SLR Stirling Moss: Ωδή στην αντιπρακτικότητα

Τη θυμάσαι;

Αυτή η SLR McLaren-Mercedes ήταν μια πολύ ειδική έκδοση του αυτοκινήτου που κατασκεύασαν μαζί η McLaren και η Mercedes (προφανώς, αλλιώς μιλάμε για παραπλάνηση και κακό marketing), μόνο που αυτή την φορά, πήγε πίσω στο χρόνο για να αποτίσει φόρο τιμής σε μια μεγάλη νίκη, ένα "μεγαλύτερο" αυτοκίνητο και έναν μέγιστο οδηγό: την πρώτη θέση της Mercedes-Benz SLR στο αγώνα Mille Miglia του 1955, με τον Sir Stirling Moss στο τιμόνι (και τον Denis Jenkinson καθήμενο παραπλεύρως). Αυτή λοιπόν, ονομάστηκε απλά SLR Stirling Moss, νέτα σκέτα.

Άλλα;

Αν και με ό,τι κι αν συγκριθεί μοιάζει με αστέρι της πίστας (υπάρχει μια δόση κυριολεξίας σ' αυτό, ένεκα του σήματος της εταιρίας), η Mercedes ισχυρίζονταν ότι δεν είναι. Όντως, πίσω στο 2009 και στο λανσάρισμα του αυτοκινήτου, η ανακοίνωση έλεγε "Tο νέο μέλος της οικογένειας SLR δεν έχει σχεδιαστεί για την πίστα". Αντίθετα, έχει κατασκευαστεί για εκείνους που έχουν "...εξαιρετικές απαιτήσεις και πολύ ιδιαίτερα όνειρα". Με δεδομένο ότι το παρμπίζ ήταν 100% αναποτελεσματικό γιατί δεν υπήρχε, μπορούμε να σαρκάσουμε ότι οι "εξαιρετικές απαιτήσεις” ενδεχομένως να περιορίζονταν στην ανάγκη για ενδοσυνεννόηση με τον συνοδηγό και τα "ιδιαίτερα όνειρα” να ήταν τα μυγάκια στο πρόσωπο. Επίσης, και η οροφή ήταν κάκιστη γιατί ούτε αυτή υπήρχε. Πάει και η χρηστικότητα.

Λοιπόν

Όπως ακριβώς τον παλιό καλό καιρό και την αγωνιστική έκδοση της 300 SLR του Sir Stirling, που οδηγούσε προς και για τη δόξα του Mille Miglia, στο μέσο ακριβώς της δεκαετίας του '50, έτσι και το μοντέλο του 2009 δεν είχε οροφή, δεν είχε πλευρικά παράθυρα. Επειδή όμως υπήρξαμε υπερβολικοί στην προηγούμενη παράγραφο, να πούμε ότι στη θέση του παρμπρίζ υπήρχαν δύο ανεμοθώρακες ύψους μόλις εκατοστών, για να προστατεύουν τον οδηγό και τον συνοδηγό από τη ροή του αέρα. Και ακριβώς όπως τον παλιό καλό καιρό δεν τον προστάτευαν. Γιατί, με έναν υπερτροφοδοτούμενο V8 AMG 5,4 λίτρων κάτω από αυτό το παράλογα μακρύ ρύγχος που εξασφάλιζε σκανδαλωδώς υψηλή τελική ταχύτητα (και όχι μόνο για τα δεδομένα ενός θες δε θες κάμπριο), η ροή του αέρα δεν ήταν ακριβώς ήπια. Εννοούμε, ότι θα μπορούσαν να έχουν επινοηθεί μετεωρολογικοί όροι για να την περιγράψουν.

