Αναζητώντας τα μνημεία για το άλλο θέμα του σημερινού αφιερώματος μας στον Ayrton Senna, διαπίστωσα πως η συχνότητα με την οποία οι σύγχρονοι άνθρωποι, αποφασίζουν να αφιερώσουν την ενέργειά τους, την προσοχή τους, αρκετά χρήματα πιθανώς ή οτιδήποτε άλλο διαθέτουν στον Ayrton Senna, είναι τέτοια που θα ήταν δικαιολογημένη αν είχε φύγει από κοντά μας πέρσι. Δεν είναι μόνο ότι πολλές δραστηριότητες της καθημερινότητας στην Βραζιλία περιστρέφονται γύρω από τον Ayrton Senna, είναι ότι σε μέρη, όπου υπάρχει στοιχειώδης motorsport παιδεία το όνομα του Βραζιλιάνου είναι ζωντανό, σαν να πέρασε από εκεί πρόσφατα.
Συμπληρώνονται 28 χρόνια από τον θάνατό του. Μια ζωή δηλαδή. Έχουν αλλάξει γενιές, έχει αλλάξει το σπορ, έχει αλλάξει ο κόσμος όλος και ο Ayrton Senna αποτελεί μια σταθερά απαράμιλλης δυναμικής και με ασυνήθιστη ευλάβεια.
Δύο 20χρονοι ενδεχομένως να τσακώνονταν πέρσι στο Abu Dhabi αν ο Max Verstappen άξιζε περισσότερο από τον Lewis Hamilton τον τίτλο που τελικά κέρδισε. Αν εκείνη τη στιγμή πεταγόταν από την άκρη του καναπέ, ο 40χρονος πατέρας να πει το ταιριαστό σε αυτές τις περιπτώσεις, "Ο Senna θα τους είχε και τους δύο για πρωϊνό", οι 20χρονοι θα την σέβονταν αυτήν την άποψη. Όχι γιατί έτσι είναι η ζωή και πάντα οι μεγαλύτεροι θα βυθιζόμαστε στην νοσταλγία.
Είναι απλώς πανθομολογούμενο πως ο Ayrton Senna είναι ο καλύτερος όλων. Μόνο που στην περίπτωση του Βραζιλιάνου δεν ισχύει για τους προηγούμενους, ισχύει και για τους επόμενους.
Και ξέρεις κάτι, αυτό από μόνο του είναι πηγή έμπνευσης και αποτελεί κίνητρο για όποιον επόμενο. Τίτλοι κερδίζονται και χάνονται κάθε χρόνο, νίκες και pole positions το ίδιο. Οι στατιστικές φορτώνουν τα gigabytes του cloud με νούμερα που εναλλάσσονται και χρησιμοποιούνται για να επιβεβαιώνονται τα τμήματα marketing και οι στρατηγικές προώθησης. Αρκεί να κολλήσεις ένα αυτοκόλλητο του κίτρινου κράνους για να σπάσεις τα κοντέρ σε likes και impressions. Ή το αντίστροφο όπως συνέβη φέτος με την επιλογή της Williams να αφαιρέσει από το μονοθέσιό της, τον μόνιμο φόρο τιμής στον Ayrton Senna.
Γιατί ο Ayrton Senna δεν χρησιμοποιούσε ιδιαίτερες τεχνικές στην πίστα ή δοκιμασμένες πρακτικές εκτός αυτής. Ήταν η αγνότητα του motorsport προσωποποιημένη. Οδηγούσε, πίεζε, νικούσε, έχανε, νευρίαζε, όλα με μια απλότητα που είχε αρχίσει να χάνεται στην Formula 1 από τότε. Και με μια πίστη σε αυτό που του επέτρεπε να μην φοβάται να την μοιραστεί δημόσια. Όπως έλεγε και ο ίδιος εξάλλου λίγοι άνθρωποι είναι τυχεροί να κάνουν το χόμπι τους, επάγγελμα και εκείνος μπορεί να μετακινούταν με λίαρ τζετ και λιμουζίνες αλλά μέσα στην πίστα, έμπαινε σε τούνελ γιατί δεν υπήρχε τίποτα άλλο, εκτός από το οτι έπρεπε όταν θα βγει από το μονοθέσιο να αισθάνεται ο ίδιος πως ξεπέρασε τον εαυτό του και αυτό ήταν κάτι που θα τον έκανε καλύτερο άνθρωπο. Ήταν προφανές πως δεν μιλούσαμε για έναν κανονικό άνθρωπο. Οι αντιδράσεις του και η ταχύτητα με την οποία η αντίληψη του, γινόταν σκέψη και στην συνέχεια κίνηση, θα μπορούσε να αποτελεί τομέα της επιστήμης.
Ήταν βιρτουόζος σε μια διαδικασία και κυρίως μια εποχή που οποιαδήποτε αυτοσχεδιαστική τρέλα όπως αυτές που ξεχωρίζουν τους βιρτουόζους από τους υπόλοιπους, θα μπορούσε να του κοστίσει τη ζωή του. Εκείνο το Πάσχα του 1994 δεν ήταν κάποια τρέλα βέβαια αυτή που μας τον στερεί τώρα, ήταν κάτι… Ήταν κάτι μοιραίο. Ποιος μπορεί εξάλλου να πει τι ακριβώς έφταιξε σε αυτό το ατύχημα; Μερικά χρόνια πριν ο ίδιος ο Senna ήταν που εγκατέλειπε στο Μονακό, όντας μπροστά από τον Prost σχεδόν ένα λεπτό. Δεν τον πίεζε κανείς, δεν του ζητούσε κανείς να κινείται στο όριο. Δεν μπορούσε όμως και κανείς να του ζητήσει να μην το κάνει. Για τον Βραζιλιάνο μια χαμένη πρωτιά ήταν μια αποδεκτή απώλεια μπροστά στο κέρδος που θα απέφερε μια νίκη χωρίς προηγούμενο.
Ίσως τελικά για τον Ayrton Senna ο θάνατος του ήταν ένα αποδεκτό ρίσκο, στην προσπάθεια να έχει μια ζωή που θα ήταν όπως την ήθελε ο ίδιος.
ΥΓ 1: Καταλαβαίνω πως έχουν εξαντληθεί, αν ενδιαφέρεσαι ελάχιστα για τον Senna όμως, δεν υπάρχει πληρέστερη, πιο συναισθηματική και πιο επιστημονική προσέγγιση από αυτή που προσφέρει ο Βασίλης Τσακίρογλου στα βιβλία που έχει εκδώσει. Αξίζει η προσπάθεια να τα βρεις.
ΥΓ2: Υπάρχουν ντοκιμαντέρ, κλιπάκια, in car και γενικώς πολλά videos που μπορείς να βρεις και online για τον Ayrton Senna. Προσωπικά, πιστεύω πως το καλύτερο παραμένει αυτό του Antti Kalhola.
