Κάτι σαν συγκρουόμενα ρε φίλε

Σήμερα το δύσκολο είναι να βρεις λούνα παρκ με παραδοσιακά συγκρουόμενα, το εύκολο είναι να βάλεις κάποιον μέσα, μικρό ή μεγάλο, για να το επιβεβαιώσεις. Τι είναι αυτό που προκαλεί ευεξία;

Πρακτικά μιλάμε για ένα σκαρί που σκάρτα πλησιάζει τα 2 μέτρα μήκους, με εμφάνιση κόμικ και απόδοση ηλεκτρικής ξυριστικής μηχανής. Πάνω σε κάτι τέτοιο, πήραμε όλοι μας την πρώτη γεύση από τιμόνι και ανεξαρτησία. Με το τιμόνι στα χέρια, το γκάζι στο δεξί πόδι και τίποτα άλλο! Ούτε καν φρένο, ένα ρόλο που έπαιζε ο λαστιχωτός, 360 μοιρών προφυλακτήρας και το επίσης τρελό τιμόνι που στο τέρμα του λειτουργούσε και ως όπισθεν. Ήσουν ευτυχισμένος μόνο με αυτά, για 5-6 λεπτά μέχρι το καταραμένο κουδούνι λήξης. Άσχετα αν το πόδι έφτανε τεντωμένο να πατήσει τον διακόπτη για να ξεκινήσεις. Στις πρώτες συγκρούσεις γευόσουν τα άγουρα σου ανάποδα και συνήθως για να σε βγάλουν από μέσα μετά από πολλές και πολλές μάρκες έπρεπε να εξαντλήσεις την υπομονή, ενδεχομένως και την τσέπη του κηδεμόνα. Φυσική συνέχεια το δάκρυ κορόμηλο, άσε που μέχρι να μπεις στο λούνα παρκ και να προσεγγίσεις την πίστα στα συγκρουόμενα, είχες μεταμορφωθεί από σπόρος σε αφηνιασμένο ροτβάιλερ ξεχειλώνοντας από το τράβηγμα το χέρι του γονιού σου.

Αυτή η επιθυμία σαφώς χωρίς τόση παιδική λαχτάρα, προέκυψε και με την παρουσία του Ami στα γραφεία μας. Όλοι ήθελαν να πάρουν γεύση απο αυτό το χαριτωμένο και ξεχωριστό σε μέγεθος και σχήμα αυτοκινητάκι. Και όσοι δεν το οδήγησαν το επεξεργάστηκαν. Δεν θυμάμαι τόσο μεγάλη αποδοχή για κάτι που πάρκαρε σχεδόν στο χαλάκι υποδοχής, χωρίς να τρομάξει τις γάτες. Οι εντυπώσεις φυσικά μετά απο μια βόλτα μαζί του ήταν σαν αντικρουόμενες απόψεις. Κάποιοι αυστηρά το έκριναν ως κακόγουστο αστείο, ως επιστροφή στο παρελθόν, προσομοιώνοντας το με την περίπτωση "συγκρουόμενου” και ως επικίνδυνο για κυκλοφορία σε λεωφόρους της πόλης. Σύμφωνοι, ζεις εξόριστος απο δρόμους τύπου Κηφισίας, Βουλιαγμένης κλπ κλπ, και μετά ανακαλύπτεις το λόγο ύπαρξης. Τότε μπορείς να ανήκεις σε αυτούς που επιστρέφουν απο βόλτα και βγάζουν ενθουσιασμό.

Ρεαλιστικά αν το δεις, οχήματα τύπου Ami είναι ακριβά ως αγορά και πάμφθηνα ως μετακίνηση. Έχει νόημα αν κερδίσεις όλη την επιδότηση αλλά και πάλι, αν σκέφτεσαι με λογική, στα έξι χιλιάρικα οι επιλογές και η χρήση τους σε απωθούν απο την μικροκινητικότητα. Από την άλλη αν ξεπεράσεις το κόστος της αγοράς, έχεις κάτι που θα απασχολήσει ελάχιστα το πορτοφόλι σου, παρκάρει σε δυο τετραγωνικά μέτρα και σερβίρει απλότητα με απογειωμένη διάθεση ακόμα και αν κινείσαι με 45km/h. Ο πυρήνας της πόλης άλλωστε δεν ζητάει ταχύτητα, αλλά χώρο για δημιουργία χρόνου.

* Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην έντυπη έκδοση του Top Gear Magazine που κυκλοφορεί στα περίπτερα