Την τελευταία διετία διαβάζεις αρκετά συχνά για μικροκινητικότητα. Η αλήθεια είναι πως οι κυκλοφοριακές συνθήκες που επικρατούν στα μεγάλα αστικά κέντρα, καθιστούν επιτακτική την ανάγκη για εναλλακτικούς τρόπους μετακίνησης.
Μεταξύ των διάφορων ηλεκτρικών δίκυκλων, τρίκυκλων και κάθε λογής "έξυπνων" λύσεων που εμφανίζονται καθημερινά, το Mazda Suitcase Car μοιάζει σχεδόν προϊστορικό. Παρ' όλα αυτά, το ξεχωριστό αυτό δημιουργήμα των αρχών της δεκαετίας του '90 αξίζει σίγουρα τη θέση του στην ιστορία της μικροκινητικότητας.
Τότε, η ιδέα ενός φορητού, άμεσα αξιοποιήσιμου προσωπικού μεταφορικού μέσου ήταν πραγματικά επαναστατική. Οι άνθρωποι είχαν φυσικά μοτοσυκλέτες, ποδήλατα και πατίνια, όμως κανένα από αυτά δεν ήταν αρκετά συμπαγές ώστε να μεταφέρεται σαν χειραποσκευή.
Εκτός κι αν κάποιος ήταν τόσο ελαφρύς, ώστε να καβαλήσει κυριολεκτικά τη βαλίτσα του στο αεροδρόμιο.
Σε αυτό ακριβώς το κενό απάντησε η Mazda, προτείνοντας μια δική της εκδοχή. Το Mazda Suitcase Car. Παρά την ονομασία του, δεν ήταν αυτοκίνητο αλλά ένα μικρό τρίκυκλο, φτιαγμένο από εξαρτήματα pocket bike και προσαρμοσμένο έτσι ώστε να χωρά στο μεγαλύτερο σκληρό κέλυφος μιας Samsonite.
Το Suitcase Car δεν προοριζόταν ποτέ για παραγωγή. Ήταν αποτέλεσμα ενός εσωτερικού διαγωνισμού δημιουργικότητας, του Fantasyard, που διεξαγόταν μεταξύ 1989 και 1991 στα κεντρικά της Mazda στη Χιροσίμα.
Επτά μηχανικοί από το τμήμα δοκιμών και έρευνας χειροκίνητων κιβωτίων συνεργάστηκαν με περιορισμένο προϋπολογισμό, για να δημιουργήσουν μια λύση προσωπικής μετακίνησης, κυρίως για χρήση σε αεροδρόμια.
Το αποτέλεσμα ωστόσο ήταν εντυπωσιακό. Ένα όχημα που μπορούσε να συναρμολογηθεί σε λιγότερο από ένα λεπτό χωρίς εργαλεία και να αναπτύξει ταχύτητα έως 30 km/h.
Όλα τα εξαρτήματα, ο κινητήρας, τα χειριστήρια και οι τροχοί, χωρούσαν μέσα στην βαλίτσα διαστάσεων 57x75 εκατοστών, η οποία μπορούσε να μεταφερθεί σαν κανονική, αλλά βαριά αποσκευή, καθώς ζύγιζε 32 κιλά.
Ο δίχρονος κινητήρας των 33,6 κ.εκ. απέδιδε 1,7 ίππους, αρκετούς για να μετακινήσουν τον αναβάτη με αξιοπρεπή ταχύτητα για τα δεδομένα και την αρκετά τολμηρή εργονομία της κατασκευής. Το πρώτο πρωτότυπο διέθετε ένα απλό πλαστικό κάθισμα και ενσωματωμένο ρεζερβουάρ, χωρίς φώτα ή φλας.
Το project κέρδισε τον διαγωνισμό και σύντομα απέκτησε παγκόσμια δημοσιότητα. Η Mazda, κατανοώντας την επικοινωνιακή του αξία, παρήγγειλε δύο ακόμη βελτιωμένες εκδοχές για τις αγορές ΗΠΑ και Ευρώπης, τα οποία διέθεταν φώτα, κόρνα, διαφορικό και διαφορετικούς χρωματισμούς.
Ευτυχώς που έγινε αυτό, καθώς το αρχικό πρωτότυπο καταστράφηκε κατά λάθος λίγο καιρό αργότερα. Το αμερικανικό μοντέλο εμφανίστηκε στο Σαλόνι Αυτοκινήτου της Νέας Υόρκης το 1992 και είχε πρωταγωνιστήσει ακόμη και στο Times Square για φωτογράφιση του Associated Press.
Το 1994 έκανε μια δίλεπτη εμφάνιση στο "The Oprah Show", μια ένδειξη της εκρηκτικής δημοσιότητας που γνώριζε. Στην Ευρώπη, η έκδοση παρουσιάστηκε στο Σαλόνι της Φρανκφούρτης το 1991, δίπλα στο θρυλικό 787B, το πρώτο ιαπωνικό αγωνιστικό που κέρδισε το Le Mans.
Παρότι το Mazda Suitcase Car δεν δημιουργήθηκε ως μέσο προώθησης, ούτε σχεδιάστηκε ως πραγματικό προϊόν, παραμένει μια χαρακτηριστική απόδειξη δημιουργικότητας και μηχανολογικής φαντασίας.
Σήμερα, ανάμεσα στις δεκάδες έξυπνες λύσεις μικροκινητικότητας που κυκλοφορούν, η πρόταση της Mazda δικαιούται να αναγνωριστεί ως ένας αληθινός πρωτοπόρος.
