Ταξίδι στο κέντρο της γης

To φυσικό φως μόλις και μετά βίας φτάνει στο πρώτο υπόγειο, για τα άλλα τρία, ούτε λόγος. Οι λάμπες φθορισμού προσποιούνται ότι είναι φωτιστικά σώματα. Οι τοίχοι, οι κολώνες και τα ταβάνια με το εμφανές μπετόν (γιατί, ποιος χρειάζεται τον καλλωπισμό του σοβά σε ένα πάρκινγκ;) ρουφάνε φως και διαχέουν σκοτάδια. Και ποιος ξέρει τι κρύβουν οι γωνίες κάτω από το παχύ στρώμα αιθάλης.

Τα ντουβάρια προτάσσουν τα κόντρα λάστιχα σαν ασπίδες έναντι των ατζαμήδων, ένα Autobianchi A112 χωρίς πινακίδες ευγνωμονεί τον φιλόστοργο ιδιοκτήτή του, σε μια γωνία ένας καλοσυντηρημένος, παλιός σκαραβαίος αδημονεί για την επόμενη ευκαιρία του στο ήλιο, και μερικές δεκάδες στερεοτυπικά αυτοκίνητα δεν ανυπομονούν καθόλου για την προσεχή εργάσιμη μέρα.

Και στο μέσον όλων αυτών βρίσκεται ο Βασίλης Σπανός, ο βασιλιάς του σκότους. Που κυριολεκτεί όταν λέει "με κλειστά τα μάτια”. Που δίνει νέο νόημα στον όρο "απ' έξω κι ανακατωτά”. Που επί 17 συναπτά έτη ανεβοκατεβαίνει τις τέσσερις περιστροφικές ράμπες (δεξιόστροφες στην κάθοδο και τούμπαλιν) και έχει διανύσει περισσότερες από 70.000 χιλιόμετρα, ή αλλιώς, περίπου δύο indoor πλήρεις γυροβολιές της γης.

Όταν, πριν από μερικά χρόνια, κάποιος αμφισβήτησε το ακραίο της επιδεξιότητάς του, αποδέχτηκε την πρόκληση και οδήγησε από το τέταρτο υπόγειο μέχρι την έξοδο στην επιφάνεια του εδάφους, με δεμένα μάτια και -με τον φόβο να φυλάει τα έρμα- το δικό του αυτοκίνητο. Άλλωστε, μπορεί να καυχιέται, γιατί "Δεν έχω κάνει ποτέ ζημιά, ούτε μια γρατσουνιά”, σε ένα οργανωμένο χάος χιλιάδων μετακινήσεων και μπρος-πίσω αυτοκινήτων. Και, αυτό ακριβώς το modus operandi, η αποτελεσματικότητα και η σβελτάδα, μπορούν να κάνουν τη διαφορά μεταξύ εύρυθμης λειτουργίας και μποτιλιαρισμένης εισόδου τις ώρες αιχμής, στο πάρκινγκ που βρίσκεται σε "στρατηγικό” σημείο στο κέντρο της Αθήνας, εκεί που χτυπάει -και- η δικηγορική καρδιά της πρωτεύουσας.

Η επάρκεια του Βασίλη (και όχι μόνο), σε έναν ανεπιτήδευτο σταθμό αυτοκινήτων παλαιάς κοπής, χωρίς τσίλικη τσιμεντοκονία και βιομηχανικούς ανελκυστήρες, είναι η απάντηση στην άκρατη αυτοματοποίηση. Μια περίπτωση "man versus machine”, που η ανθρώπινη αποτελεσματικότητα υπερέχει, ακόμη κι όταν το περιβάλλον είναι o εφιάλτης των logistics. Υπάρχει υπερβολή στο προηγούμενο; Το δίχως άλλο. Ωστόσο, το περιστατικό που ο Βασίλης ρυμούλκησε από το τέταρτο υπόγειο ένα αυτοκίνητο με βλάβη, οδηγώντας ένα άλλο συμβατικό, τετρακίνητο μοντέλο, στα στενά και το ημίφως των υπογείων, ήταν (παραφράζοντας ανίερα τον Neil Armstrong στον σεληνιακό του περίπατο) μια μικρή μετακίνηση για τον άνθρωπο, αλλά ένα μεγάλο άλμα για τους "παρκαδόρους”.

Φωτογραφίες: Παναγιώτης Ντάνος