Περπατάς μέχρι την Maserati MC20. Ήρθε η ώρα – την έχεις ήδη δει άλλωστε από μακριά, οπότε τώρα θέλεις να την επεξεργαστείς από κοντά. Είναι ένα σπάνιο θηρίο, καθώς δεν έχει εκτεθεί υπερβολικά στο Instagram – επομένως, το βλέμμα σου μπορεί να σταθεί σε αρκετά σημεία. Αλλά υπάρχει μια παγίδα: στη συνέχεια θα την οδηγήσεις. Ή μάλλον όχι ακριβώς παγίδα. Γιατί, καθώς αντικρίζεις για πρώτη φορά το πίσω τζάμι από Perspex, τη σκοτεινή, σχεδόν γυμνή καμπίνα και το μαρσπιέ από ανθρακονήματα που σου αποκαλύπτεται αφού ανοίξεις την πόρτα, τότε συνειδητοποιείς μεμιάς ότι υπάρχει κάτι από αγωνιστικό του Group C σε αυτή τη νέα Maserati – και τότε θυμάσαι ότι τις επόμενες τρεις ώρες δε θα τις περάσεις οδηγώντας γύρω από το Ντάνσφολντ, αλλά σε μια εξοντωτική μονοτονία στον αυτοκινητόδρομο... η λάμψη θαμπώνει. Και σκέφτεσαι: "Ξέρω ακριβώς τι να περιμένω. Θόρυβο, κραδασμούς, τρέμουλο από την κίνηση των ελαστικών στο δρόμο, αλλά και μια ακαμψία που θα αφήσει έντονα τα σημάδια της στη σπονδυλική μου στήλη όταν βγω έξω από το αυτοκίνητο, μετά από 240 χλμ. και το ρεζερβουάρ άδειο".
Αυτές ήταν οι σκέψεις που περνούσαν απ’ το μυαλό μου. Έχοντας προετοιμαστεί για τα χειρότερα, έφυγα από το Σλάου μέσα σε αυτό το πισωκίνητο supercar από carbon, που παίρνει κίνηση από έναν κινητήρα V6 με διπλό τούρμπο. Τα πρώτα 60 χλμ. ήμουν πολύ απασχολημένος με το να σκέφτομαι την Maserati MC20. Προσπαθούσα να τη μάθω όσο το δυνατόν καλύτερα, να καταλάβω το τιμόνι, τις οθόνες, τα χειριστήρια που θυμίζουν Fiat στο εσωτερικό, ακόμα και τη συνδεσιμότητα του τηλεφώνου. Χρειάστηκε να φτάσω ως το Σουίντον για να συνειδητοποιήσω ότι η Maserati MC20 δεν έκανε τόσο πολλή φασαρία όσο περίμενα.
"Η Maserati MC20 συμπεριφέρεται καλύτερα απο όλους τους αντιπάλους της και οποιαδήποτε Maserati έχω οδηγήσει"
Το αντίθετο μάλιστα. Σουλατσάριζε ακριβώς σαν κάποιον που περπατά με τα χέρια στις τσέπες σφυρίζοντας μια εύθυμη μελωδία. Ήταν χαρούμενη, ικανοποιημένη. Το ίδιο ήμουν κι εγώ. Ενδοτική ανάρτηση, ήρεμη καμπίνα, ελάχιστος θόρυβος και –για να δω μια στιγμή– 7,3 lt/100 km. Δημιουργείται σύγχυση. Τι είναι αυτό το αυτοκίνητο με τις σκληροπυρηνικές αποχρώσεις, που κινείται στον αυτοκινητόδρομο σαν να διασχίζει ένα καταπράσινο λιβάδι; Αναμφίβολα, υπάρχει μια απαλότητα στη σχεδίασή της. Οι αντίπαλοι που έχουμε επιλέξει της την πέφτουν από όλες τις μεριές. Η Lambo Huracan Evo ακούγεται πριν καν εμφανιστεί, κάνοντας αισθητή την ηχητική της παρουσία από τα ξέφρενα κατεβάσματα του κιβωτίου στον αυτοκινητόδρομο. Έχοντας κάνει το ντεμπούτο της πριν από οκτώ χρόνια και παραμένοντας η επιτομή των supercars, η Lamborghini γνωρίζει τους κανόνες του παιχνιδιού καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο. Αυτό είναι το αυτοκίνητο που θα αναμετρηθεί με το ταλέντο, τη φωνή και τον χαρακτήρα της Maserati.
