Πιθανώς, αν δεν γνωρίζεις και πολλά για την ιστορία της Formula 1, να μην μπορείς να καταλάβεις ακριβώς γιατί γίνεται αυτός ο χαμός με τον Ayrton Senna κάθε Πρωτομαγιά και όχι μόνο κάθε Πρωτομαγιά. Δεν ήταν οι χρόνοι, οι επιδόσεις, οι νίκες και τα στατιστικά στοιχεία που δημιούργησαν και συντηρούν ακόμη και σήμερα τον μύθο. Δεν ήταν μόνο αυτά τουλάχιστον γιατί υπήρξαν στιγμές σε αυτή τη δεκαετία οδηγικής καριέρας, που ξεπερνούσαν το αυταπόδεικτο του πράγματος.
Στιγμές που έλεγες "Έλα ρε φίλε όντως έγινε έτσι;" Και όντως είχε γίνει έτσι, κάτι που ίσχυε από το ξεκίνημα αυτής της πορείας του Βραζιλιάνου στο απόλυτο προσκήνιο του motorsport που ήταν η Formula 1.
Το 1984 για παράδειγμα όταν οι εφημερίδες στην Ελλάδα, έγραφαν μετά από μερικές ημέρες πως σε μια κάπως εορταστική κούρσα, ένας πρωτοεμφανιζόμενος οδηγός είχε κερδίσει όλους τους πρωταθλητές της F1, δεν το πίστευες. Στα εγκαίνια του Nurburgring GP Circuit, της πίστας δηλαδή που άνοιξε τις πύλες της το 1984 για να μπορούν να γίνονται εκεί σύγχρονοι αγώνες και να πάρει άλλη μορφή (σχεδόν αυτή που έχει σήμερα) το Nordschleife, η Mercedes "κατέβασε" καμιά 20αριά 190E, αυτές με τον κινητήρα 2,3lt και τις έδωσε στους κορυφαίους εκείνης της εποχής.
Ανάμεσα στους Niki Lauda, Alain Prost, Carlos Reutemann, Stirling Moss, John Surtees, Keke Rosberg και πολλούς άλλους, βρέθηκε ένας 24χρονος σχεδόν από σπόντα. Ο Ayrton Senna Da Silva όπως τον αποκαλούσαν ακόμη τότε οι εκφωνητές στην τηλεόραση, αντικατέστησε τελευταία στιγμή τον Emerson Fittipaldi στο τιμόνι μιας Mercedes. Είχε μόλις έρθει στον κόσμο της Formula 1. Οδηγούσε για την άσημη Toleman και αναζητούσε ευκαιρίες να δείξει το ταλέντο του. Και το έκανε με το παραπάνω παίρνοντας μια ξεκάθαρη και σαφέστατη νίκη απέναντι σε όλους τους παραπάνω, στους οποίους δεν επέτρεψε ούτε καν να τον πλησιάσουν εκείνη την ημέρα.
Η μυθική όπισθεν
Το 1991 στην Ισπανία ο Ayrton Senna είχε φτάσει σχεδόν πρωταθλητής. Ήταν ο 14ος αγώνας εκείνης της περιόδου και ο Βραζιλιάνος είχε κερδίσει στους μισούς από αυτούς. Ο Nigel Mansell πάντως ήταν κοντά του και ήταν πάντα απειλητικός, κανείς όμως δεν θεωρούσε πως μπορούσε να διεκδικήσει εκείνον τον τίτλο, πραγματικά. Κάποια στιγμή στον αγώνα ο Senna είχε ένα τετ-α-κε. Από τη δεύτερη θέση που βρισκόταν έχασε τον έλεγχο του μονοθεσίου της McLaren και έπεσε πέμπτος.
Όμως είχε προσφέρει πιθανότατα την κορυφαία στιγμή οδηγίκης ευφυίας και ανταγωνιστικής αυτοσυγκέντρωσης στον κόσμο αυτό. Πριν προλάβει να τελειώσει το τετ-α-κε, είχε επιλέξει όπισθεν προκειμένου να κάνει μερικά μέτρα προς τα πισω για να μπορέσει να βρεθεί εκεί που ήθελε και να συνεχίσει με τον λιγότερο χαμένο χρόνο. Ο Άρης Σταθάκης που περιέγραφε εκείνον τον αγώνα στην ελληνική τηλεόραση δεν μπορούσε να διανοηθεί πως είχε συμβεί αυτό και δεν μπορούσε να αποφύγει ασφαλώς τους διθυράμβους για το ταλέντο του Βραζιλιάνου.
