To Top Gear εγκαινιάζει το σημαντικότερο πνευματικό project στην σύντομη ιστορία του. Το Office Fights! Πέντε μπαρουτοκαπνισμένοι συντάκτες αυτοκινήτου, όλοι τους petrolheads, άλλα τόσα διαφορετικά μυαλά, μισή παρά μια ντουζίνα πένες (όλοι αυτοί είναι οι ίδιοι, ε;), τα μέλη του editorial team που αμιλλώνται σε έμπνευση καθημερινά, ήρθε η ώρα να πάρουν θέση στο -καυτό, από το φως της ανάστασης- θέμα των ημερών.
Κανείς δεν θα κερδίσει τίποτα. Κανένας από εμάς δεν θα γίνει σοφότερος, ούτε και συ που το διαβάζεις, βεβαίως. Αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες μπροστά στο γεγονός ότι θα βρούμε μια –ακόμη- αφορμή να παλιμπαιδίσουμε.
Ένεκα του Πάσχα λοιπόν, καλούμαστε να επιλέξουμε το "Αυτοκίνητο της Ανάστασης”, ένα project με βραχύβια βαρύτητα, δεν είναι δα και το βαρύτιμο καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους "Αυτοκίνητο της Χρονιάς”. Διαλέγουμε, λοιπόν, το μοντέλο με το οποίο θα θέλαμε να πάμε στην εκκλησία το Σάββατο το βράδυ. Δεν υπάρχουν περιορισμοί, αστερίσκοι, ψιλά γράμματα. Αυτό έλειπε να βάλουμε όρια στα όνειρα.
Σε κάθε περίπτωση, σου ευχόμαστε ολόψυχα, χρόνια πολλά με υγεία, ευτυχία και χιούμορ.
Γιάννης Τσάκαλος
Η Ανάσταση έχει πολλαπλούς συμβολισμούς και ένας από αυτούς είναι να επιτυγχάνεις το ακατόρθωτο. Όταν ήμουν μικρός σκεφτόμουν πώς θα γίνει να μην σβήσει το κερί γυρνώντας από την Ανάσταση ενώ είσαι σε cabriolet, με την οροφή ανοιχτή. Generation X, σημαίνει ότι τα cabriolet που κυκλοφορούσαν την εποχή που ήμουν παιδί όχι απλά θα έσβηναν το κερί αλλά ακόμα και πυρκαγιά στην Καλιφόρνια -ενώ σίγουρα θα σου άφηναν και μια ωραιότατη ψύξη. Όχι πια, οι εποχές πέρασαν και εγώ θέλω πάω στην Ανάσταση με μια BMW σειρά 4 cabrio και θα νιώσω σαν τον μυθικό ήρωα του Initial D που κατάφερε να μεταφέρει τόφου, κάνοντας drift σε ορεινή διαδρομή της Ιαπωνίας, χωρίς να χυθεί η άλμη.
Γιάννης Τσιγκρής
Για οδηγική Ανάσταση κλείνω τα μάτια και ονειρεύομαι υγρά καύσιμα που οικουμενικά προσφέρονται σε τιμές Σαουδικής Αραβίας. Στο "Δεύτε λάβετε..." το άγιο φως έχει την μορφή ενός GR86, γιατί η ουσία τής οδήγησης είναι αίσθηση και όχι ένα τσούρμο άλογα σε ταχύ μεν αλλά ανούσιο αποτέλεσμα. Στο πάρα πέντε όμως της στιγμής με το κερί στο χέρι, καθοδόν για προαύλιο χώρο κατάνυξης, αρκεί ένας "φίλος" με επώνυμο Citroen. Γιατί Ami; Γιατί κινείσαι σιωπηλά, κάνεις εντύπωση, δεν ενοχλείς, δεν αμαρταίνεις, φτιάχνεις τη διάθεση εσού και των παρατηρητών σου. Παρκάρεις σχεδόν στο ιερό της εκκλησίας, η φλόγα στο κερί του διπλανού σου ρυπαίνει σε αντίθεση με τη γαλλική κάψουλα και τα 45 km/h της τελικής του ταχύτητας, είναι υπεραρκετά για να μην κρυώσει η μαγειρίτσα.