Η Porsche 911 Turbo S είναι ακριβώς το αντίθετο. Με άλλα λόγια, η ενσάρκωση του απόλυτα διακριτικού υπεραυτοκινήτου. Η Verde Shock Lambo κερδίζει εκείνη την ημέρα. Άλλωστε, το χρώμα κόστισε €13.000. Και, όχι, κανένας δε ρώτησε για την κατανάλωση. Αυτό συνέβαινε σε κάθε στάση στο βενζινάδικο. Εκείνο το πρωί η Porsche (7,1 lt/100 km) κέρδισε τα εύσημα και τον σεβασμό μας, με τη Lambo να φαίνεται ελαφρώς χαιρέκακη με κατανάλωση 11,8 lt/100 km και πάνω από €150 να λείπουν από την τσέπη μας μετά από 480 χλμ. διαδρομής.
Συμπέρασμα;
Οι εξακύλινδροι τούρμπο είναι οι νικητές στην οικονομία.
Το πλεονέκτημα της Maserati ή ενδεχομένως η ελευθερία της είναι ότι δε μεταφέρει αποσκευές. Η Lamborghini και η Porsche έχουν περιορισμούς εδώ λόγω των προσδοκιών των δημιουργών τους. Η 911 Turbo υπάρχει εδώ και πάνω από 40 χρόνια και, παρόλο που κάθε γενιά μπορεί να υπερισχύει της άλλης με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, η Porsche ακολουθεί μια σταθερή πορεία ώστε οι αγοραστές να ξέρουν τι ακριβώς να περιμένουν. Το ίδιο ισχύει και για τη Lambo. Από το 1963 κατασκευάζει τις πιο εντυπωσιακές και πομπώδεις μηχανές οδήγησης που κυκλοφορούν.
Αλλά, στ’ αλήθεια, τι πρεσβεύει ένα supercar με τα σήματα της Maserati; Δεν έχει υπάρξει κάποιο άλλο μετά το Bora και αυτό το βαρύ διθέσιο αυτοκίνητο με τον τοποθετημένο στο κέντρο V8 κινητήρα μάς άφησε το 1978 – την εποχή περίπου που η Porsche άρχισε να ασχολείται με τις εκδόσεις Turbo. Η MC12 ασφαλώς και δε μετράει, παρά τα κοινά της σημεία με την MC20 όσον αφορά το πλαίσιο από ανθρακονήματα – επρόκειτο για μια Ferrari Enzo σε νέο αμάξωμα με έγκριση για συμμετοχή σε αγώνες. Το πού ακριβώς τοποθετεί την Maserati MC20 η ίδια η Maserati είναι αποκλειστικά δικό της θέμα. Σίγουρα, πάντως, έχει καταλήξει στο ότι το αυτοκίνητο αυτό χρειάζεται μια μοναδική τιμολογιακή τοποθέτηση στην αγορά. Όσο για το τι τελικά έχει καταφέρει… δεν είναι απολύτως σαφές ακόμη. Μέχρι τη στιγμή που το μικρό μας κονβόι φτάνει κοντά στο Ντάρτμουρ, συνειδητοποιώ όχι μόνο ότι η Maserati MC20 συμπεριφέρεται καλύτερα από όλους τους αντιπάλους της, αλλά και καλύτερα από οποιαδήποτε άλλη Maserati έχω οδηγήσει. Η Ghibli, η Levante, ακόμα και η Quattroporte δεν έχουν ραφιναρισμένη συμπεριφορά στον δρόμο. Όχι αυτή εδώ.
Η συμπεριφορά της Lambo βρίσκεται στο ίδιο μήκος κύματος με τον κινητήρα της. Είναι φλύαρος και απαιτεί χρόνο για να συντονιστείς μαζί του. Έχει πυκνή κλιμάκωση κιβωτίου ώστε να ανεβάζει στροφές και, ενώ ο θόρυβος είναι καταπληκτικός, δεν υπάρχει τρόπος να ξεφύγεις από αυτόν. Στην πραγματικότητα, η οδήγηση και η διαχείριση της Lambo δε σου προκαλεί και τόσο πονοκέφαλο, αν και γνωρίζεις καλά ότι κοντά στο όριο τα πράγματα είναι διαφορετικά.
