Πάντοτε απορούσα με όλους εκείνους που εκστασιάζονται με τα κλασικά αυτοκίνητα. Το δηλώνω ευθαρσώς εξαρχής. Δεν τρελαίνομαι για τα παλιά αυτοκίνητα. Όχι πως έχω πρόβλημα με οτιδήποτε παλιό. Αντιθέτως. Τα παλαιωμένα κρασιά μου αρέσουν πολύ. Θεωρώ πως σε κάποιες περιπτώσεις, χρειάζεται το μαγικό άγγιγμα του χρόνου ώστε να ανοίξουν οι πύλες του παραδείσου. Επιπλέον, ένα σε απόλυτες τιμές καλό κρασί, είναι βέβαιο πως θα βελτιωθεί με τον χρόνο. Ακόμη και κάποιος φανατικός συλλέκτης αυτοκινήτων, νομίζω πως δεν θα σκεφτεί να υποστηρίξει το ίδιο για τα αντικείμενα της συλλογής του και δεν αναφέρομαι φυσικά στην τιμή που μπορεί να πιάσει ένα μοντέλο -όπως η Porsche 911 Carrera RS 2.7 του 1972- στην επόμενη δημοπρασία.
Οπότε ναι, η ιδέα του να βρεθώ πίσω από το τιμόνι ενός μοντέλου ηλικίας μισού αιώνα, δεν θα με κάνει να χάσω τον ύπνο μου, ανυπομονώντας να γίνει πράξη. Ακόμη κι αν μιλάμε για την Porsche 911 Carrera RS 2.7 του 1972; Εντάξει, εδώ αντιλαμβάνεσαι πως μιλάμε για χτύπημα κάτω από τη μέση. Οτιδήποτε έχει το όνομα Porsche, αποκτά αυτομάτως διαφορετική βαρύτητα στο χρηματιστήριο αυτοκινητικών αξιών του εγκεφάλου σου. Αν τώρα τυχαίνει η ονομασία να περιλαμβάνει και το 911, τότε έχεις να κάνεις με ένα από τα διαχρονικά blue chips στο χώρο των τεσσάρων τροχών.
Για να μην μακρυγορώ, το βράδυ πριν από την προγραμματισμένη επαφή μου με το μοντέλο που έμελλε να αλλάξει την ιστορία της κατηγορίας των σπορ αυτοκινήτων, βρέθηκα δίπλα σε έναν Πολωνό συνάδελφο, από έντυπο που έχει ως αποκλειστικό αντικείμενο την παρουσίαση κλασικών μοντέλων. Ο ενθουσιασμός του ήταν τέτοιος, που δεν τόλμησα καν να υποννοήσω πως δεν τον συμμερίζομαι. Και το θέμα ήταν πως δεν υπήρχε μαζί και κάποιος άλλος συνάδελφος από την Ελλάδα για να σώσει την παρτίδα.
Το ντεμπούτο της 911 που προοριζόταν για τον κόσμο των αγώνων, έγινε τον Οκτώβριο του 1972 στο Σαλόνι Αυτοκινήτου στο Παρίσι. Είναι η πρώτη 911 που φέρει στο αμάξωμά της το όνομα Carrera και αποτελεί το ταχύτερο γερμανικό σπορ μοντέλο παραγωγής την εποχή εκείνη. Χαρακτηριστικό της γνώρισμα, η μεγάλη πίσω αεροτομή ή ducktail (ουρά πάπιας), που πλέον αποτελεί σήμα κατατεθέν της 911. Στην έκδοση Sport, είχε βάρος μόλις 960kg και ισχύ 210 ίππων. Ικανά για να της δώσουν εξαιρετικές επιδόσεις ανεξαρτήτως εποχής.
Όλα τα ξεχωριστά αντικείμενα ή γεγονότα βέβαια, έχουν μια συναισθηματική αξία. Η αποτίμηση αυτής της αξίας στη συνείδηση του καθενός, σχετίζεται άμεσα με το αν τα έζησε στις δόξες τους. Είναι διαφορετικό πράγμα να διαβάζεις για το Woodstock και διαφορετικό να έχεις βρεθεί εκεί. Κάπως έτσι και ένα μοντέλο όπως η 911, μπορεί να σε συγκινεί γι' αυτό που είναι σήμερα, αλλά σου είναι δύσκολο να ταυτιστείς συναισθηματικά με μια Carrera RS 2.7 των 70s, εκτός κι αν διανύεις την 7η δεκαετία της ζωής σου. Με αυτές τις σκέψεις να κυριαρχούν στο μυαλό μου, έρχομαι face to face με την λευκή Porsche με τις πράσινες ζάντες, που συμπληρώνει φέτος μισό αιώνα ζωής με την Porsche να κατασκευάζει για την περίσταση 1.250 αντίτυπα -που είναι ήδη sold out- την 911 Sport Classic.
