Στην ταινία του Midnight in Paris, ο Woody Allen κάνει -όπως άλλωστε το συνηθίζει- ένα ξεκάθαρο statement. Μέσα από τον χαρακτήρα που υποδύεται ο Owen Wilson, ο Allen μας λέει πως είναι στη φύση του ανθρώπου να μην αντλεί ικανοποίηση από την εποχή που ζει, αλλά να αισθάνεται νοσταλγία για εκείνες που έχουν περάσει, εξιδανικεύοντάς τες σε υπέρμετρο βαθμό.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τα αυτοκίνητα. Αν και στον χώρο των τεσσάρων τροχών οι εποχές αλλάζουν σε κίνηση fast forward, συγκριτικά με το χρονικό διάστημα που απαιτείται για αλλαγές σε επίπεδο κοινωνίας, η προσέγγιση έχει αρκετές ομοιότητες με εκείνη της ταινίας του Allen. Βλέπεις, η γενιά μου μεγάλωσε μαθαίνοντας να μισεί μεταξύ άλλων τα αυτόματα κιβώτια. Δεν είχε άδικο. Εκτός του ότι η λειτουργία τους ήταν στις περισσότερες περιπτώσεις εκνευριστική, το οδηγικό attitude δεν περιελάμβανε ράθυμες μετακινήσεις και το κόστος της βενζίνης δεν αποτελούσε πονοκέφαλο. Ναι, τα μετεφηβικά μου χρόνια συνέπεσαν με τον "χρυσό αιώνα" των Peugeot 106 Rallye, Fiat Punto GT και Citroen Saxo VTS.
Κάτι ακόμη που συνηθίζαμε να εκθειάζουμε εκείνα τα χρόνια, ήταν οι εκδόσεις diesel. Όχι γιατί απαραίτητα τις θεωρούσαμε ανώτερες των υπολοίπων, αλλά γιατί αποτελούσαν απαγορευμένο καρπό για την Ελλάδα και ως εκ τούτου δεν μπορούσαμε να έχουμε. Και φυσικά, γουστάραμε να ακούμε τον ήχο του κινητήρα. Ήταν η εποχή που επικροτούσαμε τα ντεσιμπέλ απ' όπου κι αν προέρχονταν.
Οι εποχές άλλαξαν, τα κιβώτια διπλού συμπλέκτη ήρθαν στη ζωή μας, το ίδιο και οι κινητήρες χαμηλού κυβισμού με τούρμπο, των οποίων ειρήσθω εν παρόδω, άρχισε σταδιακά να μειώνεται και ο αριθμός των κυλίνδρων. Για να φτάσουμε στο σήμερα, όπου διανύουμε την φάση του εξηλεκτρισμού των αυτοκινήτων. Μάλιστα η εποχή της ηλεκτροκίνησης που μόλις ξεκίνησε, είναι αυτή που περισσότερο από κάθε άλλη, έχει κάνει πολλούς να αναπολούν τις εποχές που δείχνουν να πέρασαν ανεπιστρεπτί.
Βέβαια κατά διαστήματα, θα εμφανίζονται ως διάττοντες αστέρες μοντέλα όπως το Hyundai i20N, για να μας θυμίζουν πως υπήρχαν και πριν την ηλεκτροκίνηση αυτοκίνητα, που ήταν γρήγορα και η αυτονομία τους μετα βίας έφτανε τα 350 χλμ. Με τη διαφορά πως εκείνα ήταν πιο συμμετοχικά. Από το γεγονός ότι μετέφεραν το ανάγλυφο του δρόμου στη μέση σου και από την αμεσότητα των αντιδράσεων του πλαισίου στο στρίψιμο του τιμονιού, μέχρι το κροτάλισμα του κινητήρα που και μόνο ως περιγραφή, φαντάζει υπέρμετρα ρετρό τοποθετημένο στο "αθόρυβο” σήμερα.
Το βασικό ερώτημα όμως, όπως και στην ταινία του Woody Allen, είναι αν το σήμερα της αυτοκίνησης είναι όντως χειρότερο από το χθες, ή είναι η φύση μας που μας κάνει να το βλέπουμε έτσι. Τα πράγματα είναι απλά. Αν σκεφτείς πως το αύριο, θεωρητικά θα είναι η αυτόνομη οδήγηση, φαντάζει αρκετά πιθανό να νοσταλγείς την εποχή που οδηγούσες ηλεκτρικό αυτοκίνητο. Εκείνο όμως που φαντάζει εφιαλτικό για το απώτερο μέλλον, είναι τι θα μπορούσε να είναι αυτό που θα σε έκανε να νοσταλγήσεις την αυτόνομη οδήγηση. Και το κακό είναι πως δεν θα ζει και ο Woody Allen να μας δώσει την απάντηση.