Και δεν είναι και λίγα. Η Porsche σου βγάζει μια βαριά αίσθηση και τα ελαστικά της είναι πιο θορυβώδη σε σχέση με της Maserati, αλλά είναι το απόλυτο αυτοκίνητο στα ταξίδια μεγάλων αποστάσεων. Φωτεινή καμπίνα, καλή ορατότητα, προσεκτικά τοποθετημένοι διακόπτες, εξαιρετική σχεδίαση και ποιότητα. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μία από τις καλύτερες καμπίνες σπορ αυτοκινήτων όλων των εποχών – πιστεύω την καλύτερη που έχει φτιάξει ποτέ η Porsche.
"Η ποιότητα του εσωτερικού δεν είναι αρκετά καλή, αλλά τα μηχανικά μέρη είναι. Πάμε παρακάτω"
Και η σύγκριση μ’ εκείνη της MC20 δεν μπορεί παρά να βγάζει χαμένη την Ιταλίδα. Ας πάρουμε, για παράδειγμα, τον μεσαίο καθρέφτη. Είναι επίσης μια οθόνη στην οποία προβάλλονται εικόνες από την πίσω κάμερα και αυτό κάνει τα μάτια μου να συμπεριφέρονται παράξενα. Ωστόσο, το οπτικό σου πεδίο μέσα από το Perspex τζάμι έχει το μέγεθος του καπακιού ενός φακού, ενώ τη νύχτα το διαχωριστικό γυαλί αντανακλά αυτό που βρίσκεται μπροστά. Και αυτό σε μπερδεύει. Δεν είναι τόσο ενοχλητικό, αλλά έρχεται να προστεθεί στα υπόλοιπα. Όπως τα παραγεμισμένα με υλικό καθίσματα, οι εκτεθειμένες βίδες, το πορτμπαγκάζ που λειτουργεί εναλλακτικά και ως θερμαντήρας για τις αποσκευές σου και ο περιστροφικός επιλογέας για την επιλογή των προγραμμάτων οδήγησης που τρίζει. Οι περισσότερες λειτουργίες του αυτοκινήτου ενσωματώνονται στις δύο οθόνες. Και οι δύο λειτουργούν καλά, αλλά συνεισφέρουν στη δημιουργία της αίσθησης μιας καμπίνας που έχει απογυμνωθεί εκ των προτέρων. Η ποιότητα δεν είναι αρκετά καλή.
Αλλά τα μηχανικά μέρη είναι. Οδηγώντας προς το Ντάρτμουρ, η Maserati MC20 είναι ευκίνητη, λαμπρή και πρόθυμη. Η προσοχή μου στρέφεται στη γεμάτη προκλήσεις άσφαλτο γύρω από το Χέιτορ, που κυριολεκτικά σε ζαλίζει, και στην ικανότητα της MC20 να είναι ανάλαφρη και την ίδια στιγμή ζωηρή και απολαυστική. Σε επίπεδο ευελιξίας το αυτοκίνητο που μου θυμίζει περισσότερο είναι η Alpine A110 (το ελαφρύ, κάπως ασαφές τιμόνι είναι η αδυναμία και των δύο). Νιώθεις ότι το μεταξόνιό της είναι κοντό, παρ’ όλα αυτά, σε αυτές τις γλιστερές επιφάνειες εμπνέει αυτοπεποίθηση, καταπίνοντας εύκολα και πρόθυμα τα χιλιόμετρα. Η ισορροπία είναι θαυμάσια και η πρόσφυση αρκετά ικανοποιητική. Με εξαίρεση τα φρένα: τα στάνταρ κεραμικά φρένα έχουν αρκετά μεγάλη νεκρή διαδρομή στο πεντάλ πριν αρχίσουν να επενεργούν. Α, και το κιβώτιο: δε διατηρεί τις στροφές στον κόφτη στο χειροκίνητο πρόγραμμα.
