικών αυτοκινήτων της εταιρείας.

Αρκετά σύντομα, σε ηλικία 29 ετών, ξεκίνησε να εργάζεται στο τμήμα μηχανοκίνητου αθλητισμού της Porsche και να βελτιώνει την αεροδυναμική των μοντέλων 917, 917 Can Am, 908-03 και 908-02. Περίπου δύο χρόνια αργότερα μετακινήθηκε στο τμήμα εξέλιξης, όπου ως ανώτερο μέλος της ομάδας ασχολήθηκε με τις δοκιμές και την ανάπτυξη του αμαξώματος για τα μοντέλα παραγωγής.

Το 1972 η 911 μετρούσε ήδη οκτώ χρόνια παρουσίας στην αγορά και το feedback που έφτανε στην Porsche από τους κατόχους της δεν ήταν και το καλύτερο δυνατό. Τα παράπονα για προβλήματα αστάθειας του αυτοκινήτου στις υψηλές ταχύτητες ήταν αρκετά συχνά, προκαλώντας έντονο προβληματισμό στους ανθρώπους της γερμανικής εταιρείας. Ο επικεφαλής ανάπτυξης της Porsche, Helmuth Bott, ζήτησε από τον Burst να ασχοληθεί με το ζήτημα της άντωσης της 911, η οποία, όντας πολύ υψηλή, προκαλούσε τη νευρική συμπεριφορά του αυτοκινήτου. Μαζί με τον συνάδελφό τους Tilman Brodbeck και τον στυλίστα Rolf Wiener επινόησαν την πίσω αεροτομή, πιο γνωστή ως "ducktail" (ουρά πάπιας), η οποία έμελλε να αποτελέσει σημείο καμπής στην ιστορία όχι μόνο της 911, αλλά και της αυτοκίνησης γενικότερα.

Tα επιτεύγματα του Burst περιλαμβάνουν, εκτός από την εξέλιξη της 911 Carrera RS 2.7, παραλλαγές της 917, της 908-03 και της 959. Επίσης, εργάστηκε στη δημιουργία πλήρως γαλβανισμένου αμαξώματος για τα μοντέλα της Porsche και πειραματίστηκε με το αμάξωμα από αλουμίνιο και την ενσωμάτωση αερόσακων. Για την 964 ο Burst και η ομάδα του ανέπτυξαν για πρώτη φορά ένα πλήρως επενδεδυμένο κάτω μέρος του αμαξώματος και μία πίσω αεροτομή που εκτεινόταν αυτόματα σε ταχύτητες άνω των 80 km/h. Μέχρι το 1992, οπότε και ολοκλήρωσε την καριέρα του στην Porsche, ο Burst εργαζόταν ως επικεφαλής ανάπτυξης αμαξωμάτων στο Βέισαχ.

* Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην έντυπη έκδοση του Top Gear Magazine που κυκλοφορεί στα περίπτερα