H κίτρινη εκδοχή που βρίσκεται παρκαρισμένη ακριβώς δίπλα, δεν είναι άλλη από την έκδοση Touring. Τα πιο άνετα μπροστινά καθίσματα, η παρουσία -υποτυπωδών- καθισμάτων πίσω, και η ύπαρξη ρολογιού, ραδιοφώνου και μοκέτας στο πάτωμα, ήταν ο έξτρα εξοπλισμός που έκοβε 5km/h τελικής ταχύτητας (240 αντί για 245), πρόσθετε μισό δευτερόλεπτο στην επιτάχυνση 0-100km/h (6,3 αντί για 5,8) και 115kg στο βάρος. Η παραγωγή της έκδοσης Sport περιορίστηκε στα 200 αντίτυπα (συν 17 που προορίζονταν για αγωνιστική χρήση), ενώ η Touring κατασκευάστηκε σε 1.308 κομμάτια, αντί των 500 που ήταν ο αρχικός σχεδιασμός.
Η είσοδός σου στο εσωτερικό και των δύο είναι εύκολη υπόθεση, η ιδανική θέση οδήγησης όχι. Ενδιαφέρει κανέναν; προφανώς όχι. Γυρίζεις το κλειδί και ο 6κύλινδρος κινητήρας boxer έρχεται στη ζωή, έτοιμος να αρχίσει να σου αποκαλύπτει πτυχές του μύθου. Το σημαντικότερο, είναι πως αυτό για το οποίο μέχρι τώρα μπορούσες μόνο να διαβάσεις, πλέον μπορείς να το ακούσεις να σου μιλάει στα δάση που βρίσκονται ακριβώς έξω από τη γενέτειρά του. Ο αέρας της γερμανικής εξοχής, αναμειγνύεται με τη μυρωδιά της βενζίνης και τον ήχο που έρχεται από τον κινητήρα, ο οποίος βρίσκεται τοποθετημένος λίγο πιο πίσω από την πλάτη σου.
Το τιμόνι σου θυμίζει πως ήταν η ζωή πριν την ηλεκτρική υποβοήθηση και το κιβώτιο, πώς ήταν τότε που η οδήγηση ενός αυτοκινήτου είχε ως προϋπόθεση τη συμμετοχή σου. Δηλαδή αν είχε PDK δεν θα συμμετείχες; Δεν έχω πρόθεση να μπω σε debate με αντικείμενο τα χειροκίνητα και τα αυτόματα κιβώτια. Αυτό που λέω απλώς, είναι πως ανεξαρτήτως του ρυθμού που κινείσαι, το χειροκίνητο κιβώτιο απαιτεί τη συμμετοχή σου σε μεγαλύτερο βαθμό απ' ότι ένα αυτόματο.
Τώρα αν πω ότι παρατήρησα σημαντικές διαφορές μεταξύ Sport και Touring, θα πω ψέμματα και δεν θέλω. Ίσως αν είχα τη δυνατότητα να ζήσω μαζί τους περισσότερο, να έβρισκα. Όμως υπό αυτές τις συνθήκες, είναι τόσα πολλά αυτά που έχεις να διαχειριστείς σε επίπεδο σκέψεων και εμπειριών, που κάποια πράγματα δεν είναι εύκολο να γίνουν άμεσα αντιληπτά.
Βγαίνοντας από την 911 Carrera RS 2.7, ένα μοντέλο μεγαλύτερο σε ηλικία από εμένα, το βλέμμα μου έπεσε πάνω σε μια Taycan. Πέριξ της Στουτγκάρδης, η επαφή σου με μοντέλα της Porsche είναι τόσο συχνή, όσο είναι στην Αθήνα με Yaris. Το χθες με το αύριο της Porsche λοιπόν. Ο ήχος της 911, οποιασδήποτε 911, έχει πολλά πρόσωπα. Κάποιες φορές είναι απλά ένα γουργουρητό. Κάποιες άλλες βρυχηθμός και όσο ανεβαίνουν οι στροφές, στριγγλιά. Στην Taycan αντιθέτως, όπως και σε κάθε ηλεκτρικό μοντέλο, δεν υπάρχει ήχος. Κι αν υπάρχει, είναι virtual. Τελικά, ίσως πρέπει να έχεις δημιουργήσει πολύ θόρυβο, για να περάσεις στην απόλυτη ησυχία.