Δηλαδή ήταν γρήγορο;

Κατάφερε ο Sir Stirling Moss να πετύχει μια νίκη στο Mille Miglia σε 10 ώρες, 7 λεπτά και 48 δευτερόλεπτα (μην ρωτήσεις την απόσταση); Είχε καταφέρει το ανήκουστο της μέσης ταχύτητας των 160 km/h σε δημόσιους δρόμους; Καταλαβαίνεις που το πάμε αν σκεφτείς ότι αυτό το αυτοκίνητο φτιάχτηκε για να τον τιμήσει; Ναι, ήταν πολύ, πολύ γρήγορο. Αυτός ο υπερτροφοδοτούμενος V8, ένας εκπληκτικός κινητήρας, απέδιδε 641 ίππους και ήταν ικανός για τα 0-100 km/h σε λιγότερο από 3,5 δευτερόλεπτα. Όπως και να το δεις, αυτό είναι γρήγορο. Επίσης, η τελική ταχύτητα έφτανε τα 350 km/h, που το καθιστά ένα από τα ταχύτερα πράγματα στον κόσμο χωρίς οροφή.

Και μετά;

Ολόκληρο το αμάξωμα ήταν κατασκευασμένο από ανθρακονήματα -τότε που το υλικό δεν αποτελούσε προϋπόθεση ανάλογη με την αναγκαιότητα πιστοποιητικού εμβολιασμού ή νόσησης όπως στα σύγχρονα υπεραυτοκίνητα- και είχε σχήμα που τιμούσε τα πανέμορφα αγωνιστικά αυτοκίνητα της Mercedes του "τότε", με το εμπρός μέρος που θύμιζε βέλος, τους αεραγωγούς και τις πλαϊνές εξατμίσεις. Οι αεροτομές πίσω από τα προσκέφαλα, -θα- λειτουργούσαν ως μέτρο ασφάλειας σε περίπτωση ανατροπής και τα πλαϊνά μαρσπιέ ήταν άβολα ψηλά, όπως ακριβώς και στο παρελθόν.

Ήταν καλό στην οδήγηση;

Μόνο 75 άνθρωποι το ξέρουν, όσα και τα κομμάτια που κατασκευάστηκαν. Δεν ανήκουμε σε αυτούς που το οδήγησαν και σίγουρα όχι σε αυτούς που το αγόρασαν. Ξέρουμε όμως ότι σε αυτή την SLR εφαρμόστηκε μπόλικη αεροδυναμική ταχυδακτυλουργία: "κλειστό", επίπεδο κάτω μέρος του αμαξώματος, ένας μεγάλος διαχύτης πίσω, άφθονο downforce και αερόφρενο. Θυμήσου όμως ότι δεν ήταν ένα μοντέλο για την πίστα, αλλά ένα αυτοκίνητο επιδόσεων που θα κυκλοφορούσε (και θα κυκλοφορεί) στους δρόμους. Λέμε τώρα.

Άρα, έπρεπε να είναι πολυτελές;

Όχι και φαίνεται. Είχε απογυμνωθεί στα απολύτως απαραίτητα. Ωστόσο, επειδή η Mercedes είναι Mercedes, στο εσωτερικό υπήρχε πολύ ανθρακόνημα, αλουμίνιο και δέρμα, αλλά και μια πλακέτα αλουμινίου, ένα παράσημο με χαραγμένη την υπογραφή του Sir Stirling Moss, δίπλα στο λεβιέ του αυτόματου κιβωτίου.

Όμως, ήταν και κάτι άλλο εκτός από ειδική έκδοση

Αυτό το αυτοκίνητο σήμανε το τέλος της McLaren-Mercedes SLR. Το αυτοκίνητο που την ακολούθησε ήταν ένα καθαρό δημιούργημα της AMG - η SLS. Οι "κανονικές" SLR μας τελείωσαν τον Μάιο του 2009, η παραγωγή της Stirling Moss ξεκίνησε τον επόμενο μήνα ολοκληρώθηκε τον τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου. Εκείνη την εποχή, κόστιζε 750.000 ευρώ, εντάξει δεν είναι σαν αυτό, δεν το έλεγες όμως και φτηνό.
"Η SLR Stirling Moss ενώνει τον χαρακτήρα των μοντέλων SLR με τη γοητεία της SLR του 1955", έλεγε η Mercedes. Του αυτοκινήτου που, εκτός του Moss, οδηγήθηκε από τους Juan Manuel Fangio και Karl Kling, συμπληρώνουμε εμείς.