Του έσωσε τη ζωή
Στις δοκιμές της Παρασκευής για το Grand Prix του Βελγίου, το 1992 ο Senna βγαίνοντας από τις αριστερές Double Gauche είδε μπροστά του στην μικρή ευθεία το μονοθέσιο του Coma διαλυμένο έπειτα από επαφή με τις μπαριέρες. Συνειδητοποίησε άμεσα πως ήταν αναίσθητος και σταμάτησε στην άκρη την McLaren του προκειμένου να βοηθήσει τον αντίπαλό του. Έτρεξε και έσβησε τον κινητήρα του μονοθεσίου για να γλιτώσει κάποια πυρκαγιά ή οτιδήποτε άλλο και στη συνέχεια τα πράγματα πήραν το δρόμο τους. Ο Eric Coma αργότερα έκανε μέχρι και διαφήμιση στην τηλεόραση στην οποία ευχαριστούσε τον Βραζιλιάνο που του έσωσε τη ζωή.
Ο δαμαστής της βροχής
Είναι μόλις ελάχιστα δευτερόλεπτα αλλά θα το δεις στην αρχή του video. Είναι το 1990 και είναι ο βροχινος αγώνας στο Μόντρεαλ, στον Καναδά. Κανείς δεν τολμά να οδηγήσει εκτός των δύο γραμμών που έχουν δημιουργήσει στην άσφαλτο, τα ελαστικά των μονοθεσίων. Η παραμικρή επαφή των σλικ ελαστικων με το βρεγμένο οδόστρωμα εκτός της αγωνιστικής γραμμής καθιστούσε το γλίστρημα απολύτως βέβαιο και λογικό.
Όχι για τον Senna ο οποίος κατάφερε, οριακά, μεταφυσικά (;), εξωπραγματικά σίγουρα να ολοκληρώσει το προσπέρασμα και να συνεχίσει για την νίκη. Την ανωτερότητά του επιβεβαίωσαν αργότερα μέσα στον αγώνα ο Alessandro Nannini και ο Jean Alesi, οι οποίοι αμφότεροι είχαν το ίδιο γλίστρημα και το ίδιο ατύχημα χωρίς ευτυχώς τραγικές συνέπειες.
Ο απόλυτος χρόνος
Σε αυτό το μικρό κλίπ, που χρησιμοποιήθηκε ως trailer για το βραβευμένο με BAFTA ντοκιμαντέρ του Asif Kapadia, δεν βλέπουμε τον γύρο του Ayrton Senna στις κατατακτήριες δοκιμές του Μονακό του 1988. Βλέπουμε τον τελευταίο γύρο του στον αγώνα, τις τελευταίες του στροφές πριν εγκαταλείψει από την πρώτη θέση στην οποία βρισκόταν με χαοτική διαφορά από τον δεύτερο Alain Prost. Ο λόγος που δεν βλέπουμε τον γύρο των κατατακτήριων δοκιμών είναι πως η τηλεοπτική κάλυψη δεν τον έδειξε ποτέ. Είναι για πολλούς η κορυφαία στιγμή οδηγικής υπεροχής του Βραζιλιάνου. Σταμάτησε το χρονόμετρο σχεδόν ενάμισι δευτερόλεπτο κάτω από τον χρόνο που είχε σημειώσει ο Prost τότε και ήταν μια μοναδική επικράτηση απέναντι στον αιώνιο αντίπαλό του. Κατά συνέπεια αυτός ο γύρος από τον αγώνα είναι ό,τι πιο κοντινό μας έχει χαρίσει η τεχνολογία. Κυρίως όμως συνοδεύεται από τα λόγια του ίδιου του Senna που εξηγεί πως για πρώτη φορά στην καριέρα του αισθάνθηκε πως οδηγούσε έχοντας υπερβεί την συνειδητή αντίληψη των πραγμάτων γύρω του. Οδηγούσε σε ένα τούνελ και είχε μπει σε μια άλλη διάσταση.