"Η Maserati βρήκε μια γωνία των supercars και χώθηκε"
Ο twin-turbo Nettuno V6 κινητήρας είναι αυτός που εξασφαλίζει στην MC20 την αμεσότητα και το απαραίτητο σθένος της. Αποκλειστικό δημιούργημα της Maserati, όπως η ίδια δηλώνει, έχει κορυφαία απόκριση και καθόλου υστέρηση. Ο ήχος του δεν ταιριάζει με την ένταση με την οποία αποδίδει τη δύναμή του και, όταν γύρω σου υπάρχει ένας ανόθευτος V10, αυτό μετράει. Η Huracan κυριολεκτικά το γλεντάει αξιοποιώντας το μέγεθος, την ισχύ και την ηχητική απόδοση του κινητήρα της. Η επιτάχυνση θα πρέπει να είναι καταιγιστική – και όντως είναι. Είναι συναρπαστική και ζωηρή, γεμάτη τρέμουλο, δονήσεις και φουλ ενθουσιασμό. Χρειάζονται κάποιες διεργασίες για να κάνεις την Porsche να θυμώσει, αλλά, αν την πιέζεις συνεχώς, η εκπληκτική εκρηκτικότητά της θα σου πάρει τα μυαλά. Και επειδή διαθέτεις πολύ καλή ορατότητα προς τα έξω και ένα υπέροχο τιμόνι, το αυτοκίνητο δε σου δίνει την αίσθηση του μεγάλου. Έτσι, το εμπιστεύεσαι κάνοντας τους δρόμους κομμάτια. Όταν αγριέψει, είναι μια τρομακτική κατασκευή, ένα εύφλεκτο μείγμα μιας καλά οργανωμένης και συμπυκνωμένης ενέργειας. Εάν η Huracan είναι το πύρινο στέμμα ενός αστεριού, εδώ έχουμε τον πυρήνα του.
Καθώς πέφτει το σκοτάδι, φτάνουμε στο Widecombe-in-the-Moor. Κατά τη διάρκεια της νύχτας πέφτει παγετός και την άλλη μέρα, νωρίς το πρωί, αποφασίζω να κάνω μια βόλτα με τη Maserati. Μέσα σε λίγα λεπτά η MC20 αρχίζει να παίρνει μέσα μου τη διάσταση που της αρμόζει. Είναι ένα αυτοκίνητο για τον οδηγό, αυτό είναι σίγουρο. Η προσοχή που έχει δοθεί στην εξέλιξη του πλαισίου, στη λεπτή αίσθηση ισορροπίας, στη δυναμική φινέτσα, στα μικρά μηνύματα που στέλνει, είναι ξεκάθαρα. Καθώς αγχώνομαι με τον πάγο, δεν οδηγώ γρήγορα, αλλά πραγματικά απολαμβάνω ένα ευέλικτο αυτοκίνητο, το οποίο αποδεικνύεται ιδανικό στο να προσαρμόζεται στις διαθέσεις σου.
Περνάω στο σαλόνι της Huracan και ξαφνικά μου φαίνεται βαριά και αδέξια. Μέχρις ενός σημείου όμως. Ναι, τις περισσότερες φορές η μικρή διαδρομή της ανάρτησης δοκιμάζεται από την επιφάνεια του δρόμου, που σφυροκοπάει το αμάξωμα και αμφισβητεί το κράτημα και τα επίπεδα πρόσφυσης του αυτοκινήτου, παρά την τετρακίνηση. Αλλά και τη δυνατότητα των τροχών να διατηρήσουν την επαφή τους με τον δρόμο. Αναπηδά στις υψηλές ταχύτητες και μοιάζει σαν να κάνει πατινάζ στην άσφαλτο αν το πιέσεις. Τώρα είναι πλέον ένα γνήσιο supercar, ένα συναρπαστικό στην οδήγηση αυτοκίνητο, που κάνει τις ενδορφίνες σου να ρέουν όπως κανείς από τους αντιπάλους της. Αλλά είναι δύσκολο να γίνει κοινωνικά αποδεκτή.
