Υπήρχε μια εποχή που τα αυτοκίνητα δεν είχαν εγκεφάλους, αισθητήρες ή θύρες OBD2 να κουμπώσεις το laptop και να σου βγάλει errors. Ήταν η εποχή που οι οδηγοί ασχολούνταν με καρμπιρατέρ, μπουζί, απλή βενζίνη και άλλα τέτοια παλιακά. Αν ο κινητήρας του αυτοκινήτου σου δούλευε άτσαλα, στο ρελαντί οι στροφές ανεβοκατέβαιναν ή δεν "τραβούσε" όπως είχες συνηθίσει, δεν χρειαζόταν να επισκεφτείς συνεργείο ή τεχνικό. Αρκούσαν μερικές γκαζιές και ένα πάτημα στην Εθνική Οδό για να ξεμπουκώσει και να καθαρίσει χάρη στις υψηλές θερμοκρασίες.
Η γέννηση της ιταλικής συντήρησης και οι μάγκες μηχανικοί
Ο όρος Italian Tune‑Up λέγεται πως γεννήθηκε στα συνεργεία της Ferrari και της Alfa Romeo τις δεκαετίες του 1950 και του 1960. Οι μηχανικοί, έχοντας στα χέρια τους αυτοκίνητα που χρησιμοποιούνταν μόνο σε μικρές αποστάσεις, ή που έμεναν για καιρό ακίνητα, παρατηρούσαν συχνές βλάβες από την εσωτερική συγκέντρωση άνθρακα στους κυλίνδρους, τα πιστόνια, τις βαλβίδες και την εξάτμιση.
Διαβάστε Επίσης
Η λύση ήταν μια βόλτα με πολύ ψηλές στροφές, βάζοντας τον κινητήρα να δουλέψει σκληρά. Έτσι "καιγόταν" όλος ο άνθρακας που είχε συσσωρευτεί στο μοτέρ, αυξανόταν η θερμοκρασία λειτουργίας και καθάριζαν τα πάντα. Ξεμπούκωνε το αυτοκίνητο με τον πιο ωμό, πρακτικό και απόλυτα μηχανολογικό τρόπο.
Οι Ιταλοί μηχανικοί όπως λένε οι φήμες έλεγαν στους οδηγούς "Βγάλτο μια βόλτα στην autostrada και πήγαινε τέρμα γκάζι. Χρειάζεται την ιταλική συντήρηση".
Κάποιοι λένε ότι ο όρος πρωτοχρησιμοποιήθηκε από Αμερικανούς τεχνικούς που δούλευαν σε ευρωπαϊκά αυτοκίνητα – κι έτσι καθιερώθηκε στην pop κουλτούρα ως "Μια μέθοδος να καθαρίζει ο κινητήρας χάρη στις υψηλές στροφές".
Πότε το αυτοκίνητο χρειαζόταν ιταλική βελτίωση;
Οι καταστάσεις που απαιτούσαν την "προηγμένη μέθοδο" της ιταλικής βελτίωσης ήταν κατα βάση απλές για παράδειγμα όταν ο μηχανικός καταλάβαινε πως κάποιος οδηγός περνούσε το μεγαλύτερο μέρος των μετακινήσεών του μέσα στην πόλη με χαμηλές στροφές, συνιστούσε ιταλική βελτίωση. Αντίστοιχα η μέθοδος προτεινόταν σε κάποιους που δεν πίεζαν ως επί το πλείστον το αυτοκίνητό τους και απέφευγαν τις γρήγορες επιταχύνσεις.
Όταν οδηγούσες συνεχώς μέσα στην πόλη, με στροφές κάτω από 2.000 rpm. Ακόμη όμως και σε πιο τεχνικά θέματα όπως το πλούσιο μίγμα καυσίμου και η δύσκολη καύση που εντοπιζόταν από τους μηχανικούς με το αυτί κυρίως και με την εμπειρία και την αίσθηση. Σε τέτοιες περιπτώσεις, μια διαδρομή στην Εθνική Οδό με 4.000+ στροφές, ακόμα και με χαμηλή σχέση στο κιβώτιο, μπορούσε να φέρει πίσω τη χαμένη ιπποδύναμη και την ομαλή λειτουργία.
Από τη μηχανή στο μύθο
Η "ιταλική συντήρηση" δεν ήταν συντήρηση με την τεχνική έννοια. Ήταν κάτι ανάμεσα σε τελετουργία και λαϊκή σοφία. Ένας τρόπος που, με ελάχιστο κόστος, μπορούσε να αναζωογονήσει έναν κινητήρα. Αυτό που τότε ήταν πρακτική ανάγκη, σήμερα έχει γίνει ανέκδοτο, ή ακόμα και... urban legend. Όλοι έχουμε ακούσει κάποιον παππού που "ξεμπουκώνει" το αυτοκίνητό το στη Λαμία ή έναν τύπο που λέει "πήρα το αμάξι της γυναίκας για να το ξεμπουκώσω".
Η σχέση με τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα
Παρόλα αυτά τα γλαφυρά για κάποιους νεότερους και σίγουρα υπαρκτά για κάποιους γηραιότερους έρχεται τώρα η επιστήμη να δικαιώσει την ιταλική βελτίωση. Μια πρόσφατη έρευνα του Stanford σε συνεργασία με το SLAC Battery Center απέδειξε πως η ίδια μέθοδος – δηλαδή δυναμικές φορτίσεις, έντονες επιταχύνσεις και συνεχείς εναλλαγές φορτίου – ωφελεί και τις μπαταρίες των ηλεκτρικών αυτοκινήτων. Τα αποτελέσματα έδειξαν πως τα κελιά που υποβάλλονταν σε "ζωντανή" χρήση (π.χ. επιτάχυνση – φρενάρισμα – cruising – stop and go) άντεχαν έως και 38% περισσότερους κύκλους ζωής, σε σύγκριση με τα κελιά που δούλευαν σε σταθερή, χαλαρή αποφόρτιση.
Ίσως τελικά οι παλιοί μηχανικοί μπορούσαν να καταλάβουν και τα νέα ηλεκτρικά αυτοκίνητα, αν μπορούσαν ποτέ να τα αποδεχτούν.
