Ταξιδεύοντας με ηλεκτρικό αυτοκίνητο: Drive Mode "Ικαρία"

Σήμερα κάποιοι πιάνουν τον Μάη και κάποιοι άλλοι το τιμόνι. Ή σχεδόν, όπως θα δεις παρακάτω. Ο άνθρωπος ασχολείται εδώ και αιώνες με το ερώτημα αν υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο, όμως η αλήθεια είναι πως μπορείς να ξεκινήσεις από πιο απλά ζητήματα. Όπως το αν υπάρχει ταξίδι με ηλεκτρικό αυτοκίνητο.

Οι εταιρείες κάνουν ότι μπορούν για να γίνει το όνειρο πραγματικότητα, όμως μέχρι στιγμής αυτό δεν είναι αρκετό. Ναι, οι αυτονομίες βελτιώνονται, αλλά δεν έχουν φτάσει ακόμη στο επίπεδο να σου επιτρέψουν να αδιαφορείς για τους σταθμούς φόρτισης που υπάρχουν(;) στη διαδρομή σου.

Αλλά για να μην σε κρατάω σε αγωνία, θα ξεκινήσω από την απάντηση. Ναι, υπάρχει ταξίδι με ηλεκτρικό αυτοκίνητο και μάλιστα ξέγνοιαστο. Αλλά σε μια διαφορετική κοινωνία. Αν κάτι χαρακτηρίζει τον άνθρωπο της μεγαλούπολης, αυτό είναι το άγχος. Και όταν κάποιος έχει άγχος, συνήθως βιάζεται. Όλοι το ξέρουν αυτό. Ε, λοιπόν, πάρτο απόφαση. Η βιασύνη στο τιμόνι ενός ηλεκτρικού αυτοκινήτου που κινείται στην Εθνική οδό, απαγορεύεται.

Ξεκινάω την πρωτομαγιάτικη περιπέτεια, με την μπαταρία του XC40 Recharge στο 92%. Αυτονομία 310km γράφει η οθόνη. Η Λάρισα φαντάζει άπιαστο όνειρο. Δεν έχω επιχειρήσει ξανά κάτι παρόμοιο, οπότε θα πάω συγκρατημένα και βλέπουμε. Κάπου πήρε το μάτι μου πως η NRG έχει εγκαταστήσει στο Rest Area Αταλάντης έναν σουπερ ουάου (υπερ)ταχυφορτιστή 180kWh. Τι είναι η Αταλάντη, 120km δρόμος. Επειδή όμως οι αυτονομίες στα ηλεκτρικά, είναι σαν τις ονομασίες των μοντέλων της Mercedes, που άλλο διαβάζεις στο πίσω μέρος και άλλο είναι στην πραγματικότητα, ξεκινάω το ταξίδι με 90km/h και στη δεξιά λωρίδα.

Τα πάντα είναι θέμα συνήθειας. Ναι, θα σε περνάνε όλοι. Ε και; Εσύ έχεις την πολυτέλεια να ασχοληθείς με άλλα πράγματα. Όπως το σύστημα Pilot Assist της Volvo, που αποτελεί ένα εισαγωγικό μάθημα για τον κόσμο της αυτόνομης οδήγησης. Ενδιαφέρον ακούγεται. Και το καλύτερο είναι πως λειτουργεί και στην πράξη. Διατηρεί την προκαθορισμένη από εσένα ταχύτητα, φρενάρει και επιταχύνει ξανά σε περίπτωση που κάποιος άλλος βρεθεί μπροστά σου (καλά, με 90km/h στην εθνική, μην περιμένεις να βρεις και πολλούς που να κινούνται πιο αργά…), και το τιμόνι ακολουθεί μόνο του τη χάραξη του δρόμου. Όμως παρά την διάσταση της αυτονομίας, το αυτοκίνητο θέλει να νιώθει την παρουσία σου. Κάθε περίπου 10sec, σου ζητάει επιτακτικά να βάλεις τα χέρια σου στο τιμόνι, ως έμπρακτη απόδειξη πως δεν έχεις πάει στις πίσω θέσεις για καφέ.

Σόρι, αλλά ο ήχος ενός βομβητή ανά 10sec που μου υπενθυμίζει πως πρέπει να κάνω πως οδηγώ, ώστε το αυτοκίνητο να οδηγεί για εμένα, δεν μου φαίνεται και τόσο ξεκούραστο ή ωραίο σαν ιδέα. Μέχρι να έρθει η στιγμή που η επιγραφή "Προσέχω το δρόμο και όχι το κινητό" στα μάτριξ της Εθνικής οδού γίνει πασέ, από εμένα είναι όχι.