Απεταξάμην την Porsche 911
Η Porsche τα καταφέρνει καλύτερα στο θέμα της ταχύτητας και σε ελκύει περισσότερο στις μικρότερες ταχύτητες. Κολλά στην άσφαλτο, είναι γεμάτη αυτοπεποίθηση και εξαιρετικά ακριβής. Είναι το απόλυτο όπλο, ο φονιάς των δρόμων και ο καταπατητής κάθε παράδοσης, μια συσκευή απόλαυσης που κάνει τα πάντα σκόνη στο πέρασμά της. Παρ’ όλα αυτά, είναι άνετη στην πόλη. Τόσο εκθαμβωτικά ικανή, τόσο συγκροτημένη σε όλα όσα κάνει. Ναι, καταλαβαίνω απόλυτα γιατί αυτό που διαβάζεις τώρα σε κάνει να σηκώνεις αδιάφορα τους ώμους σου – δε σου κάνει κλικ, ε; Αν σου δοθεί ποτέ η ευκαιρία, οδήγησέ την και μετά τα ξαναλέμε. Θα σου αλλάξει γνώμη. Είναι, όμως, ένα supercar; Υποθέτω ότι αυτό είναι το ερώτημα. "Ένα καθημερινό supercar" δεν είναι και το πιο γοητευτικό παρατσούκλι, σωστά;
Αλλά ο παλιομοδίτικος ορισμός των κατηγοριών αυτοκινήτων δεν έχει πλέον σημασία. Εκείνο που χρειάζεται ένα αυτοκίνητο είναι ένα τμήμα της αγοράς που να είναι δικό του. Η 911 το κάνει αυτό τόσο καιρό και τόσο καλά, ώστε όλοι κρατούν τις απαραίτητες αποστάσεις, υποστηρίζοντας ότι το αυτοκίνητό τους δεν είναι αντίπαλος της 911, για τον ένα ή τον άλλο λόγο ο καθένας. Και η MC20; Πού ακριβώς τοποθετείται και τι ακριβώς μπορεί να κάνει που κανείς άλλος δεν το κάνει; Εκτός του ότι συμπεριφέρεται σαν μια υπερτραφής Alpine. Αλλά να σου πω κάτι; Αυτή η αβίαστα δυναμική συμπεριφορά της και αυτό το σήμα είναι κάτι παραπάνω από αρκετά. Κανείς άλλος εκεί έξω δεν κατασκευάζει ένα ανάλαφρο σε αίσθηση supercar.
Περάστε απο το ταμείο, παρακαλώ
Και τώρα η τιμή. Πραγματικά, αυτό που θέλω να επισημάνω εδώ είναι ένα. Στις €220.000, η MC20 είναι υπερβολικά ακριβή για το πακέτο που προσφέρει. Δεν υπάρχει υβριδικό σύνολο, δεν είναι φορτωμένη με τεχνολογία, ενώ ταυτόχρονα δεν έχει πλούσιο παρελθόν. Άσε που κοστίζει πάνω από ένα τέταρτο του εκατομμυρίου στην έκδοση της δοκιμής μας. Στην ουσία, η MC20 βασίζεται στην εμφάνιση και στο σήμα του κατασκευαστή της, την τρίαινα. Όμως, θα καταφέρει να ενισχύσει τη μάρκα;
Το ερώτημα είναι: "Για ποιον σκοπό;". Ναι, η MC20 θα δημιουργήσει τελικά μια γκάμα συνοδευτικών μοντέλων: ένα roadster, πιθανόν μία σκληροπυρηνική έκδοση και εν καιρώ ένα ηλεκτρικό μοντέλο. Αλλά ποιο είναι το μεγαλύτερο καλό που καταφέρνει να κάνει η MC20 γι’ αυτή την ιστορική μάρκα; Το SUV Grecale μόλις κυκλοφόρησε και είναι τόσο απογοητευτικό όσο φοβόμασταν. Ανησυχώ ότι ο δρόμος αυτός δεν οδηγεί πουθενά, καθώς τίποτε από αυτά δεν πρόκειται να αποτελέσει την έμπνευση για τη μελλοντική σχεδιαστική ταυτότητα της μάρκας. Ούτε τη μηχανική της ή τη δημιουργία ενός μικρού σπορ αυτοκινήτου ή ενός νέου GT. Ελπίζω να κάνω λάθος.
* Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην έντυπη έκδοση του Top Gear Magazine που κυκλοφορεί στα περίπτερα.