Βαγγέλης Φακατσέλης
Έφτασε λοιπόν η στιγμή της Ανάστασης. Όσο κι αν σκεφτείς, δύσκολα θα βρεις άλλη περίσταση κατά την οποία τόσοι πολλοί άνθρωποι, συρρέουν στον ίδιο χώρο (εν προκειμένω στο προαύλιο μιας εκκλησίας) μέσα σε 10-15' και αποχωρούν μαζικά από αυτόν ελάχιστα λεπτά αργότερα, λες και έχει δοθεί εντολή άμεσης εκκένωσης του χώρου. Η προφανής επιλογή προσέγγισης είναι τα πόδια, αλλά αν θα έπρεπε για κάποιο λόγο να φτάσω ως εκεί με αυτοκίνητο, νομίζω πως ένα Smart Crossblade θα ήταν μονόδρομος. Δες το πρακτικά: Χρειάζεσαι κάτι μικρό ώστε να παρκάρεις εύκολα. Με το συγκεκριμένο, δεν είναι καν ανάγκη να βγεις, καθώς μπορείς ακόμη και να σταθείς με αλάρμ σε μια άκρη, παρακολουθώντας από την άνεση του καθίσματός σου τα τελευταία κρίσιμα λεπτά πριν την άτακτη φυγή, στη μάχη με το χρόνο να μην κρυώσει η μαγειρίτσα. Και φυσικά, με παρμπρίζ, οροφή και πόρτες να απουσιάζουν, μπορείς να μεταφέρεις το Άγιο Φως στο σπίτι χωρίς άγχος ότι μπορεί να κάψεις το αυτοκίνητο. Τελικά όσο το σκέφτομαι, νομίζω πως η μοναδική χρησιμότητα ενός Smart Crossblade, είναι στη διαδρομή σπίτι-εκκλησία-σπίτι μια φορά το χρόνο, το βράδυ της Ανάστασης. Χρόνια Πολλά!
Στάθης Πετρόπουλος
"Σοβαρά τώρα; Η εκκλησία είναι 150μ. από το σπίτι. Δεν χρειάζομαι αυτοκίνητο. Μπορώ να επιλέξω ένα για τον επιτάφιο; Να πηγαίνω πίσω από τον κόσμο σιγά σιγά… Εντάξει, καλά, θα πω γιατί θα πουν και οι άλλοι.
Θέλω να Mustang Mach-E, το GT, όχι το απλό!
Λευκό, πλυμένο, μπάνικο. Όπως στολίζονται οι γυναίκες του χωριού και βάζουν τα καλά τους, έτσι και εμείς θα πάμε με το καλό μας το αυτοκίνητο. Θα σκάσει όλο το χωριό. Θα κοιτάνε οι θείοι, θα ψιθυρίζουν οι θείες. Θα μαζευτούν τα ανίψια να δουν το εσωτερικό. Για αυτό δεν πάμε στην Ανάσταση κάθε χρόνο; Επιπλέον θα χωράει και η γιαγιά. Άνετα! Και θα έχει και άπλα πάνω από το κεφάλι της γιατί κάθε χρόνο μου καίει τον ουρανό με την αναμμένη λαμπάδα".
Παναγιώτης Ντάνος
Το είδες αυτό; Αν όχι, δες το και τα ξαναλέμε. Περιμένω.
Ωραία, πάμε παρακάτω.
Πλην της κατάνυξης και της βασανιστικής προσμονής για τη μαγειρίτσα -το προεόρτιο για το φεστιβάλ χοληστερίνης της Κυριακής του Πάσχα-, το απαραίτητο συστατικό του Μεγάλου Σαββάτου είναι τα βεγγαλικά. Αφιονισμένοι πιτσιρικάδες ανεξαρτήτως ηλικίας μάχονται για το μεγαλύτερο μπουμ, και οι υπόλοιποι απολαμβάνουμε τη μυρωδιά της πυρίτιδας.
Μετά το βίντεο-spoiler, το μόνο που μένει είναι να αιτιολογήσω την επιλογή της Ferrari GTO και να τη συνδέσω με το θορυβώδες έθιμο. Κατ’ αρχάς θα την διάλεγα ανεξαρτήτως γιορτής, επετείου και περίστασης. Θα πήγαινα με αυτή στον απαγχονισμό μου, θα την επέλεγα για να παραστώ σε εγκαίνια περιπτέρου, θα οδηγούσα στη σπηλιά του Νταβέλη μεσάνυχτα. Απωθημένα είναι αύτα και σιγά μη βάλουμε κανόνες στο daydreaming. Tο βράδυ της Ανάστασης όμως, θα προσέφερα κοινωνικό έργο: τα σκασίματα της εξάτμισης είναι ένα ακίνδυνο υποκατάστατο της στρακαστρούκας και του βεγγαλικού. Στους δε μπαγαπόντηδες που, ελλείψει άλλου πιστού τριγύρω, ανάβουν τη λαμπάδα τους με αναπτήρα, θα έδινα φωτιά από τις φλόγες της ανάφλεξης της άκαυστης βενζίνης. Καλύτερα το "άγιο φως της Ferrari", παρά ο BiC.