Βρίσκομαι στο ύψος της Υλίκης. Μπορεί να έχουν περάσει 45΄ από την ώρα που ξεκίνησα, αλλά την οικονομία στην κατανάλωση ρεύματος, θα την ζήλευε και ο Γιάννης Τσιγκρής. Διακόσια ογδόντα χιλιόμετρα αυτονομία, ενώ στην πραγματικότητα έχω διανύσει πάνω από 70 km. Τελικά γίνονται και θαύματα; Στις στροφές της Υλίκης  με προσπερνάει φορτηγό που γράφει πίσω "Σπίτι μου όπου νυχτώσει". Καλό. Στο πίσω μέρος του XC40 θα μπορούσε να γράφει "Σπίτι μου όπου τελειώσει". Η μπαταρία…

Αυξάνω την ταχύτητα στα 100km/h σταθερά. Η κατανάλωση ρεύματος αυξάνεται παραπάνω απ’ ότι δικαιολογούν τα 10 επιπλέον χιλιόμετρα ταχύτητας, αλλά κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να έχεις κατα νου όταν οδηγείς ηλεκτρικό αυτοκίνητο. Με τον σταθμό της Αταλάντης να βρίσκεται περίπου 20km μακριά και την αυτονομία στα 250km, είμαι έτοιμος να προχωρήσω σε μια επαναστατική πράξη. Τέρμα γκάζι, το XC40 τινάζεται μπροστά δίνοντας στην ηλεκτρική ενέργεια τη δυνατότητα να δείξει τα δόντια της στους τριγύρω. Γατάκια... καμία κατάχρηση στο γκάζι δεν είναι πλέον ικανή να μου στερήσει τη δυνατότητα να φτάσω στον ταχυφορτιστή. Τα 20km απόστασης, αφαίρεσαν περίπου 50 από εκείνα της αυτονομίας, δείχνοντας με τον πιο σαφή τρόπο πως κάθε νόμισμα, έχει δύο όψεις. Je m’en fous. Χαρίζει η ομάδα.

Με την μπαταρία στο 52% το Volvo μπαίνει στην πρίζα. Παρατηρώ εκείνους που σταματάνε στις αντλίες βενζίνης. Γιατί βιάζονται τόσο; Εγώ λέω να μείνω για καφέ. 49 λεπτά ήταν η εκτίμηση του φορτιστή για να φτάσει η μπαταρία στο 100%, αλλά από το 90% και μετά, η φόρτιση γίνεται με ρυθμούς Wallbox 11 kWh. Μέχρι εκεί φτάνεις αέρα. Ούτε τον καφέ σου δεν προλαβαίνεις να πιεις. Μα καλά, άγχος και στον καφέ;

Ενημερωτικά πάντως, η εφαρμογή "incharge" είναι απλούστατη και πρακτικότατη. Α, και για να επιστρέψω στα δικά μας, με τιν τιμή της 95άρας αμόλυβδης στα 2,14 ευρώ, με τα 17 ευρώ που μου κόστισε το ρεύμα, θα είχα βάλει κάτι λιγότερο από 8lt και θα ήμουν και ευχαριστημένος αν έκανα 100km με αυτά.

Με την Λάρισα στα 200+ km πλέον δεν ανησυχώ. Ξέρω ότι θα έχω τη δυνατότητα να πάω ακόμη και με 130km/h αν γουστάρω. Εντάξει, όχι συνεχώς, αλλά όταν αισθανθώ πως "Αρκετά ανέχτηκα τη ζωή στα 90km/h". Ναι, έφτασα στη Λάρισα και μπορώ να πω χωρίς τύψεις ή ενοχές, πως ευχαριστήθηκα τη διαδρομή. Πόσο συχνά θα μπορούσα να την επαναλάβω με τους ίδιους όρους; Μάλλον όχι πολύ. Γιατί δυστυχώς, έχω άγχος. Η ηλεκτροκίνηση είναι ιδανική -τουλάχιστον αυτή τη στιγμή- για εκείνους που έχουν λύσει τα προβλήματα τους και ο χρόνος έχει αποκτήσει άλλη διάσταση στο μυαλό τους. Είμαι τόσο βέβαιος γι’ αυτό, που αν είχα τη δυνατότητα θα το αποδείκνυα στην πράξη, επιτρέποντας την κυκλοφορία αποκλειστικά ηλεκτρικών οχημάτων στο νησί της Ικαρίας. Και μετά θα τα λέγαμε...